PARK İNSANIYIM / 25 MAYIS

Bir elimde çay, bir elimde limonlu su, bir onu, bir öbürünü içerek yazıyorum. Çay suyun yerini tutmuyormuş ya o bakımdan 😃 şimdi yazıyorum ama yarın sabah yayına girecek bu yazı, sıcağı sıcağına kayda alayım dedim.

Kaç gündür Kurtuluş Parkı'nda yürüyüş yapmak niyetindeydim ama hava bir türlü izin vermedi, sonunda baktım bu sabah gökyüzü masmavi, aman dedim kaçırmayayım. En son 2019'da gitmiştim parka, önce pandemi, ardından beni geçen yaz eve bağlayan ameliyat derken epeydir görüşmüyorduk kendisiyle, kapı komşuyla irtibat kurmamak gibi bir şeydi, özlemişim. Adım atar atmaz yeşile gark olduk, pek de iyi geldi. İlk karşıma çıkan şu ağaç oldu, ben mürver olduğunu düşünüyorum, siz ne dersiniz?

Ağacın önünden uçan kuşu fark edebildiniz mi?

Bu da çiçeği

Madem parka geldik, madem niyetimiz yürümek, tartan pistte tempolu yürüyeyim bari iki tur dedim. Ağaçlar da yolun üstünü tünel gibi kaplamış, pek güzeldi, serin ve yemyeşil,

Bazılarının keyfi pek yerindeydi

Eski tanıdıklara selam vermeyi ihmal etmedik haliyle. Başınızı göğe kaldırmazsanız farkına bile varmayabileceğiniz bu heykeli Selim Turan 1993'de yapmış. Asıl adı "Sarı Kız"mış ama biz ona aile arasında "Kuşlu Kadın" diyoruz 😊

İki tur döndükten sonra parkın çıkışına yaklaşınca "Haydi Hamamönü'ne gidelim" teklifinde bulundum Kocam Bey'e. Teklifim kabul görünce saptık Hamamönü yönüne. Görmeyeli biraz bakımsızlaşmış, eski canlılığı yoktu. Yorulduğumuzu farkedince asıl adı Yakupoğlu Konağı olan restore edilmiş binadaki "Hacettepe Simit Konağı"na konuşlandık. Simit pahalanınca tersine bir durum hasıl olmuş, Simit Sarayları'ndan Simit Konakları'na tenzil-i rütbe yapmış 😃

Ankara simidi diğer simitleri döver arkadaşlar, kesin bilgi 😃

Hamamönü sokaklarını yeterince arşınladığımıza karar verince dönüş yolumuzu yine Kurtuluş Parkı'ndan geçirdik ve bu kez kahve içmek için göletin ortasındaki çay bahçesine oturduk. Oturduk oturmasına da bu kadar güzel bir yer niye bu kadar pasaklı? Masadaki muşambalar rengini kaybetmiş, plastik koltuklar toz ve çamur içinde. Silmesini rica ettiğimiz afacan kılıklı ergen komi elindeki kirli bezle önce masayı, sonra çamurlu koltuğu sildi, ardından yandaki masanın çağırması üzerine aynı bezle bu defa onların masasını sildi, aferin. Bizden önce nerelerin silindiğini düşününce masanın üzerinden kolonya ile geçtim ama bu defa kolonyamı unutmadım 😃

Kahveleri de içince evi hatırladık, dönüş yoluna vurduk. Atkestanesi ağaçlarının çiçekleri geçmeye başlamış, beyazlar iyice solmuş, sadece kırmızılar canlılığını koruyordu:

Eve giderken yenilenen üst geçitten ilk kez geçtim. Pek sevimsiz olmuş. Pis kokulu ve dingildek olsa da eskisini özlemle yad ettim 😃

Park ve bahçeler müdürünüz yeni bir park gezisinde buluşmak dileğiyle sevgiler sunar efendim...

HAFTA SONU / 23 MAYIS

Ahmed Arif "Karanfil Sokağı" şiirinde "Gecekondularda hava bulanık puslu/Altındağ gökleri kümülüslü" der. Bugün sabahtan beri değişen havayı görüp, bir de telefonuma "Ankara'da saat 13.00'de yağmur bekleniyor" diye mesaj gelince bu şiir geldi aklıma. Gerçi yağmur bulutuna "Nimbus" deniyor. Bunu daha okuma yazmayı bilmeden Cumhuriyet gazetesinde yayınlanan "Prof. Nimbus" çizgi bandından öğrenmiştim. Babam her akşam katlayıp ceket cebine soktuğu Cumhuriyet gazetesi ile gelirdi eve, o yılların Cumhuriyet'i dolu dolu, her yaşı tatmin edecek bir gazete idi. Ben Nimbus'un hastasıydım. Babamın dizine oturur, "Anlat" derdim. Okumayı öğrenene kadar aramızda akşam ritueliydi bu. Nimbusun yağmur bulutu olduğunu, Profesörün kel kafasından çıkan saç mı, anten mi olduğu belli olmayan, baston benzeri kıvrımlı şeyin yağmur öncesi titreştiğini ve Prof. Nimbus'un o yüzden hayli yüksek bir fötr şapka giydiğini babam açıklamıştı. 

Görsel: Buradan

Prof. Nimbus nereden aklıma geldiyse, oysa yapmak istediğim havanın bulanık ve yağmur ihtimalli olduğunu yazmaktı. İnsan hafızası kaygan bir şey, hop burada, hop şurada 😃

Dışarıya çıkmak istediğim her gün hava bana nisbet yapar gibi bozuyor, bakalım, eğer ilerleyen saatlerde gönlüme göre olursa Kurtuluş Parkı'na bir merhaba derim.

