SIRADAN BİR GÜNÜN SIRADIŞI GÖRÜNTÜLERİ

Öğleden sonra alışveriş için çarşıya gittim. Tuhaf şeyler mi beni buluyor yoksa ben mi cımbızlayıp çıkarıyorum anlamadım. Evden çıktım daha 100 metre gitmeden baktım bir akasya ağacının gövdesinde minicik, kıpkırmızı bir rüzgâr gülü. Ağaca bantla yapıştırılmış, fırıl fırıl dönüp durur. "Aman da aman, ne şirinmiş, ne şekermiş" diye ağacın dibinde rüzgâr gülünü severken güvercinin biri pike yapıp ayağımın yanına kondu. Sonra pıt diye kaldırımdan asfalta atladı ve benim şaşkın bakışlarım arasında, minicik adımlarla poposunu sallaya sallaya, adeta parkta yürüyüşe çıkmış gibi karşı kaldırıma doğru yürümeye başladı. Ama nasıl bir yürüme, dünya umurunda değil, edalı, aldırışsız, kendinden emin. Üstelik cadde çok işlektir, günün her saati vızır vızır otomobilller geçer. Gelgelelim kimin umurunda, kuşumuzun canı uçmak değil yürümek istiyor. Zahir baktı, yürümek iyi birşey olmasa bu uyanık insanlar yürümezdi, bir de ben deneyeyim dedi. Arabalar korna çalıyor, aldırış etmiyor, zigzaglar çizerek sakin sakin yoluna devam ediyor. Karşı kaldırıma yaklaştığında neredeyse birinin altına giriyordu ama güvercinin fendi sürücüyü yendi. Zar zar çaldığı kornaya rağmen istifini bozmadan yoluna devam eden kuşun geçmesi için arabasını durdurup hanımefendiye yol verdi. Trafik arapsaçı oldu kuşumuzun keyfi yetsin diye. Hanımefendi diyorum çünkü o edayla ancak süslenip püslenip kabul gününe gider insan. Bizimki de trafiği keyfine göre durdurup karşıya geçmeyi başardı ya helal olsun...

Alışverişimi bitirince maaşımı çekmek için epeyce uzun bir Bankamatik kuyruğuna girdim. Hemen önümde hayli sıkıntılı sabırsız bir genç vardı. Bir süre yere çöküp kafasını bacaklarının arasına sokarak bekledikten sonra sırası yaklaşınca ayağa kalktı. Önce kazağının kolunu kemirdi bir süre, sonra sıra tırnaklarına geldi. Sol elinden başlayarak hiçbir parmağının hatırını kırmadan onunu da bir güzel tırtıkladı, zaten en uygun sözcük bu. Zavallı tırnakların artık yenecek yeri kalmamıştı çünkü. O kadar aşk ile şevk ile kemiriyordu ki bir an kendi ellerimi uzatıp "Al kardeşim, seninkilerde birşey kalmamış hem bunlar uzun, yediğin kadarını ye, kalanları kilere koyar kışın yersin" diyecektim. Asıl derdimse sırası geldiğinde o tükürüklü parmaklarıyla mıncıklayacağı Bankamatik tuşlarına arkasından benim nasıl el süreceğimdi.

Dönüş yolunda artık aşinası olduğunuz üst geçitten geçerken baktım yeni bir satıcı türemiş, cüce boncukçunun yanına sermiş yaygısını, örgü banyo lifi satıyor. Ufak tefek bir kadın. Liflerden birini görünce dumura uğradım. Büyücek, beyaz, kare şeklindeki lifin üstüne gelin ve damat figürü nakşedilmiş. Gelinin gelinliğinin kırmızı kuşağı bile eksik değil, öylesine gelenekçi yani. Damat beyse çok şık; smokinini giymiş, gelini koluna takmış, nikah saatini bekliyor. Yaratıcılıkta sınırı yok yurdum insanının.

"Çöplüğün Generali" bitti. İlgilenenlere duyurulur. Oya Baydar'ın bütün kitaplarını okudum ama bu tarz yazılmışına hiç rastlamamıştım, değişik bir teknik denemiş hatta bilimkurgu tarzı yazmış diyebilirim. Kitap beni ürküttü, korkuttu, rahatsız etti arkadaşlar. "Acaba mı?" dedirtti, okuyun bakalım, sizler neler düşüneceksiniz...