MEKTUP

Bilgisayarın başındayım bir-iki saattir, mail kutusuna baktım önce. Forward edilmiş ve kimbilir kaç kişi tarafından yollanıp artık baymış birkaç slayttan başka birşey yoktu. Bana hitaben yazılmış iki satırlık iletiye bile razıydım oysa. Ben ki bir zamanlar sayfa sayfa mektuplar yazan, yine sayfa sayfa mektuplar almak için postacının yolunu gözleyen biriydim, şimdi iletiye muhtaç durumdayım. Cep telefonları ve bilgisayarlardan şikayetçiyim bu nedenle. Onlar çıktı çıkalı mektup yok oldu, tebrik kartları yok oldu, telgraf bile yok oldu. Oysa özel günlerde telgraf çekerdik eskiden, diyelim uzaktaki bir yakınımızın çocuğu oldu, koyardık önümüze yarım tabaka kağıt, önce tam tepeye büyük harflerle "ELT" yazardık. Bu en ucuz telgraf türüydü, sonra da meramımızı en kısa yoldan anlatacak cümleler seçerdik, fazladan her kelime fazladan para demekti . Bu bağlamda şöyle bir metin çıkardı ortaya: "Bebeğe uzun ömürler diler, sizleri kutlarız." Çok telgraf çektim çok, evlenenler için, doğum günleri için, şehirlerarası yolculuklarda gideceğim yere vardığımı bildirmek için. Bazen kötü haberler gelirdi telgrafla, bazen müjdeli haberler. İkinci seçenekte telgraf dağıtıcısına bahşiş vermek adettendi. Sürekli kareli gömlekler giyen bisikletli bir telgraf dağıtıcımız vardı çocukluğumda, aileden biri gibi olmuştu yıllar içinde. Sonra birgün kapımızın önündeki kavşakta hızla gelen bir otomobilin altında kalıverdi bisikletiyle. Yakınlarımızdan birini kaybetmiş kadar üzülmüştük. Postacımızla daha da yakındık, üniversite sınav sonuçlarımın gelmesine yakın başka bir semte taşınmıştık, yeni adresimizi alan postacımız sektirmeden ulaştırmıştı sonuçları elime.

Mektup... Hâlâ sihirli bir sözcüktür benim için uzun yıllardır kimseden gelmese de. Çocukluğumun en gizemli mektupları annemin sandığında, pembe karton bir kutunun içindeki desteydi; babamın nişanlıyken yolladığı mektuplar. Çizgili kağıda, babamın sağa eğik güzelim yazısıyla dolmakalem kullanarak yazılmış bu mektupları okuyabilmeyi çok arzulardım. Olmadı, ben onları okuyabilecek olgunluğa geldiğimde yokolmuşlardı. Annem ne yaptı bilinmez, hiç sormadım. Ama hiç olmazsa bir tekinin bile saklanmasını ne kadar isterdim. Yıllar sonra anneannem öldüğünde evini boşaltırken bulduğum, çok az hatırladığım dedemin anneme yazdığı mektup beni bu nedenle çok sevindirmişti. Hâlâ saklarım o titrek bir yazıyla ama sevgiyle yazılmış sararmış sayfaları.

En yoğun mektup gönderip aldığım dönemler ortaokul ve lise yıllarımdır. Sevgili sıra arkadaşımın babası yazları şehir dışında görevlendirilir, uzun süren bu görev nedeniyle yaz boyu ailecek değişik şehirlerde kalırlardı. Tatilde arkadaşımı göremeyeceğim için bir yandan üzülürken bir yandan da birbirimize mektup yazma imkanı doğuyor diye sevinirdik. Neredeyse haftada bir mektup yollardık birbirimize sayfalar dolusu. Bazen birkaç sayfa yetmez sayfaları boylamasına ikiye böler altalta birbirine ekler, 2-3 metrelik yolluk kıvamında mektuplar yazardık. Ne bulur, ne anlatırdık akla sığar birşey değil ama her gelen mektup o günün mutlu geçmesi için vesile olurdu. Her yaz, babası emekli olana kadar bıkmadan sürdürdük bu iletişim biçimini.

Kimi zaman okuması yazması olmayan komşuların, akrabaların mektuplarını yazardım. Anneannemin katibiydim mesela. Dayım askere gittiğinde haftada bir beni yanına oturtur, kırtasiyeciden aldığı çizgili kağıdı önüme koyar, "Yaz kuzum" diye başlardı. Her seferinde aynı şeyleri söylerdi o, "daha daha nasılsın, kendine iyi bak, üşütme, sıkı giyin, boğazına dikkat et". Kalan boşlukları doldurmak benim hayal gücüme kalırdı. Bir de komşumuz vardı, Sultan teyze. Hem yaşlı, hem felçliydi. Hapiste olan oğluna mektuplar yazdırırdı o da. Onun mektuplarını yazmak beni çok yorardı, çünkü baş konusu eziyetlerine dayanamayarak üç çocuğunu alıp babasının evine giden gelinini oğluna şikayet etmekti. "O senin karın var ya, o senin karın" diye başlardı mektuba, daha hatır bile sormadan. Verir veriştirirdi gelinine. Çocuk aklımla, zaten hapishanede olan bir adamın yeterince derdi olduğunu, bir de karısı hakkında atıp tutmaların onu daha da çok üzeceğini düşünür, mektubu tamamen doğaçlama düzenler, onun söylediği şeylerin tek kelimesini bile mektuba yazmazdım.

Yıllar geldi geçti, yazılan mektuplar da, alınan mektuplar da seyrelmeye başladı ve günün birinde artık postacılar fatura ve kredi kartı ekstresi dışında birşey getirmez oldu. İnsanlar birbiriyle telefon mesajı ve e-posta aracılığıyla haberleşir oldular. Ama bana yetmiyor dostlar, ben mektup okumak istiyorum ve içimde hâlâ günün birinde yine upuzun bir mektup alacağıma dair kocaman bir umut taşıyorum...