Dün blogumun bana hediyelerinden olan genç arkadaş grubumun en kıdemlilerinden, çok sevgili Bilgeveannesi ile buluştuk (Bilge yoktu, annesi vardı 😃). Buluşma yerini belirlerken hafta sonu Kızılay ve Tunalı kalabalığını düşünerek ikimize de yakın sayılan bir semt pastanesini önerdim. Terasında otururuz rahatça diye. 3. nesil cafeler bana hiç hitap etmiyor, gürültülü müzik, ya çok konuşan ya da ders çalışıyoruz diye bizim konuşmamızı engellemeye çalışan bir genç grubu içinde kaybolup gidiyoruz. Pastane kültürü yok olmak üzere, koca şehrin merkezinde pastane kalmadı zaten, güzelim Flamingo bile dönerci olduktan sonra. Neyse işte sözleştiğimiz saatte yola düştüm. Sanırım Esat ve Kavaklıdere Ankara'nın hala direnen semtlerinden, çirkin binalara geçiş yapmamış. hala bahçeli ve yeşillikler arasında apartmanlar. Her biri ayrı mimaride ama bir araya gelince sakil görünmeyen, balkonları ferforje, bahçe kapıları sarmaşık güllerle çevrili, kocaman çınarların, at kestanelerinin gölgesinde, iğde ağaçlarının, leylakların kokusuyla tütsülenmiş binaları keyifle seyrederek yürüdüm, hafiften yoran yokuşa bile aldırmadım. Gelgelelim sözkonusu pastaneye ulaştığımda terasta ne bir koltuk, ne bir masa vardı. Bomboş. Üzüntü ve muz kabuğu 😕 Çocukken "Pepe'nin Balonu"nu seyreden ya da çocuklarına seyrettirenlerdenseniz bu kalıbı hatırlayacaksınız 😀 "Ne yapsak?" diye düşünürken Bilge'nin annesi göründü, dedim vaziyet böyle. Biraz daha ileride bir semt pastanesi daha geldi aklıma. Hiç oturmadım ama yolüstü geçerken görürüm, ağaçların arasına gizlenmiş bir mahalle pastanesi, "haydi oraya gidelim" dedim ve yolu uzatmak pahasına açtık adımları. Zaten sohbet ederken nasıl geldiğimizi anlamadık. Baktık bahçede boş masalar var, seçtik birini. Pastanenin yaş ortalaması 80 civarında idi, birtakım teyzeler ve amcalar sanırım sabahtan gelmişler, akşama kadar oturmak niyetinde idiler. Muhtemelen komşu apartmanların müdavim teyzeleri bunlar. Ne güzel, böylece sosyalleşiyorlar. Biz de hemen kahveleri söyledik, lale kabartmalı, pek zarif fincanlarda köpüklü kahvelerimiz geldi. Pardon önce porsiyonluk sular, sonra kahveler ve sonra kahve başına birer çikolatin uzun yıllardır burada çalıştıkları belli, orta yaş civarında, samimi garsonlar tarafından aralıklarla getirildi. Doğrusu kahveler güzeldi, sonradan içtiğimiz çaylar da, ufak bir tabakta istediğimiz tuzlu kuru pastalar da çok taze ve lezzetli idi. "Kahve veri gut, çay veri gut, var biz gelmek yine buraya" diyerek yiyip içtik ama daha çok sohbet ettik 😃

İğde dalını kaldırımdaki bir ağaçtan göz hakkı diyerek kopardım. Bu Ankara beni gidene kadar hırsız yapacak. Tek bir çiçek açmış ama kokusu mis gibiydi. Antalya'da hasret kaldığım ağaçlardan biri de iğde.

Sohbete doyamadık ama zaman geçiverdi. Yeniden buluşmak dileğiyle ayrıldık. Eve dönünce sabah başlayıp yarım bıraktığım Mubi filmini izledim: "Tunus'da Bir Divan". Çok güzel bir Tunus filmi idi. Yaşadığı Fransa'dan psikanaliz üzerine çalışmak için dönem Tunuslu bir genç kadının yaşadıklarını konu alıyordu, keyifle izledim. 

Mubi aboneliğiniz varsa kaçırmayın der, iyi haftalar dileklerimle giderim...

ANKARA ANKARA / 20 MAYIS

Ankara'ya geleli bugün bir hafta oldu, bu süre içinde dört mevsimi yaşattı bize eksik olmasın. Geldiğimiz gün yazdı, ardından bahara döndü, sonra güz moduna geçtik, dünü sormayın resmen kıştı, donduk. Bugün tekrar bahara geçtik, umarım böyle devam ederiz. 

İlkbahar gibi başlayıp sonbahara evrilen günlerden birinde kızkardeşle 2020 Şubat'ından beri uğramadığım Kızılay'a gitmeye niyetlendik. Evimize yürüme mesafesinde ama biz yolu biraz uzattık, Mithatpaşa Caddesi'nden geçerken Mustafa Necati Evi çarptı gözümüze. Yıllardır gelir geçeriz, mimarisine hayran oluruz ama içini hiç görmemiştik. Cumhuriyet döneminin Milli Eğitim Bakanlarından olan Mustafa Necati'ye ait olduğu söylenen ve Kültür Bakanlığı'na bağışlanmış olan evin "Nuri Pakdil Edebiyat Müze ve Kütüphanesi'ne çevrilmiş olduğunu görünce şaşırdık-pandemi süresince bu civara uğramamanın sonuçları-üzerinde müze yazdığına göre giriş serbesttir, bari içini görelim diyerek girdik. Görevli bir hanım bize yardımcı olup gezdirdi binayı. Gerçekten içi de dışı kadar güzelmiş, tavanlar, zeminin bir kısmı, kapılar orijinal halinde korunmuş, restore edilen bölümler de sakil durmamış.

