ANKARA'YA VEDA EDERKEN

Evet, gidiş günümüz kesinleşti. Yarın sabah Abbas yolcu kısmetse. Gecikmenin sayesinde kızkardeşle bir kez daha görüşme fırsatı yarattık ve öğleye doğru buluşup kahvaltı-yemek karışımı bir etkinlik yaptık. Dündenberi Ankara'ya kış geri geldi, bir yağmur, bir soğuk. Mart, Martlığını gösterdi yani, yüzümüzü kara çıkarmadı. Lakin ne kadar çabalasa faydasız, fotoğrafta da gördüğünüz gibi doğa Mart'ı pek ciddiye almamış, çimenler yeşermiş, ağaçlarsa gelin gibi. Burası Milli Kütüphane'nin bahçesi, açmış baharları görünce dayanamadım hemen Japonluğumu gösterdim, yakında fotoğraf makinemi ameliyatla elime monte ettireceğim daha pratik olması açısından.

Kızkardeşle vedalaştıktan sonra dün tamir edildiği iddiasıyla elime tutuşturulan fakat eve geldiğimde içindeki guguk kuşunun hala yuvasını terketmediğini farkettiğim sâbık cep telefonumu tekrar servise bıraktım. Serviste gördüğüm muamele yine gayet kibardı gelgelelim sonuç çıkmıyor. Bakalım bu defa ne olacak?

Eve dönünce bilgisayarda kayıtlı fotoğrafları kurcalarken şu güzellikle karşılaştım. Sarı saçlarını kale burcundan sarkıtmış Rapunzel misali salınan bu ağacın ismi Kıbrıs akasyası. Mart ayının sonuna doğru çiçeklenmeye başlayan ve şiddetli bir yağmur yağıp ponponlarını söndürmezse bir ay kadar çiçekli kalan bu güzel ağacı uzun yıllar Mimoza sanmak gafletinde bulundum. Tamam rengi ve ponponları itibarıyla benziyor ama sonradan keşfettim mimozanın daha kokulu, toplarının daha minik ve yeşil yapraklarının daha farklı olduğunu. Eh, öğrenmenin yaşı yoktur, geç de olsa doğruyu bulduk. Antalya'da çok bulunur bu ağaçtan, hele de Konyaaltı'ndaki koruluğun tamamı çam türleriyle Kıbrıs akasyalarından oluşur, altlarında çok piknik yapmışlığımız vardır zamanında. Sahi, piknik mevsimi de geldi. Şimdilerde yangın tehlikesinden dolayı pek mangallı piknik durumlarına rastlanmıyorsa da Antalya halkı dökülmeye başlamıştır yeşil alanlara. Çocuklar küçükken pikniksiz geçirdiğimiz bir hafta sonu olmazdı arkadaşlarımızla. Mangalda pişirdiğimiz etler yetmeyecek gibi başka yiyecekler de hazırlardık, gider gitmez sele-sepet açılır, oksijenin iyice açtığı iştahla etler pişene kadar kısırları, patates salatalarını, börekleri götürürdük. Etler yenmeye hazır hale geldiğindeyse karnımız çoktan doymuş olur, çoğunu piknik alanının kedi ve köpeklerine ikram ederdik. Baktık yaptığımız pek akıllıca değil et dışında yiyecek götürmemeye başladık. Bu işe en çok löp löp etlere alıştıktan sonra kemiklere talim eden hayvanlar üzülmüştür eminim.

Pikniğe daha ziyade çocuklar açık havada eğlensin diye giderdik ama onlar yaşları biraz büyüdükten sonra pikniği arabanın içine kapanıp müzik dinleyerek yapmaya başladılar. Bize de arabaya servis yapmak düştü, bir süre sonra da gelmez oldular zaten.

Görüldüğü gibi ben daha Antalya'ya gitmeden Antalya havasına girdim. En iyisi burada keseyim de son hazırlıklarımı yapmaya gideyim. Yarın akşam evimden seslenmek dileğiyle sevgilerimi yolluyorum...