PİŞİ PİŞİRMECE

İlkbahar çarptı, yol hazırlığı çarptı, yorgunluk çarptı. Tıpkı Snoopy gibi sırtüstü uzanıp kemiklerimi dinlendirmek istiyorum. Ben yatıp uyurken biri gelse, çamaşır, ütü, temizlik hepsini halletse, her yere yayılmış eşyalarımı toparlasa, valizleri yerleştirse. Bana da arabaya atlayıp yola düşmek kalsa. Oy oy oy, hayali bile güzel.

Bugün misafirlerim vardı, "Pişi" yapmaya niyetlendim. Sabah erkenden kalkıp hamur yoğurdum söylemesi ayıp (ha, ha, ha bu lafa da çok gülerim, hamur yoğurmak niye ayıp ki?). "Pişi" yi biliyorsunuzdur mutlaka, belki başka bir yerel isimle ya da "Hamur kızartması" olarak adlandırıyor da olabilirsiniz ama Antalya'da yukarıda fotoğrafı görülen şeyin adı "Pişi"dir. Antalya mutfağının olmazsa olmazlarındandır; düğünlerde, cenazelerde, bayramlarda pişirilir, çayın yanına eşlik eder, kandillerde konu komşuya dağıtılır. Erbabının elinde de pek lezzetli olur. Bana gelince, itiraf ediyorum ilk pişi denememi yaptım. Tarifini internetten ararken çakma da olsa Antalyalı olarak biraz yüzüm kızardı, malzemeleri biraraya getirip hamur yaparken de beceriksizliğimi ayıplayıp durdum. Esasen hamur yoğurmayı hiç sevmem, daha genel bir deyimle yoğurarak hazırlama işinden hiç hazzetmem ki buna köfte de dahildir. Ama "pişi" yapmayı kafaya koydum ya bir kere inatla sürdürdüm un, yumurta, yoğurt üçlemesiyle aramdaki seviyeli ilişkiyi. Bir yandan elime yapışan hamurlara söylenirken bir yandan da bunca sene Antalya'da oturup da pişi yapmayı öğrenmediğim için kendime kızıyordum. Sonunda elime yapışmayan bir hamur elde etmeyi başardım, bu değerli parçayı bir poşet içinde korumaya alıp istirahat etmesi için manzaralı bir yere yerleştirdim. Kendim de bir müddet istirahat ettikten sonra sıra kızartmaya geldi. Bu yoğurmaktan daha kolay oldu ve neyse ki ilk (ve de son) pişi girişimim fiyaskoyla sona ermedi. Kızaran hamurların tadı muhteşem olmasa da idare ederdi. Bir daha da pişi yapacağımı sanmıyorum, alt tarafı bol kalorili bir hamur topağı için bunca uğraşmaya değmez. Bu işi sanat haline getirenlerin yaptıklarından bir-iki tane yer, nefsimizi körletiriz.

İki gündür yemek blogu gibi faaliyet göstermekteyim galiba, bu işe bir dur demek lazım. Şimdi ben en iyisi kitabımı elime alıp kanepeye uzanayım. Snoopy gibi çatıya yerleşemeyeceğim, merdivenleri tırmanma düşüncesi bile yoruyor. Hem kanepe daha yumuşak ve daha sıcak. Aranızdan ayrılırken cümleten iyi geceler diliyorum.