HASTANEDE

Bu öksürük kesilmek bilmeyince istemeye istemeye doktora gitmeye karar verdim. Sağdan-soldan gelen baskıları da inkar etmemek gerek tabii ki, bana kalsa yine baştan savardım zira son yıllarda yaşadıklarımın sonucu müthiş bir hastane fobim var. Dün randevu aldım ve bugün de gittim hastaneye. Önce başvuracağım servisin yerini öğrenmek için danışmaya uğradım. Danışma görevlisi çok kötü bir sarıya boyadığı saçlarına yeşil fiyonk iliştirmiş çakma bir Barbie idi. Kirpiklerine cömertçe sürdüğü rimellerin ağırlığından gözkapaklarını kaldıramadığı için yere bakarak "Bir üst katta" dedi. Çıktık işlemlerimizi yaptırdık ve beklemeye başladık. Az sonra doktor geldi, şaşırtıcı bir şekilde selamladı bizi, özel hastane olmasından kaynaklandığını düşündüm. Yanımda orta yaşlı bir hanımla asker emeklisi olduğunu düşündüğüm babası oturuyordu. İlerlemiş yaşına rağmen çok şıktı beyamca, pantolon, ceket, kravat gayet uyumlu idi. Kızıyla tatlı bir atışma içinde sıralarını beklediler, adları okununca da arka arkaya girdiler doktorun yanına. Sonra da bana sıra geldi. Derdimi anlattım, muayenemi oldum ve istenen tetkikleri yaptırmak üzere dalgalı kızıl saçlı, hoş sekreter hanımın ardına düştüm. Elime verilen barkoddaki sırayla önce kan verdim, acıdan ziyade damarıma bir iğnenin girmesi duygusu sinirimi bozduğu için kan alma süreci boyunca duvardaki hastaneyi tanıtıcı ilanları okudum. Bitiremeden işlem sona erdi, sonra da tomografi sırasına girdim, bereket kontrastsız idi, o iğrenç ilaçlı sıvıyı içmeden ve damarıma ikinci iğne girmeden yattım uzay mekiğine. Zavallı carpal tunnel sendromlu ellerim başımın üstünde 10 dakika kıpırtısız durduğu için fena halde uyuştular, nefesimi üç kere patlama aşamasına gelene kadar tutması da cabası. Kazasız belasız bitirdim uzay mekiği macerasını ve tekrar üst kata solunum testine çıktım. Ama asansöre binmediğim için nefes nefese kaldım, o durumda yapılan solunum testinin verimli bir sonuç vereceğinden hiç emin değilim. Bütün bunlar 1,5 saatlik süre içinde tamamlandı ve önümüzdeki hafta gidip sonuçları alacak ve doktoru tekrar göreceğim. Umarım olumsuz birşey çıkmayacaktır.

Bu doktora gitme işi beni hem ruhen hem bedenen yorduğu için burada kesiyor ve izninizi rica edip spagetti pişirmeye gidiyorum. Sağlıklı günler dileğiyle...

EK:

Az evvel sevgili Özlem'den romancı Cahide Birgül'ün öldüğünü duydum. Hala inanabilmiş değilim. Daha Eylül ayında kitabı çıkmış ve sabırsızlıkla yeni kitabını beklediğim içim mail atıp müjdelemişti bana. Hemen almış, çok beğenmiş ve bir kutlama maili yazmış ama cevap alamamıştım. Meğer sebebi varmış. Işıklar içinde yat sıcak gülüşlü kadın, o güzel romanları çok özleyeceğim...

Bir diğer acı kayıp da sinema dünyasından. O naif, o içten, o çocuksu filmin yapımcısı, yönetmeni, senaryo yazarı, kısacası "Karpuz Kabuğundan Gemiler Yapmak"ı yoktan var eden adam, Ahmet Uluçay yok artık. Rahat uyusun...