BAHAR YÜRÜYÜŞÜ

Hayatımda bir kez olsun bir seyahate çıkmadan önce bütün işlerimi sakin sakin önceden toparlayıp yola çıkacağım ana kadar rahatça oturduğum görülmemiştir. Yolculuğun 4-5 gün öncesinden başlayarak kapıdan dışarı çıkacağımız dakikaya kadar sürekli koşturur, hep eksik birşeyler kaldı korkusu yaşarım. O nedenle de şehirlerarası gidiş-gelişlerin öncesi de sonrası da yorgunluğumun tavan yaptığı zamanlardır. İşte yine başladım, Pazartesi'den sonraki herhangi bir gün yola çıkacağız ve ben 4 ayı geçik süredir evin içine pazar yeri gibi yaydığım eşyalarımı toparlayıp evi düzenli bırakabilmek için gerekli çalışmalara bugün itibarıyla başlamış bulunuyorum. Daha çamaşır, ütü fasılları, buzluğa nevale atma durumları, valiz toparlama halleri, yapılacak alışverişler vs vs var, ay saymayım şimdiden yoruldum.

Bugün genel bir ev düzenlemesi halinin ardından artık guguklu saat aşamasını da aşmış cep telefonumu servise götürdüm. Giderken serviste yapılacak herhangi bir itiraz ve terslenme durumuna karşı gardımı almış, "Atıl Kurt" pozisyonuna geçmiş ve tırnaklarımı sipsivri bilemiştim. Lakin görevli genç kız son derece ilgili ve kibar davranarak önyargılı düşüncelerimden dolayı beni utandırdı. İçinde guguk kuşu ruhu barındıran çift kişilikli telefonumu servis elemanının şefkatli ellerine teslim edip psikolojik sağlığına kavuşmuş olarak geri almak dileğiyle ayrıldım oradan. Herhangi bir vasıtaya binmek ya da daha kestirme bir yoldan eve ulaşmak yerine bünyeye eziyet kabilinden vurdum kendimi dik yokuşlu bir sokağa. Yokuşun sonuna ulaştığımda kalbim normalin üç misli hızla atmakta, soluğum tıkanmakta ve bacak kaslarım seyirmekte idi ama sokağın iki yanında uzanan 60 lı yılların sonlarından kalma apartmanların görünümü yorgunluğuma değmişti doğrusu. Son yılların ürünü ruhsuz beton binaların soğukluğundan uzak, içinde gerçek ailelerin yaşadığı hissi veren, önlerinde gelin gibi donanmış erik ve badem ağaçları ve yeşermiş çimenleriyle ufak da olsa bir bahçeleri olan eski tip apartmanlar keyfimi yerine getirdi. Sokağın sonundaki tabelada yazılı isim ise keyfime tavan yaptırdı: "Neyzen Tevfik Sokağı". Örnek aldığım yaşam gurularımdandır kendileri, ne demişler:

"Bu dünyada ne kazandıysanız yiyiniz
Yoksa;
Öleceğiz bir gün, gömecekler.
Bir kaç gün övecekler.
Sonra kalan malını bölecekler.
Hatta memnun kalmayıp sövecekler!.."

Sokağın bitiminden sola dönüp yine bir sanatçının, karikatürist Semih Balcıoğlu'nun adı verilmiş küçük parka daldım. Yeşermiş devasa salkım söğütlerin, pıtraklanmaya başlamış çınarların, sarı sarı çiçeklenmiş altınçanakların arasından geçip ilkbaharın güzelliğini bir kez daha teyit ederek yolüstü alışverişlerimi yaptım ve yılın ilk çağlasını aldım. Her ne kadar elinize aldığınızda sakallı dedenizin yüzüne dokunuyormuş hissini verse, ağızda da kösele çiğniyormuş gibi bir tad bıraksa da çağla yemeden ilkbahar gelmiş saymıyorum ben. Hem artık ağaçtan kopmuş bir çağla ile çarşıdan alınmış bir çağla arasındaki inanılmayacak farkı öğrendikten sonra bir beklentim de olmuyor. Benimki sadece bir ilkbahar ritüeli.

Yorgunluktan perişan dönmüştüm eve, şimdi biraz dinlenmiş olarak akşam yemeğe gelecek misafirlerim için son hazırlıkları yapmaya gidiyorum. Sabah asma yaprağında somon balığı sarıp hazırladım. Kendilerini aşağıdaki fotoğrafta görmektesiniz.

Tarifini sevgili Acemi Aşçı'nın blogundan aldığım bu muhteşem lezzet için fileto olarak hazırlanıp iki parmak kalınlığı ve uzunluğunda kesilmiş somonları, üstüste konmuş birkaç asma yaprağının arasına yerleştirip bir dilim kabukları alınmış limon ve bir defne yaprağı ile sıkı sıkı sarıyorsunuz. Üzerlerine de fırçayla zeytinyağı sürüyorsunuz, böylece işlem tamam oluyor. Sofraya oturacağınız zaman da ızgarada iki tarafını 7 şer dakika pişiriyorsunuz. Hani "Yeme de yanında yat" derler ya, bence yiyin harika oluyor çünkü. Eh bize de afiyet olsun bari, şimdi izninizle gidip masayı hazırlayayım...