Binadan ayrıldığımızda hava değişmiş, gökyüzü bulutlanmış, nem oranı artmıştı. Bir yandan terleyip, bir yandan üşüyerek T. İş Bankası Kültür Yayınları Kitapçısına attık kapağı. Pandemi başından beri ikinci kitapçı ziyaretim oldu bu da. Hüseyin Rahmi Gürpınar'ın "Meyhanede Kadınlar" kitabı ile Umut için bir çocuk kitabı alarak ayrıldık oradan. Sırada bir başka kitapçı ziyareti vardı, YKY Kitabevi. Hem ziyaret, hem ticaret yaptık, FroggPrincee'imizle biraz sohbet edip önerdiği kitapları aldık, o sırada sağanak başladı. Biraz bekledik içeride ama dineceği yok attık kendimizi dışarı, metro geçidinden karşıya geçtik, bu arada birer plastik şemsiye edindik, bir zamanlar 5 liraya aldığımız uyduruk şeyler 30 lira olmuş ya, ne diyeyim bilemedim. Hafiften ıslanmış olarak kendimizi Karadeniz Lokantası'na ulaştırdık, kara lahananın birimiz çorbasını, birimiz sarmasını yiyip karnımızı doyurduk. Epey uzaklaştıktan sonra kolonyamı lokantada unuttuğumu farkettim, geri dönmeye üşendim ama o kadar çok ağlak yaptım ki kızkardeş bugün bana bir şişe kolonya hediye etti 😃 "Gurbette sıcak suyun faydası vardır" derler ya, pandemide de kolonyanın önemi çok, ağlak yaparım tabii, koca şişeydi ve ağzına kadar doluydu, bak şimdi yine içim yandı 😂 Hava tekrar bahara döndüğünde biz de evlere dağıldık. 

O günden beri de evden çıkmadım. Selim İleri'nin felç geçirdikten sonra Burcu Aktaş ile yaptığı söyleşinin kaleme alındığı "Düşüşten Sonra"yı, şair eşleriyle yapılan sohbetleri konu alan "Gezindim Boş Odalarda"yı, "Meyhanede Kadınlar"ı ve Kerem Eksen'in "Ölümden Uzak Bir Yer"ini okudum. Sonuncuyu çok beğendim. "Erşan Kuneri"nin ilk bölümünü izledim ve bir daha izlememeye karar verdim, bel altı espriler baydı artık, zerre gülmedim, onu da belirteyim. Kısa bir süre önce okuduğum Sally Rooney'in "Arkadaşlarla Sohbetler" kitabı dizi olarak çevrilmiş ve BluTV'de yayınlanmaya başlamış, onun 6 bölümünü izledim. Ve adını duyduğumdan beri merak ettiğim "Sen, Ben, Lenin" filmini de seyrettim ve sevdim. Hafta başından bu yana da ilk kez evden çıkıp kızkardeşe gittim. Birlikte Portakal Çiçeği Parkı'nda yürüyüş yaptık, çok güzeldi. Leylaklar solmaya başlamış ama hala canlılığını sürdürenlerden küçük bir demet hırsızladım, ne var yani ben koparmasam zaten dalında solacaklardı 😃 Ankara için at kestanesi ve iğde vakti esasen, yakında güller de açmaya başlar. Parkta ise kartopları çok iştahlıydı:

Ve şu çiçekler, adını bilemedim:

Neredeyse tüm park zemini hindibalarla kaplıydı, yani Umut'un "püf"leriyle, hırsızlama leylaklarıma fon teşkil ettiler:

Güzel bir yürüyüş oldu, Ankara'nın artık kışı kovması dileğiyle ayrıldık parktan...

LEYLAKLAR AÇMIŞ GÖRDÜN MÜ? / 16 MAYIS

Doğrusu bu kadarını beklemiyordum. 2,5 yıldır leylak, leylak diye sayıklayıp fotoğrafından başkasına ulaşamayınca umudumu kesmiştim. Ankara'ya gidiş tarihimizi öne çekince "Acaba" dedim, "leylaklar beni bekler mi ki?". Havaların serin gitmesi bana yaradı dostlar, yol boyu gördüğüm leylaklardan sonra Ankara'da adeta Cennet'e düştüm. Kokladım, sevindim, okşadım, fotoğrafladım, hasılı sıkı bir hasret giderdim. Şuracıkta dursun diye de bir leylaklı post gireyim istedim, bu da benim kaprisim olsun 🌸

"Köşe başını tutan leylak kokusu
Yakamı bırak da gideyim"

Oktay Rifat

"Sen tam tabancayı 

Şakağına dayamışsın

Kapı açılıveriyor

Ve üstündekileri 

Bir bir fırlatıp atan

Bir leylak sesi"

Cemal Süreya

"Leylak getiriyorsun bana güneşli bir gün

Onu saçlarından topladığın belli

Bir leylak bahçesisin karşımda

Böyle kucağında kalsa daha iyi"

Rıfat Ilgaz

"Evet önümüz bahardır biliyorum

Leylaklar açacak biliyorum

Kiraz da çıkacak yakında

İyi şeyler söylemek de gerek biliyorum

Sevgilim, güzelim, bir tanem biliyorum da

Şimdilik bağışla"

Turgut Uyar

"Bahar mührünü vurmuş, leylaklar açmış

Uzansam bir kiraz dalı 

İçimde koşup duruyor bir maral

Gelincik tarlaları çığlık çığlığa"

Behçet Aysan

"Sen ey o çiçekler, ey o değişmeler ayı

Bulutsuz geçen Mayıs, bıçaklanmış Haziran

Bir daha artık ne o gülleri, ne o leylakları

Bir daha o ilk yazı, unutamam hiçbir zaman"

Louis Aragon

Ve Furuğ Ferruhzad'la bitirelim:

"Karanlıktan sakınmak niye

Gece elmas damlalarıyla doludur

Geceden geriye kalansa

Sarhoş eden leylak kokusudur"

Dayanamadı, koştu geldi Charlie, boy boyladı, soy soyladı, görelim ne soyladı:

"Leyleğin ömrü laklakla, Leylak Dalı'nın ömrü leylakla geçer"

ANGARA'NIN BAĞLARI DA, BÜKLÜM BÜKLÜM YOLLARI / 13 MAYIS

Dün son toparlanmaları yaparken dışardan gelen bir hızar sesiyle irkildim, balkona çıktım ki ne göreyim, yine gelmiş belediye adamları, çıkmışlar merdivenli bir araca, ellerinde elektrikli hızar, benim caanım çınarımı yontmakla meşguller. Hiç acımadılar, çatır çatır kestiler kollarını, bacaklarını güzelim ağacın, balkonuma uzanan dallar hep yerlere indi. Doymadılar, ön cepheye geçip kendi halinde büyüyen çama da bir el, pardon hızar attılar onun da bazı dallarını indirdiler yere. Neye istinaden yapıyorlar bunu anlamadım, öyle de çirkin bir budama ki, eşek kemirmişe dönüyor garibim ağaç. Sinirimden çarptım kapıyı girdim içeri, tek tesellim geçen yaz başı da böyle doğradıkları halde Ankara dönüşü eskisinden de gümrah bulmuştum ağacı, bu yaz sonu da böyle olacağını düşünüyorum. 

