PENCEREDE PERDE BEN

Oktay Rıfat'ın "Bir Kadının Penceresinden" isimli bir romanı vardı. Bugünlerde kendimi o romanın başkahramanı gibi hissediyorum. Sıkıldıkça, boş kaldıkça kendimi pencerenin önüne atıyorum çünkü. Antalya'da bu eylemi balkonda yaparım yaz-kış, pencerenin önünde kocaman koltuklar kanepeler olduğu için pek elverişli değil dışarı bakmaya, hem balkon daha havadar, Akdeniz iklimi de dört mevsimi açıkhavada yaşamaya imkan veriyor sağolsun. Babaevimde, Ankara'daki evde yani anacaddeye bakan, önünde dikilmeye de, oturmaya da gayet müsait, kocaman bir pencere var, görüş açım da hayli geniş. Az evvel uzun bir seans yaptım orada. Şehrin muhtelif yerlerinde yaklaşan taze mevsimin belirtileri görülmekteyse de bizim cadde bu yönden sıfır. Sağlı sollu gözümün ulaşabildiği hiçbir noktada trafik lambası dışında en ufak bir yeşil bile yok hala. En bol olan şey egzoslarını savurarak geçen otomobiller ve karşı tarafın yurt olması nedeniyle kucakları kitaplı genç kızlar.

Bugün Perşembe, yakınlarda bir yerde "Sosyete Pazarı" kuruluyor; mahşeri bir kalabalık, çığırtkan satıcılar, tezgahların önünde birbirini itekleyen insanlar, giysiler, iç çamaşırları, ayakkabılar, çantalar, mutfak eşyaları, oyuncaklar. Ne ararsan var, müşteriler çoğunlukla kadın, satılanlar bedava da olsa o kalabalıkta alışveriş yapmayı göze alabilecek çok az erkek vardır zaten. Sosyete Pazarı'nda alışveriş yaptığı belli olan kadınlar da sık geçiyor bu yüzden bugün, hele bir tanesi iki elinde tıka basa dolu iki naylon poşet, sol omzunda yine patlamak üzere gibi duran bir bez torba ile geçti karşı kaldırımdan, sezonluk giysi alışverişini tamamlamış görünüyor. Hemen arkasından aynı durumda iki kişi daha tesbit ettim, bugün pazar verimli anlaşılan. Sonra kolkola girmiş orta yaşın üstünde iki hanım göründü, sol yandaki sarışın olan astragan bir kürk giymiş, o kadar dik yürüyor ki vücudu geriye doğru bir yay çiziyor, hal böyle olunca da bakışları karşıya değil gökyüzüne yöneliyor. Onu taşıyor görünen diğeri esmer, arkadaşının aksine öne eğilmiş, sıkı bir sohbetin içinde olmalılar ki çok ağır ilerliyorlar, tıpkı yoldan müşteri toplamak için yürüme hızında seyreden Antalya'daki bazı minibüsler gibi. O nedenle pencere önünde dikildiğim sürece görüş alanımdan çıkmadılar.

Ağzındaki sigarayı dişleriyle tutan, simsiyah ve çok gür saçlı, uzun pardesüsünün etekleri topuklarına değen genç bir adam geçti sonra, yurtların önünden geçerken bahçede duran bir-iki kıza o kadar çok baktı ki neredeyse ağaca tosluyordu. Bu da kaldırım kenarına parketmiş beyaz bir arabanın her açıdan fotoğrafını çekip duran güvenlik görevlisini çok güldürdü. Esasen kendisi de çok gülünç, muhtemelen arabasını yeni almış ve hergün başında, ya tozunu alıyor, ya biryerini kontrol ediyor, ya fotoğraflıyor.

Çiçekcinin bile tadı yok bugün, kapı önüne koyduğu üç-beş saksı çiçek boyunlarını bükmüş, kapısının üstüne olasıdır ki Sevgililer Günü'nde astığı kırmızı tülden süs yağmur ve tozun etkisiyle kirlenmiş, hiç iç açıcı bir görüntü sergilemiyor. Caddeyi, daha doğrusu beni kısa bir süre neşelendiren şey az sonra görünüyor: Banvit'in et dağıtım kamyoneti. Üzerine boy sırasına girmiş oynayan süslü mü süslü, sevimli mi sevimli bir tavuk, bir hindi ve bir dana resmedilmiş, çok şirinler, koca kamyoneti alıp duvara asasım geliyor.

Pencere mahallinden size vereceğim son havadis kara, yağmura, rüzgara, güneşe inatla direnen ve geçen seneden beri ikametgah olarak akasya ağacının üst dallarından birini seçmiş olan çorap görünümlü havlu ile ilgili. Evsiz arkadaşımızın biraz daha kirlenmek dışında keyfi yerinde. Elalemin arsasına yerleşip yıkıma gelen dozerin önüne yatan gecekondu sahiplerine benziyor. Rahat, kendinden emin ve pişkin. Ne diyeyim Allah encamını hayretsin...

Görsel: Buradan