BEYAZ GÜVERCİN

Cumartesi günü kızkardeşin uzattığı paketin içinden çıktı bu iki tombul, el yapımı seramik beyaz güvercin. Ve beni alıp ta nerelere götürdü.

Yıllar önceydi, yeni evlenmiştim ve ilk kez ailemden ayrılıp Ankara dışında bir kente yerleşmiştim. Kızkardeş henüz çok küçüktü, ilkokulun ilk sınıflarından birindeydi, bana çok düşkün ve ayrıldığımız için çok üzgündü. En ufak tatili fırsat bilip Ankara'ya koşturuyor ailemle hasret gideriyordum. Her gelişim kızkardeşi inanılmaz mutlu ediyor, ayrılışım da bir o kadar hüzne boğuyordu. O zamandan her tür dekoratif ürüne meraklıydım, özellikle seramik objelere özel bir ilgim vardı. Şimdiki gibi bol bulunan şeyler değildi, birkaç özel mağazada, hayli yüksek fiyatlarla satılırdı. Ankara'ya gelişlerimden birinde evin yakınlarına açılmış bir hediyelik eşya mağazası keşfettim, tam sevdiğim türden değişik seramik objelerle dolu bir yerdi burası. Annem ve kızkardeşle her sokağa çıkışımızda bu mağazaya giriyor, her birini ayrı ayrı inceliyordum seramiklerin, oldukça tuzluydu üzerlerindeki fiyat etiketleri. O nedenle her seferinde birşey almadan çıkıyordum ama gönlümü mağazada, özellikle de vitrinde sergilenen gri-mavi bir çift güvercinde bırakıyordum. Kırmızı boncuk gözleri, kırmızı gagası ve gerçekmiş hissini veren tüyleriyle hem çok güzel, hem de insanın içini acıtacak kadar mahzun görünüşlü kuşlardı bunlar. Sanırım dördüncü kez mağazaya girdiğimizde kızkardeş omzuna astığı minik çantasını şıkırdatarak "Ben sana bunları alacağım" dedi. Birikmiş biraz harçlığı vardı ve o güvercinleri bana hediye etmeyi kafasına koymuştu, itirazlarımızı dinlemedi. Ufak bir pazarlık sonucu fiyatı biraz kırdı satıcı, lâkin bir minik kızın harçlığına göre yine fazlaydı. Boynunu büktü kızkardeş, hayal kırıklığı gözlerinden okunuyordu. Mağazanın sahibi kuşların parasını onun ödeyeceğini ve ablasına hediye olarak alacağını duyunca duygulandı, "Ne kadar paran var?" diye sordu, bizimki bütün parasını gösterdi cüzdanını açıp, söylenen fiyattan oldukça azdı. "Tamam" dedi adam, "Al bakalım, kuşlar senindir, madem ablana hediye alıyormuşsun, ben de sana indirim yaptım." Mağazadan kızkardeş sevinçle, ben müthiş duygulanmış olarak çıktım. O güvercinler yıllarca sehpamın üzerini süsledi. Zamanla yıprandılar, sırları çizildi, boyaları döküldü, altlarından beyaz astarları göründü, eski güzellikleri kalmadı. Fakat ben onları hiç gözden çıkaramadım, yerleri salondan mutfağa taşındı ama hep gözümün önünde, her bakışımda kızkardeşin gözlerindeki sevinci görerek muhafaza ettim.

İki gün önce o günü yeniden yaşattı bana sevgili kardeşim. Geçenlerde bir mağazada beğendiğim bu kez beyaz güvercinleri habersizce almış, uzatıverdi yine bana. Geçen yıllar içinde tombullaşan ablasına layık tombul beyaz güvercinler süsleyecek şimdi evimin bir köşesini, her bakışımda yine göreceğim onun çocuk gözlerindeki sevinci, kulağımda Timur Selçuğun şarkısındaki dizelerle:

"Süzülüp mavi göklerden yere doğru
Omzuma bir beyaz güvercin kondu
Aldım elime, usul usul okşadım
Sevdim, gençliğimi yeniden yaşadım."