Gecenin geç vaktine kadar son kalan işleri hallettim, biraz uyumak için yattığımda ise kesik kesik saçma sapan bir uyku uyudum, aslında ne uyudum, ne uyumadım. Yolculuk öncesi hep böyle olurum ben. Sabahın 4'ünde de ayaklandık. Son kontroller, buzdolabının fişini çekip prizleri gözden geçirmeler, vanayı kapatmalar derken bir süreliğine vedalaştık evimizle. Yola çıktığımızda müezzin ezana başlamıştı, Bir süre karanlıkta gittik, sonra alacakaranlığa döndü, Bucak civarında aydınlandık. Sabah erken çıktığımız tüm yolculuklarda olduğu gibi ben sütçü beygiri gibi ayakta uyurken Sandıklı'ya yanaşmışız, gözümü açtığımda rüzgar türbinleri vızır vızır dönüyordu. 

Afyon'a yanaşırken iyice ayıldım, bir yol klasiği haline gelen İkbal molasını verdik, sabahın köründe yenebilecek karışık tost ve çayla kahvaltı ettik. İkbal iyice savsaklamaya başlamış işleri, tost da, içindeki sucuk ve peynir de kötüydü. Üstelik de sanki tost değil de yemek yemişiz kadar yüklü bir meblağ ödedim. Afyon'dan ayrılıp çevre yoluna sapınca dönüp arkama baktım, dümdüz şehrin ortasında küçüklü büyüklü üç sivri tepe Afyon'un yüzünde çıkmış üç çıbanı andırıyordu. 

Yol üstünde çiçek açmış at kestaneleri, akasyalar ve bilin bakalım ne ağaçları vardı? Evvet, bildiniz, leylak tabii ki, canlarım Leylak ablalarını beklemiş, solmamışlar, "İnşallah Ankara'dakiler de açmaya devam ediyordur" dileğiyle tekrar uyuklamışım. Bu defa gözümü hiç sevmediğim Bayat-Sivrihisar arasındaki bitmek bilmeyen yolda açtım. Neyse ki bahar en tatsız şeyleri bile güzelleştiriyor, yol yeşermiş, ağaçlar çiçek açmış, otların arasında gelincikler, papatyalar göz alıyordu, bu kez "Ne sıkıcı yol" diye söylenmeden Sivrihisar sapağını bulduk. 

Ankara yoluna dönünce Kocam Bey bir çay daha içmek istedi ve direksiyonu Muhteşem Tesisleri'ne kırdı. Esasen ben buraya küsmüştüm, mekanın en muhteşem şeyini, şahane bir salkım söğüdü masalara yaprak döküyor diye kestikleri için. Gelgelelim şoförümüz çay istediyse emir telakki ederiz dedik ve mekana girdik ki bir de ne göreyim? 

Yaa, şakır şakır açmış, şahane iki leylak ağacı, ossaat mekanla sulh imzaladım ve Kocam Bey'e, "Sen çayını içedur, ben leylaklarla muhabbete gidiyorum" dedim. Körün istediği bir göz, Allah verdi iki göz. Geçtim altlarına "Aşağıdan, sağdan, soldan, önden, arkadan al gözüm seyreyle Leylak Hanım adaşlarını" dedim. Sonraa etrafı kolaçan ettim ve el çabukluğu marifet, iki dal kırıverdim, çünküü bu müessese salkım söğüdümü kestikleri için bana borçlu, iki dal leylakla ödesinler bakalım borçlarını 😃

Baktım Kocam Bey ikinci çayı istemiş, etrafı tetkik yürüyüşüne çıktım, esasen tesisin kurulduğu yer  ağaçlık ve yeşillik hoş bir mekan, girişte bol miktarda hindiba yayılmış yerlere. Umut'un favori bitkisi, hemen bir tane koparıp O'nun yerine "üffedim".

Eh, artık yolcu yolunda gerek, istikamet Ankara. Henüz tam büyümemiş şeker pancarı ekili yerleri, küçük çiftlikleri, tesisleri, sapsarı bir halı gibi yayılmış kolza tarlalarını geride bırakarak Gökçek'in biz değerli ziyaretçiler için yaptırdığı, şanımıza layık kapıdan geçerek Ankara'ya vasıl olduk. Mehter Marşı söylemek istedim kapıdan geçerken ama çok yorgundum, vazgeçtim 😃

Göğü tırmalayan kulelerle didiklenmiş Ankara girişini geride bırakarak evimize ulaştık. Ne olduğunu tahmin etmişsinizdir, bir miktar iş de burada beni beklemekte. Olsun varsın, o da hallolur, zaten çok geçmedi, kızkardeş elinde bir leylak demetiyle çıkıp geldi. Eh, bu durumda var mı kardeşimle bana yan bakcek 😃

