ANILARIN İZİNDE

Pazar günü kızkardeşle bir nostalji turu yaptık. Çocukluğumuzun geçtiği Yenimahalle'deydik bir işi halletmek için ve sonrasında eski anıların izinden gittik. Çok duygulandık, çok hatırladık, çok hayal kırıklığına uğradık, çok şaşırdık, çok yorulduk ama çok mutlu olduk.

Metrodan indiğimizde gördüğümüz merdiven bütün eskiliğine ve yıpranmışlığına rağmen yaklaşan baharı müjdeliyordu. Rutubetli köşelerden mine çiçekleri fışkırmış, çimenler boy vermiş, yan taraftaki salkım söğüdün yaprakları eni-konu yeşermişti. Hava da şansımıza öyle güzeldi ki, gökte bir tek bulut yoktu, güneş parlıyordu, yağmur bir günlüğüne bizim için mazeret iznine çıkmıştı. Vurduk kendimizi ara sokaklara.

Maksadımız biraz da eski Yenimahalle evlerinden hala müteahhit eline geçmemiş ve ayakta kalabilmiş olanlarını fotoğraflamaktı ama o kadar az kalmışlardı ve çoğu o kadar bakımsız bir halde ölümünü beklemekteydi ki içimiz buruldu. Şu yukardaki sarışın mesela, onca yıpranmışlığına, onca eskiliğine rağmen öylesine sevimliydi ki, bir daha gelişimizde yerinde bulamayacağımızı bilmenin hüznüyle fotoğrafladık. Çocukluğumda ve ilk gençliğimde tipik bir memur semti olan Yenimahalle'nin bütün evleri fotoğraftaki gibi bahçeli, iki ya da tek katlı, şirin müstakil evlerdi. Şimdi hepsini toplasan bir sokağı doldurmaz. Yerlerini müteahhit işi, hepsi birbirine benzeyen, çoğu sevimsiz, betebe kaplı apartmanlar almış.

Sokak isimleri de öyle güzeldi ki Yenimahalle'nin; Damladol Sokak, Dereboyu Sokak, Nurlu Sokak, Anıl Sokak, Kaynak Sokak, Sevgi Sokak... İsminin yazdığı tabela çiçek açmaya çabalayan bir badem ağacının dibinde yükselen Dereboyu Sokak'ta anneannemin bir hemşehrisi otururdu, sık sık giderdik. Binbir çeşit çiçeğin açtığı, meyve ağaçlarıyla dolu, yaz-kış sebze tarhlarında taze sebzeler yetişen bir bahçenin içinde, iki katlı şirin bir evde otururlardı Saime Hanım Teyze ile Mehmet Amca. Bayram ziyaretlerimiz özellikle yer etmiştir aklımda. Saime Hanım Teyze boynuna birkaç dizi külte incisini takar, mutlaka emprime desenli bir elbise giyerdi. Thonet tipi sandalyeleri, oymalı ceviz bir büfesi, goblen kumaştan koltukları olan misafir odasında ağırlanırdık diğer ziyaretlerimizin aksine. Çok sıkılırdım, bir an önce Eyüp Sabri Tuncer'den arife günü kuyruğa girilerek alınmış Beyaz Zambak kolonyası dökülsün, oymalı gümüş tepsideki çikolatinin ikramı yapılsın, büyükler kahvelerini içsin de gidelim diye beklerdim. Arada bir "Sıkıldım" diye dürterdim bizimkileri, aldığım cevap çatılmış kaşlar olurdu evsahiplerine çaktırmamaya çalışılarak. Ah, şimdi yine o serin salonda oturup çikolatin yesem. Hiç sevmediğim beyaz zambak kolonyası kokusuna bile razıyım. Sora sora bulduğumuz evin yerinde azman bir apartman yükseliyordu, bahçeden mendil kadar bile iz kalmamış. Bir ümit zillere baktım isimleri var mıdır diye çoktan toprak olmuş insanların, hüznümle kalakaldım ağır demir kapının önünde.

