MUTLULUĞUN FOTOĞRAFLARI

Bu sabah Ankara kapkaraydı ve ıslak. Boğazımda gıcıkla ve öksürerek uyandım daha doğrusu uyanmaya çalıştım. Emekli olsam bile tipik bir Pazartesi sendromuyla kalktım yataktan. Üstüne bir de dayımın toprağa verilişinin 7. yıldönümü oluşu iyice tatsızlaştırdı beni. "Ey yaz, özledim seni, neredesin?" diye dolandım durdum amaçsızca evin içinde öğle sonrasına kadar. Sonra birşey oldu, benim ruhum bulutların üstüne yükseldi. Kapı çaldı, gidip açtım; o da ne? Kapıda siyah bir yün yumağı, üstünde bir not: "2010'a kadar beni çözmezsen kabağa dönüşecem".


Hayırdır inşallah dedim aldım içeri zenci yumağı. Şurada 3 gün kalmış çözelim bakalım şunu dedim. İçinden bir mektupla birlikte aşağıdaki arkadaş çıktı.

Adı "Mağlup"muş. Şu bizim Antalya'daki iç güveysi damat Talibin oğlu olduğunu iddia ediyor. Güya Talip bize söylediği gibi bekar değilmiş, yıllar önce bunu ve annesini market kapısına terkedip çekip gitmiş. Bu da yememiş içmemiş Müge Anlı'nın programına çıkıp amcası Galip aracılığıyla bizim adresi bulmuş. Annesi telefon sapığıyla kaçmış ve bize sığınmak istiyormuş. Bir an düşündüm ne yapsam, alsam mı eve diye, yeterince kalabalığız zaten dedim ama gözleri öyle hüzünlü bakıyordu ki dayanamadım, aldım kabul ettim onu da Mor Çatı Kurbağa Sığınma Evi'ne. Bir de psikolog buldum bilinçaltı acıları silecek, hayata intibakını sağlayacak. Hoş geldin evimize Mağlup Kardeş...

Bununla bitmedi az sonra komik suratlı, genç bir kargocu geldi kapıya, elinde bir koliyle. Açtım ki içinde neler var neler. Öksürüklü blogcunun boğazını yumuşatmak için bitki çayı demliği çıktı önce. Sonra kurbağalı bir kalemlik, yeşil ajandamız da var ya, takım olur. Ayrıca yılbaşı şenliğine dahil olmak istiyormuş diğer yeşil renkli arkadaşlarıyla birlikte.

Neşeli kurbağanın üstünde vırakladığı bu nar "Gece saatler 24.00'ü vurduğu zaman bu narın tepesine vurmak suretiyle parçalayacaksın. Bütün yılın bereketli geçecek:-))" notuyla birlikte düştü kucağıma.

Ve bu ayraç benim için özel olarak yapılmış; kadim dostum kitapların arasında yüzünü bile görmediğim ama aynı duyguları paylaştığım sevgili blog dostumla birlikte olmamı sağlayacak, o şirin kurbağalar yüzümde hep bir gülümseme olmasını sağlayacak.

Bitti mi, hayır. Bugün ben Ali Baba'nın hazine sandığını açtım. Şu anda çalan Candan Erçetin'in CD'si de o sandıktan çıktı:

"Az mıyım çok muyum
Var mıyım yok muyum
Ben neyim

Masal mıyım gerçek miyim

Kaç mıyım göç müyüm
Hiç miyim suç muyum
Ben kimim?

İbret miyim cinnet miyim?

Hiçlikler içinde kanayan yürek
Yokluklar içinde savaşan beden
Boşluklar içinde karışan zihin
Güçlükler içinde değil miyim?
......."

Çok severim bu şarkıyı...

Birşey daha var, monitörün kenarından bakan kırmızı başlıklı bir kız, adı Rayegân. Bir de beni çocukluğuma götüren Noel Baba'lı yeni yıl kartları.

Ben bugün çok mutlu oldum, ben bugün çok mahcup oldum, ben bugün çok duygulandım, ben bugün kendimi çok özel hissettim. Ve itiraf edeyim oturup zırıl zırıl ağladım. Bu yılın en güzel olayıymış bu blogu açmam ve burada kocaman yürekli dostlar edinmem.

Asuman, Rayegân, iyi ki varsınız, iyi ki tanıdım sizleri. Herşey, o kutudan bütün çıkanlar ama hepsinden çok hassas kalbiniz, inceliğiniz, sunuş biçiminiz ve dostluğunuz için binlerce teşekkür...