YOLCULUK ÖNCESİ / 12 MAYIS

Esasen dünkü yazıyı hoşçakalın demek amacıyla yazmıştım ama bugün bir kez daha yazmak istedim. Üç gündür, hatta bir haftadır sürekli hareket halinde toparlanmakla uğraştım. Şu an o kadar yorgunum ki ayak tabanlarım zonkluyor. Öğleye doğru işlerin büyük çoğunluğunu halledince son kalan görevimi eda etmek için aile hekimliğine yollandım, sürekli kullandığım ilaçları yazdırmam gerekiyordu. Varan 1, aile hekimim değişmiş. Kendisinden gayet memnun olduğum beyefendi emekliye ayrılmış, yerine nisbeten genç bir uzman aile hekimi hanımefendi atanmış. Yapacak bir şey yok kayıt için kimliğimi uzatırken arkamdan bir adam yaklaştı ve önüme geçerek "Ben bu bağyandan daha önce gelmiştim" dedi. "Buyur" dedim, "buyur", ayçiçekyağı kuyruğunda değiliz netekim. Doktorun olduğu kata çıktığımda oda kapısı açıktı ve benden önce gelen bay (!) bağıra bağıra şahit olduğu kazayı anlatıyordu. Bir an 112'ye geldim sandım, acil ekip çıkacak galiba diye düşündüm. Adam nasıl ballandırıyor inanamazsınız, "Ablacım (ablacım dediği doktor), adamın beyni dört bir yana dağılmış, elindeki öteberi de öyle. Çok fenaydı çok". Fesüphanallah, adamın ağzından köpükler çıkıyor anlatırken. Derken doktor sözünü kesti, "Ablacım demesek" dedi. "E ne diyeyim?" dedi adam. "Zıkkımın kökü de" diye tüyo verecektim ama sustum. "Doktor Hanım deseniz" diye söze girdi hemşire. "Ablacım daha iyi değil mi, genç gördüm de ondan söylüyorum" diye inatlaştı. Ben böyle gevşek adam görmedim. Sonra yazdırmak istediği ilaçların listesini sundu ablacığına. Dr dedi ki, "Bu ilaç bağımlılık yapar yalnız". "Yapsın ya boşver" oldu cevap. Dışarıda beklemekten uyuz olmuş ve adamın rahatlığı karşısında hayretten hayrete düşmüşken adamcağız karısına da ilaç yazdırmak istedi, hatta kaynanasına da. Kaynanasının kimliğini gösterip hasta olduğunu belirtti. Bana artık fenalıklar gelmişti, balkona çıktım. İlaçlar yazıldı mı, yazılmadı mı bilmiyorum, doktor itiraz ediyordu, sonrasını dinlemedim. Sonunda çıkabildi odadan da sıra bana geldi. Lakin gayet kibar bir şekilde istediğim ilaçlar için 10 dakika cebelleştim. Yarin sabah erkenden yola çıkacağım diyorum, dr hanım kan tahlili istemekte ısrarcı. Rutin kullandığım ilaçlar diyorum, olsun yine de tetkik diyor, zor bela tetkiki dönüşüme erteletip bu kez ilaç miktarı konusunda inatlaştık. Bir önceki geveze ve laubali adama bunca tahammül gösterirken benimle niye inatlaştı onu da anlamadım, ne diyelim onun da canı sağolsun. Elimde reçete zor attım kendimi dışarı, maskeyi çöpe fırlattım, evin yoluna vurdum. 

Evde halledilecek birkaç işi de toparlayıp bir "Hoşçakal" yürüyüşü yapmak için Kocam Bey'le parka doğru yola düştük. Hava ciddi anlamda sıcaktı, erken gidiyoruz diyordum ama sanırım tam zamanında kaçıyoruz. Üstelik hoş bir haber geldi Ankara'dan, leylaklar hala hayatta imişler, beni bekliyorlarmış 😃 Parkta yürüdük biraz ama hem çok yorgundum, hem de sıcaktı, fazla uzatamadık. Biraz denize, biraz Beydağlarına bakıp vedalaştık. Ağaç mineleri coşmuş, onlarla biraz hasbıhal ettik, sarı papatyalara selam verdik ve ayrıldık parktan. Bunlar da Antalya'dan son bahar fotoları olsun:

 

Hem yorgunluk gidermek, hem de evdeki kahve paketlenip koliye girdiği için kahve içmek icin yenilenen eski çay bahçesine girdik ama mahalle hanımları kabul günlerini çay bahçesinde eda etmeye başladıklarından yer bulamayıp ayrıldık. Lakin biraz dinlenmesem ve kahve içmesem oracıkta bayılıverecektim. Mahallemizin pastanesine girdik biz de. Birimiz kahve, birimiz çay içip biraz dinlendik ve sonra marş marş eve. 

Sabah erken saatte yola düşeceğiz. Gözümde büyümüyor dersem yalan olur, pek yolculuk seven biri değilim, bir de protezler uzun süre oturunca rahatsız ediyor ama yapacak bir şey yok. Sizleri bir dahaki sefere Ankara'dan selamlamak dileğiyle hoşçakalın...

TEBDİL-İ MEKANA 2 KALA / 11 MAYIS

2,5 yıllık bir esaretin üstüne Nisan'dan bu yana kendimi sokaklara attığımın farkındasınızdır mutlaka. Pandeminin ilk zamanlarını düşünüyorum da bugünümüze şükür diyorum. Hoş hâlâ kapalı mekanlara ve aşırı kalabalığa girmiyorum, girmek zorundaysam da maske takıyorum ama başlangıçta evden dışarı adım atmaya korkuyordum. Güleceksiniz mutlaka, pandemi açıklandıktan birkaç gün sonraydı, çamaşır asıyordum, çoraplardan birini aşağı düşürdüm. Eskiden olsa iner alır, yıkar asardım. Hafazanallah, hiç iner miyim, ya Covid kapıda bekliyor da üstüme atlayıverirse, çorabın öbür tekini de attım gitti aşağıya, bulan giyer hiç olmazsa 😁Ev hapisleri, maskeler, her dışarı çıkış sonrası duş almalar, dezenfektandan çatlayan, yıkanmaktan aşınan eller, çamaşır makinasında eskiyen giysiler, eve giren her nesneyi sabunlamalar, her akşam dinlenen Covid raporları, uzmanların görüşleri derken neyse bugünlere geldik. Yazık bize yahu, Covid yetmedi hayat pahalılığı, üstüne kişisel anlamda geçirdiğim ameliyat ve sonrası zorluklar, üstüne babamı kaybedişim derken 2,5 yıl herkes gibi bizleri de tokatlaya tokatlaya geçti. Şimdilerde gördüğüm her çiçeğe, her ağaca sarılmak, kedileri okşamak, havayı koklamak, denizi ve dağları beynime nakşetmek, arkadaşlarımla buluşabildiğim her ana şükretmek istiyorum. Altın vuruşu da pazartesi akşamı yaptım. Çok sevdiğim, kardeşim dediğim bir arkadaşımın davetiyle eşinin çalıştığı otele gittik. Oteldi, yıldızıydı, şusuydu, busuydu çok ilgi alanıma giren şeyler değildir ama öyle özlemişim ki kalabalık ortamları uzaydan gelmiş gibi kaldım bir an. Zaten hava nasıl latif, deniz ve gökyüzü nasıl muhteşemdi, tüm akşamı iskelede geçirebilirdim.