Gördüğümüz her sokağa dalıp çıktık, kimi biraz elden geçmiş, ışıldamış, kimi boynu bükük yıkılmayı bekleyen, perdesiz pencereleri kör bir göz gibi bakan eski evleri gözlerimizle sevdik, tanıdık mekanlar gördük, bir zamanlar oralarda yaşamış eşi-dostu yadettik ve ilkokulumun önüne geldik. Meşhur okul pembesi duvarları sarımsı-yeşil bir renge boyanmış, ilköğretim okuluna dönüştüğü için, bir zamanlar açılış töreninde "yaya" görevi alıp daracık sokaklarında kurallara uygun yürüdüğüm Trafik Parkı'nın yerine ek bina yapılmış. İlginçtir ki bunca yılda kapı ve pencere demirleri ile korkuluklar hiç değişmemiş. Görüşünüze sunuyorum, soldaki fotoğraf diploma törenimde sağda bugünkü halini gördüğünüz kapının önünde çekilmiştir. Ağaçları ve sarmaşıkları kesmişler, onun dışında aynı kalmış. İnanır mısınız bahçe kapısının karşısındaki köhne bina ve el değiştirmiş olsa da küçük bakkal dükkanı bile duruyor. Oradan ders öncesi külah içinde leblebi tozu ve hala içeriğini çözemediğim "zunkla şekeri" denilen kağıtlı bir şeker alırdım. Çocukluğum, ah çocukluğum...

Bunca dolaşmadan sonra yorgun ayaklarımızı dinlendirmek için bir Yenimahalle klasiği olan, yıllardır aynı yerde, aynı kaliteyle hizmet veren Avrupa Pastanesi'ne oturduk ve bir bardak çay eşliğinde pastanenin spesiyali, meşhur "Prenses" pastasını yedik. Babamın bana en çok aldığı pastaydı bu, diğer pastalardan farklı, sert bir hamuru vardı, o zamandan bu yana tad değişikliği olmuş mu çıkaramıyorum ama keşfettim ki bu pasta şimdiki "Çokoprens"in babaannesi imiş.

Bir diğer sürprizi ise hesap öderken keşfettik; yıllardır hiçbiryerde rastlamadığım ve yemediğim "Horoz Şekeri". Cüssesi biraz büyümüş olsa da seneler öncesinin bildik horoz şekeriydi işte. Okul çıkışları kapının önüne gelen sepetli satıcıların meşhur horoz şekeri. Alıp yemedik ama belgeledik gördüğünüz gibi.

Komik denecek kadar düşük bir hesap ödedikten sonra yürüyüşe devam ettik. Önlüklük kumaşlarımızın alındığı bir zamanlar Sümerbank olan bina aynen duruyordu ne mutlu ki. Tüm vesikalıkların ve düğün-nişan fotoğraflarının çektirildiği Foto Hülya da. Kardeşimi sık sık getirdiğim Çocuk Bahçesi aynı yerde, sadece oyuncakları yenilenmiş, bayram-yılbaşı öncesi önünde kurulan tezgahlardan kartlar seçtiğimiz, mektuplarımızı atıp, telgraflar çektiğimiz PTT binası da. Yılların tuhafiyecisi Enstitü Pazarı tam karşısında, ilk kornet dondurmayı Yenimahalle halkına tattıran Vardar Pastanesi de yerinde. Gelmişken bir de meşhur Çınar Fırını'na uğramadan edemedik. Gözlerim çocukluğumun sütlü ekmekleriyle tuzlu galetalarını aradı ama yoktu heyhat. Yine de çok taze ve lezzetli çavdar ekmekleri aldık, yorgun fakat mutlu döndük evimize. Bu uzun yazıyı sonuna kadar sabredip okuduysanız sizlere de kocaman bir teşekkür sevgili arkadaşlarım, nostaljiniz bol olsun...