ADAM ECER

Geçen gün markette gözüme çarptı. Haribo bütün çeşitlerini minik poşetlere koymuş ve bir büyük paketin içinde satışa sunmuş, kaptım bir tane. Sık sık tüketilmese de bizim ailede özel bir yeri olan şekerdir lastik şekerler, bilhassa kızkardeş için. Yıllar önce, henüz Türkiye'de satışı olmadığı zamanlarda Almanya'dan gelen konu-komşu getirirdi arada bir ve pek hoşumuza giderdi. Renk renk minik ayıcık şeklindeki şeffaf şekerlerin neşeli görüntüsüydü herhalde bizi çeken. O yıllarda 3-4 yaşlarında olan kızkardeş çok severdi, lakin belirtiğim gibi Türkiye'de bulunan birşey değildi ki bakkaldan alıp eline tutuşturasın. Yaşadığımız apartmanın üst katında oturan ailenin kızı evlenmiş, Almanya'ya gelin gitmiş ve orada iki kız çocuk sahibi olmuştu. Yaşları kendisine yakın olan bu çocuklarla tatile geldikleri zaman oynamaya giderdi kızkardeş. Yine birgün oynamak için hevesle gittiği çocukların yanından kırık ve ağlamaklı bir şekilde dönüp geldi. Ne olduğunu sorduğumuzda önce söylemek istemedi ısrar edince anlattı. Komşumuz Almanya'dan lastik şekerler getirmiş ve oyun esnasında iki paket çıkarıp iki kızına vermiş. Bizimki çok sevdiği bu şekeri görünce belli ki hevesle kendisine de verilmesini beklemiş. Gelgelelim ona verilmediği gibi çocuklar da göstere göstere paketteki şekerleri yemeye başlamışlar. Hem canı çok çeken hem de ikram edilmediği için kırılan kızkardeş de dolu dolu gözlerle oyunu yarım bırakıp çıkıp gelmiş eve. Çok üzüldük, hem komşunun düşüncesizliğine, hem de bulunma imkanı olmayan bir şekerin sebep olduklarına. Bu olay hiç unutulmadı, sonraları bizim ülkede de bollaşıp üç kuruşa satılmaya başladığı zamanlarda bile gördükçe bu düşüncesiz tavrı hatırladık.

Sonraları lastik şekeri daha kolay bir yoldan elde etmeye başladık. Dayımın Almanya'da yaşayan kayınbiraderi tatile gelirken bol miktarda getiriyordu ve bizim eliaçık kuzenler de zevkle paylaşıyordu artık yaşı biraz daha büyüyen kızkardeşle. Bir de komik isim takmıştı kuzenlerin ufak olanı lastik şekere, ayı şeklindeki görünümünü insana benzeterek "Adam ecer" diyordu, yani "Adam şeker". İsmi biz de benimsedik ve adı "Adam ecer" olarak yerleşti kaldı kızkardeşle aramızda. Zaten bir süre sonra da "Adam ecer"ler market raflarını doldurmaya başladı, istediğimiz zaman alıp yiyebilecek durumdaydık artık.

Aradan yıllar geçti. Şimdi bile nerede görürsek görelim "Adam ecer" diye üstüne atlar, dayımın sağlığındaki güzel günleri hatırlar ve mutlaka komşunun kızkardeşe yaşattığı o tatsız olayı bir kez daha anlatırız hala geçmeyen kızgınlığımızla.