 Tabii bırakmadılar, yemeğe gittik, benim minnoş Umut'un deyimiyle "yeme yeme"ye 😃

 Ne yediğimizi saymayacağım tabii ki, sadece keyifli bir yemek olduğunu söyleyeceğim, çok sevdiğim o iki insanla uzun zamandır biraraya gelememiştik, hepimize çok iyi geldi. 

Yemekten sonra "Hürrem Sultan Dans Tiyatrosu"nun gösterisini izlemeye gittik açık hava sahnesinde. En son 2020 Şubat'ında Opera Sahnesi'nde "Sevgililer Günü Konseri" izlemiştik yine aynı arkadaşlarımla, sonrası yok. Kapanışı onlarla yapmıştık, açılış da onlara kısmet oldu. Kahveler, çaylar içerek "Hürrem Sultan" gösterisini seyrettik, umarım devamı gelir.

Fotoğraf çok net değil, idare edin. Gece vakti ancak bu kadar oluyor. Gösteri sona erince havuz başında biraz keyif yaptık, sonra geceyi bitirdik. Nasıl iyi geldi anlatamam. 

 İlk kez rastladığım bu çiçekler otelin bahçesinde idi, fotoğrafta tam belli olmamış ama tül gibi incecik, adeta şeffaf yapraklarıyla son derece zarif ve narin çiçeklerdi. Adını bilen varsa rica edeceğim.

Antalya günlerini altın vuruşla kapattım, şimdi harıl harıl Ankara hazırlığı yapıyorum. Yaz sezonunu açmak üzereyiz. Lakin her sene giderken toparlan, dönerken toparlan epey yoruyor beni. Valizleri hallettim ama son ana kadar mutlaka bir şeyler çıkıyor. En azından buzdolabını son geceye bırakmak durumundayız. Üstelik bu memleket yazın öyle sıcak oluyor ki, kuru yiyecekleri evde bırakırsam dönüşte beni bir güve kelebeği ordusu karşılıyor, o yüzden onları da poşetleyip taşıyorum mecburen. Yani hala işim var ama yarın her şeye rağmen en azından yakınımızdaki parka bir "Hoşçakal" ziyaret yaparız. 

Toparlanma faaliyetlerine ara verdiğim anlarda da biraz kitap okuyor, film ya da dizi izliyorum. "Bir Skandalın Anatomisi"ni izledim Netflix'de, beğendim. Downton Abbey'in Mary'si ile de hasret gidermiş olduk. Ara sıra da GAIN'de Ahmet Mümtaz Taylan'la "İstanbul Hikayesi"ni izliyorum, arka sokak semtlerine geldik İstanbul'un, o yüzden de çok ilgimi çekiyor. Ben ne "Yüzüklerin Efendisi", ne de "Harry Potter" izlemedim ve okumadım şimdiye kadar. Niyetim de yoktu ama Netflix Haziran sonunda Harry Potter filmlerini kaldıracağını duyurunca bir bakayım dedim. İlk iki filmi izledim, ne bayıldım, ne de nefret ettim, bilmem birkaçını daha izler miyim Haziran'a kadar, keyfim ve kahyasına bir danışmam lazım. 

Şimdi müsaadenizle, gidip biraz daha toparlanayım. Belki bir sonraki postta size Ankara'dan seslenirim. Bana iyi yolculuklar, sizlere sevgiler...

NİSAN OKUMALARI / 6 MAYIS

Hıdrellezle ilgili hiçbir ritüeli yerine getirmemiş, dilek dahi dilememiş biri olarak saygılar sunuyorum, şimdiye kadar istedik ne oldi? Saldım dileklerimi çayıra, ola ki mevlam kayıra... 

Gelelim Nisan ayında okuduğum kitaplara, kendileri 11 adet, kolaja sığsın diye birini iki kere ekledim:

-"Köpek" ayın ilk kitabı oldu, Kolombiyalı yazar Pilar Quintana'nın kaleme aldığı kitap yoksulluk içinde, kocasıyla bir kulübede yaşayan, zengin bir konağın temizlik ve bekçilik işlerini yapan çocuksuz bir kadının büyük bir hevesle evlat edindiği köpeği ve ona karşı değişen duygularını konu alıyor. Sevdin mi derseniz, idare eder diyeceğim...

-"Bütün Bir Ömür" küçük yaşta annesini kaybeden, zalim bir akrabanın yanında büyüyen Andreas Egger fiziken güçlü ama ruhen kırılgan bir adama dönüşür. Yalnızdır, dağlara sığınmıştır, dünya hırslarından uzaktır. Aşık olup evlendiği Marie hamileyken çığ altında kalıp ölünce iyice yalnızlaşır, savaşa katılır, esir düşer, çalışma kamplarına yollanır. Evine döndüğünde iyice yalnızlaşmıştır. Kısa ama çarpıcı bir roman, okunası...

-"Görünür Bir Yerde" bu aralar öyküye olan ilgisizliğime rağmen severek okuduğum bir kitap oldu. Eda İşler her bir öyküsünü ayrı ayrı oya gibi işlemiş. Öykü sevseniz de, sevmeseniz de okuyun derim... 

-"Yazarlarevi Cinayeti", Oya Baydar'ın son kitabı. Hemen hemen tüm külliyatını okuduğum Oya Baydar'ın bu kitabını okumadığım ilk kitabı ile birlikte satın almıştım. Değişik bir anlatım yapmayı seçmiş yazar, hafiften polisiyemsi bir hava seziliyor. Marmara Adası'ndaki yazlık evini eşinden ayrıldıktan sonra Yazarlar Evi'ne çeviren ve orada edebiyata meraklı gençleri eğitici çalışmalar yapan ünlü bir yazar Masa Kayası denilen bir yerden düşerek ölür. Kızı o zamana kadar ihmal ettiği babasından kalan evi boşaltıp satmak için adaya gelir ve işler o andan itibaren değişir. Yazar intihar mı etmiştir, kaza mıdır, yoksa bir cinayete mi kurban gitmiştir? Ben severek okudum, sizlere de tavsiye ederim. 

