NOS NOS NOSTALGIA...

Cam gibi bir hava ve sıkı bir ayaz vardı bugün. Soğuğa rağmen beni çocukluğuma ve ilkgençliğime savurup mutlu eden bir gündü. Yıllar yıllar sonra bir mahalle arkadaşımı-belki de şu hayattaki ilk arkadaşlarımdan birini-buldum facebook aracılığıyla. Onca senenin üstüne buluştuk öğlen. "Bu kadar zaman sonra ne bulup ne konuşacaksınız?" diye soranlara inat lafı birbirimizin ağzından kaptık, mazinin sandık kokulu bohçasına sarmalanmış nice anı fışkırıp çıktı kenardan köşeden. Ölenleri, kalanları, sevdiklerimizi, sevmediklerimizi yadettik, çokça güldük, zaman zaman hüzünlendik ama biz bu buluşmayı çok sevdik. En kısa zamanda tekrar biraraya gelmek dileğiyle ayrıldık.

Arkadaşımı yolcu ettikten sonra daldığım Sakarya Caddesi'nden aldım bu laleleri. Antalya'da pek laleye rastlanmaz, son birkaç yıldır parklarda bahçelerde görülüyor bahar zamanı ama benim özlediğim gibi sokaklarda satılmıyor. Yıllarca hiç lale görmeden yaşadım desem yeridir. Bugün çiçek tezgahlarının önünde, plastik vazolara konmuş görünce hemen yanaştım. Ortaokul ve liseyi okuduğum Kız Lisesi'nin dağılma saatlerinde baharın müjdecisi gibi boy gösterirlerdi rengarenk demetler halinde yerleştirildikleri galvaniz kovaların içinde. Kız Lisesi olmasının doğal sonucu bol miktarda delikanlı beklerdi paydos saatlerinde kapının önünde. Uyanık çiçekciler lale kovalarına en göz alıcı çiçekleri koyar ve "Sevdiğini mutlu et" diye bağırarak gençleri harekete geçirirlerdi. Kapıda elinde laleyle bekleyen sevgilisini gören kız öğrenci ürkek ürkek sağa sola bakar, idareci veya öğretmenlerden birine yakalanmak korkusuyla çekinerek alırdı kendisine uzatılan çiçeği. Gençlik yılları, yüreğin en hızlı tempoyla çarptığı zamanlar, sevdiğinden lale alan kıza için için imrenilir ama en kısa zamanda da dedikodusu yapılmak üzere zihin defterine kaydedilirdi. Elimde lale demeti bunları düşünerek yürürken YKY Satış Mağazasının önünde bir nostalji yolculuğuna daha çıkıverdim.

Vitrindeki afişi görür görmez daldım içeri, "Ayşegül" serisi hikaye kitaplarının yayınlanmaya başladığını duyuruyordu afiş. Ah o "Ayşegül" kitapları; tek çocuk saltanatımın henüz devam ettiği ilkokul yıllarımın sıcak yaz tatillerinin en yakın arkadaşı. Resimlerine bakmaya doyamazdım, okuduğum öyküyü hiç bitirmezdim kafamda, hayallerim devamını getirirdi. Kitaptaki evlere, eşyalara, annenin gençliğine, güzelliğine, şıklığına imrenirdim. Ezberleyinceye kadar okuduktan sonra görevim başlardı. Bu iş için ayırdığım defterime not etmek üzere hikayedeki çocukları, hayvanları, evleri, çiçekleri, ağaçları, eşyaları, yiyecekleri tek tek sayardım. Eğer defterim kaybolmasıydı o yıllarda basılmış tüm Ayşegül serisinin resimlerinde yer alan objelerin tek tek dökümünü bulmanız mümkündü. Bu işten büyük zevk alırdım, yeni bir kitabın çıkmasını sabırsızlıkla beklerdim. YKY'nin baskıları benim çocukluğumdaki kadar kaliteli olmasa bile eski bir dosta kavuşmanın sevinciyle hemen bir tane satın aldım. Birazdan keyifle okuyacağım. Gözattığım kadarıyla Ayşegül'ün köpeğinin adı hala Fındık ama erkek kardeşinin Can olan ismi Orhan'a dönüşmüş, ne yapalım o kadar kusur kadı kızında da olur:))

Her anıyla beni geçmişe götüren günümü böylece sonlandırdım. Sizin de güzel anılarınız hep yanınızda olsun efendim...