-"Bavul", Rus yazar Sergei Dovlatov'un gerçek yaşamından izler taşıyan kitap, kahramanının bir daha geri dönmemek üzere ülkesini terk ederken bavuluna koymayı tercih ettiği eşyalar üzerinden geçmişini didikliyor. İronik yönleri de olan kitabı seveceksiniz. 

-"Dünyanın Orta Yeri", bu ay en sevdiğim kitaplar arasında "Pinana" ile birlikte ilk sırayı aldı diyebilirim. Ne mutlu ki her ikisinin yazarını da tanıyorum. Aysun Kara önceki öyküleri "Ayizi"nden çıkan sevdiğim bir yazar ve arkadaş. Öykülerini de severek okumuştum ama "Dünyanın Orta Yeri" öykülerin pabucunu dama attı. Bitirdikten sonra yazarın anlattığı dönemde Kidonya'da (Ayvalık) yaşamak istedim. Poyraz eserken, zeytin ağaçları altında, denizin tuzlu kokusu burnuma dolarken Katya'yla, Eleni'yle, Ahmedaki'yle, Maria'yla, Lefterides'le, İkonomo'yla, Emine'yle, Ali'yle o dingin bahçelerde oturmak, kabak çiçeği dolması, ballı lokma yemek, balık çorbası içmek, onların anlattıklarını dinlemek ne güzel olurdu. Aysun Kara tarihle birleştirip öyle güzel bir dille anlatmış ki anlatacağını okumaya doyamadım. Ayvalık'tan gelen bir bahar esintisi gibi kondu yüreğime kitap...

-"Elveda Alyoşa" esasen yazarın ilk okumam gereken kitabı idi, ne var ki külliyatı bitirdikten sonra okumak kısmet oldu. Her öyküde hüzünlendim, kimi zaman gözlerim doldu, yazılanlar o kadar tanıdık ki, o kadar yüreğimde hissettim ki bu kadar geciktirdiğim için yazardan özür dilemek istedim. 

-"Pinana", canım Ayşe Başak Kaban'ın fırından yeni çıkan tazecik romanı. Daha önceki blog postlarımda bunun için ayrı bir yazı yazdığımdan uzatmayacağım, o postu okumayanlar için link burada. "Pinana"yı okuyun, içiniz açılsın. 

-"Görünmez Kentler" yine okumakta geciktiğim bir kitap oldu, ne yapalım geç olsun, güç olmasın.  İtalo Calvino hayalinde yarattığı kentlerle bizi görünmez bir alemde seyahate yolluyor. Okuru biraz yoran ama hayal gücünü kışkırtan ilginç bir kitap.

-"Sicilya'da Bir Aşk Hikayesi"ni okurken kendimi geçmiş yıllara, yeni yetmelik çağlarıma ışınladım. Can Yayınları'nın "Klasik Kadınlar" serisinden çıkan, Ann Radcliffe'nin yazdığı kitap gizemli bir gerilim romanı. Issız bir yerde görkemli bir şato, hükümran bir baba, zorla evlendirilmek istenen güzel bir leydi, leydinin aşık olup birlikte kaçtığı genç kont, peşlerine düşen koca adayı dük, gizemli labirentler, haydutlar, yıllarca bir dehlizde mahkum edilen kadınlar derken kafam çorbaya döndü açıkcası. Bu kadar gizem ve gerilim bünyeye zarar. Bence okumayın...

-"Koyda" ayın son kitabı oldu, incecik ama çok güzel bir novella, hatta ayrı bir kitap haline getirilmiş bir öykü. Kitabı yarıladıktan sonra konu tanıdık gelince hatırladım ki daha önce yazarın "Bahçe Partisi" isimli kitabında okuduğum öykülerden biriymiş. Katherine Mansfield'in öyküleri tekrar tekrar okunur, hiç beis yok ama bu tek öyküyü okuyacağınıza bence "Bahçe Partisi"ni alıp daha çok öyküye kavuşun.

Kitaplarımızı anlattıktan sonra meraklısı için birkaç fotoğraf eklemek istiyorum. Malum benim Ankara zamanım geldi, gitmeden hem kendimi, hem sizin gözlerinizi Antalya ile şenlendireyim:

"Deniz yırtılır kimi zaman

Bilmezsiniz kim diker

Ben dikerim..."

 

Orhan Veli (Dalgacı Mahmut)

 

 "Hanımeli bütün kokuların en acıklısıydı sanırım"

 

William Faulkner (Ses ve Öfke) 

 

 "Ve yukarda

Uzak bir göğün altındaydı deniz

Bulutlar, martılar ve deniz"

 

Melih Cevdet Anday (Yukarda)

BAYRAM BİTTİ, BUNALTI GİTTİ / 5 MAYIS

Allahım Yaleppim ne gadan da sıkıcı üç gündü. Davulcu da dahil kapıyı çalan olmadı, biz de son güne kadar açıp dışarı çıkmadık. Büyüklerden sonuncusunu da geçen yıl öbür aleme yolcu edince telefonla kutlayacak babamız bile kalmadı :( Neyse ki WhatsApp'tan bile olsa leylak uzatan bir minnoş vardı da onunla avunduk. 2,5 gün boyunca çok gezdim, ne salon kaldı uğramadığım, ne mutfak, ne yatak odası, ne oturma odası, ne banyo, ne balkon. Gez gez tabanlarım ağrıdı 😂O kanepeden bu koltuğa, o yataktan bu sandalyeye elimde kitap devrilip durdum. Kitabım da gündelik halime pek uygundu: "Dinlenme ve Rahatlama Yılım". Şimdi elinde bu kitap varken, kahramanı da narkotik ilaçları alıp alıp derin uykulara dalarken ben ne yapacaktım, koşuya mı çıkacaktım, spor mu yapacaktım. Tabii ki yan geldim. Laf aramızda kitap çok güzeldi, okuyum derim. 

Sonunda üçüncü günün öğleden sonrasında biraz kendimize geldik. Kocam Bey üst kattaki boru sızıntısından dolayı kabaran antre tavanını kazıyıp alçı çekerken kendisine yancılık yaptım. Tavan deyince minik bir bölüm, komple tavan değil tabii ki. İşlem tamama erince yemek yemek için dışarı çıkacaktık ki alt katımızda oturan yiğenler bayram ziyaretine geldi. Böylece ilk, tek ve son ziyaretçimizi ağırlamış olduk. Onları yolcu edince de çıktık evden, açık bulduğumuz bir mekanda karnımızı doyurup yürüyüş olsun diye dönüş yolunu uzatmaya karar verdik. Sonra ayaklarımız bizi parka götürdü, iyi ki de götürdü. Pek güzeldi. 

Bu ağacın adı yalancı orkide. Rüya gibi oluyor tamamı açınca. Hafta sonu da jakarandaları görmeye öbür parka gideceğim. Bize Ankara yolları göründü, şehri hafızaya almak gerek giderayak.

Sarı kızlar açmıştı, birazcık topladım. Onlar da falezlerin önünde poz verdiler.

İlkbahar muhteşem bir mevsim, dağ, taş yeşeriyor, şenleniyor. Hava kararmak üzereyken eve döndük, kapıdan girer girmez de çayı ocağa koyduk. Bayramda eve çakılıp kaldık ama arife günü uzun uzun yürüdük, eve dönünce telefon sayacında 15 bin adımı görünce ağzım açık kaldı, protezlerime kocaman bir maşallah çektim. Antalya'nın en eski parkıdır Karaalioğlu Parkı. 1975'de Antalya'ya kampa geldiğimizde hayran olmuştuk. Eh bozkır insanıyız, envai çeşit ağaç ve bitki, palmiyeler, parkın bitimindeki deniz, miradorlar, girişteki güzel evler aklımızı başımızdan almıştı. Gün gelip palmiyelere sinir olacağımı düşünmemiştim tabii ki 😃 Park o günden bu güne biraz yıprandı, daha güzel başka parklar açıldı ama yine de yeri ayrıdır. Uzun zamandır gitmiyordum, haydi dedim arife günü, gidelim bir dolaşalım, bakalım ne durumda. Hâlâ toplu taşıma kullanmadığım için tabana kuvvet yaptık, evle arası epey mesafeli, yordu haliyle. Yol üstü Kadın Yarı'na bir göz attık, hava pırıl, manzara nefisti:

 

Parka ulaştık ama öyle yoruldum ki aman bir yere oturalım dedim. Ben beni bildim bileli pasaklı, servisi tatsız ama manzarası şahane olduğu için onu pazarlayan park içi cafelerden birine oturduk. Koltuk minderlerinin üstü lekelerle doluydu, gönülsüzce oturdum, masa desen farklı değil. Üstüne üstlük gelen menüdeki fiyatları da görünce beter yoruldum, buradan ayrılırsam daha çok dinlenirim dedim ve kalktık. Park içine Ramazan nedeniyle festivalimsi bir şeyler yapılmış, tam bir curcuna idi. Sonunda yeni açılan bir cafe gördük, narenciye ağaçlarının altında, koltukları, masaları düzenli, servisi elemanı da kadın olan, "Oh be!" diyerek yerleştik. Fiyatları da diğer mekanın neredeyse yarısı ölçüsündeydi. Bir güzel dinlendik.

Parka Üçkapılar'dan girip Kaleiçi boyunca yürüyerek ulaşırsanız sizi bu manzara karşılar, bunca senedir Antalya'da yaşıyorum, her seferinde büyülenirim bu görüntüye. Sağ taraftaki yarısı, hatta çeyreği  görünen bina 2. Yüzyıldan kalma Hıdırlık Kulesi. Yanında arkeolojik kazı yapılıyor. Antalya'ya geldiğimiz ilk yıllarda o kalıntıların üstünde bir çay bahçesi vardı, hemen her hafta sonu gelir, Bey Dağları'na karşı çayımızı içer, çay bahçesinin tam karşısındaki küçük Lunapark'ta da oğlumu oyuncaklara bindirirdik. O bahçe uzun süre faaliyetini sürdürdü, sonra yıkıldı, yeri yeşillendirildi. İki üç yıldır da kazı alanı oldu. Bakalım kazıldıkça neler çıkacak. 

Dönüşümüzü Kaleiçi'nden yaptık. Yüzlerce defa gittim belki, hâlâ hiç girmediğim sokaklar olduğunu görüyorum. Eğlenceli bir labirent gibidir Kaleiçi sokakları, karşınıza her an bir sürpriz çıkabilir.

Eve pestilim çıkmış bir şekilde dönmüşsem de değdi doğrusu. 

Bayram boyunca her sabah "Başka Sinema Online"dan satın aldığım filmleri izledim. İlk gün Fran Kranz'ın yönettiği ABD yapımı "Buluşma"yı seyrettim. Bir okul baskınında ölen ve öldüren çocukların ailelerinin biraraya gelişini konu alan bir filmdi. Uzun ve dialog ağırlıklı bir film olmasına rağmen sarsıcı idi. İkinci günün filmi Sean Penn'in yönetip kızı Dylan Penn ile birlikte rol aldığı "Flag Day/Bayrak Günü" idi. Gerçek bir öyküden uyarlanmış filmde kalpazanlık ve düzenbazlık yapan bir adamın öyküsü kızı tarafından anlatılmakta idi. Bayramın son gününün kısmetine Avusturalya yapımı "Nitram" düştü. Zihinsel özürlü bir gencin-Nitram'ın- 1996'da Tasmania'da gerçekleştirdiği Port Arthur Katliamı'nı konu alıyordu, bu da gerçek bir olaydan uyarlanmış ve başrol oyuncusuna Cannes'de En İyi Oyuncu Ödülü getirmiş. Doğrusu filmlerin üçü de tam bayramlıktı; kan, kin, sahtekarlık, ölüm ne ararsan otuziki kısım tekmili birden maşallah 😖

Bir bayramı da sıkıcı bir şekilde eda ettikten sonra artık yavaştan Antalya ile veda turlarına başlamak durumundayım. Haydi bakalım ya kısmet...