PENCERE, EN İYİSİ PENCERE*

Ankara'nın gri kış günleri başladı, geç bile kaldı aslında. Az evvel elimde içinde her türden otun çöpün bulunduğu kış çayım, yanımda ara öğün elmam çay bitene kadar caddeyi gözledim. Kaldırımlar ve yol akşam yağan yağmurun izini, insanlar da bezginliğin yüzünü taşıyordu. Yanyana yürüyenlerin, karşıdaki yurtlara girip çıkan kızların bile dudaklarında gülümseme yoktu, kış daha doğrusu soğuk enerjiyi soğurup götürüyor galiba. Ağaçlarda tek yaprak kalmamış, yeşil olan yegane şeyse dükkanlardan birinin önünde serili paspas. Özlemle Antalya'yı düşündüm; kışın ortasında bile balkona çıktığımda karşı kaldırımdan bana gülümseyen mücevher gibi parlak meyveleriyle yemyeşil iki turunç ve beni ermiş olduğuna inandıran gövdesiyle pırıltılı bir zeytin ağacı, çiçeklenmeye başlamış Malta erikleri, çok değil bir ay sonra pembe bir bulut gibi göz alacak sokağın sonundaki badem. Çare yok bu kış da mahkumum Ankara'ya. Haksızlık etmeyim aslında, çok severim bu şehri ben; çocukluğum, ilk gençliğim, dostlarım, sevdalarım, tüm kültürel birikimim Ankara'da boy verdi, penceresinden baktığım ev ilk gençliğimin evi, aile evim ama yine de insan kendi yuvasını ve alıştığı yeri özlüyor.

Özlemle doğmak üzere olan hüznü kırmızı ışıkta bekleyen onlarca sarı taksi dağıttı. Cıvıltılı sarı renkleriyle ayçiçeği tarlasına döndürdüler gri asfaltı, insan istedi mi taksilerin rengi bile neşelendirebiliyor demek ki. Yol kenarında PTT Kargo'nun taşıma aracı duruyor, "Heryere zamanında" yazıyor üstünde. Eğer öyleyse benim kargolar, kartlar niye böyle gecikti diye gidip lastiklerini tekmeleyesim geldi, sanki suç arabanın. Bozbulanık cadde boyunca aradığım rengi sonunda bir balkona yanyana asılmış iki çarşafta buldum, saks mavisi ve parlak turuncu birer bayrak gibi dalgalanıyorlardı asılı oldukları ipten. Evin hanımını renk seçiminden dolayı kutladıktan sonra ayrıldım pencerenin önünden. Zaten çayım da bitmişti, elmamı elime aldım geçtim bilgisayarın başına. Fotoğrafta gördüğünüz bitki biber efendim. Balkonda bir saksıya ekmiştik tohumlarını, yazboyunca sadece boy atıp yaprak çıkardı. Ümidimizi kesmiştik ki sonbaharın bitmesine yakın biber vermeye başladı, hem de nasıl gevrek ve lezzetli. Üşümesin diye içeri aldık, bir nevi seraya yani. Epeyce biber sundu bize, şimdi süs bitkisi gibi salınıyor, üzerinde tomurcuklar var ama meyve verir mi bilemem. Kitaplarsa Ayşe Kulin'in yeni çıkan anıları: Hayat ve Hüzün. Fazla popüler olduğundan beri okumayı kesmiştim Ayşe Kulin'i ama anı türüne dayanamam (röntgenci bir yanım var galiba:) aldım ama henüz başlamadım. Önce yarıladığım Murakami'yi bitirmem gerek.

Dün bu filmi izledim. Ben de Lale gibi Erkan Can ve Uğur Polat için geçtim ekran başına ama Erkan Can eşantiyon kabilinden görünüyordu, Uğur Polat'sa izlediğim en iğrenç roldeydi (ki kendisini tüm oyuncular içinde tek geçerim, öylesine hayranıyımdır). Filmdeki diyalogların %80 i küfürden oluşuyordu, hem de en erkek egemeninden. Sarmadı yani, ayrıca bu tür filmlerden usandım ben, birbiri ardına benzerleri çekiliyor. Daha önce de "Kara Köpekler Havlarken", "Başka Semtin Çocukları" gibi filmlerle üç aşağı beş yukarı benzer konular işlenmiş; mafya, kumar, uyuşturucu, çete. Hayat zaten yeterince tatsız, bir de gerçek olduğunu bildiğin şeyler yüzüne çarpılınca iyice endişeye düşüyorsun gelecekten. Tek bir sahneyi sevdim, kumar oynatılıp fosur fosur esrarlı sigara çekilen salona filmin kahramanı Akın (İsmail Hacıoğlu) bir akvaryum koydurmak ister güzelleşsin, ilgi çeksin diye. Fahrettin abi rolündeki Uğur Polat şöyle cevap verir: "Salonu niye güzelleştirelim ki? Aynı beyinsizler yine hergün gelecek zaten. Hem ben balığı pişmiş severim."

*Başlıktaki dize Orhan Veli Kanık'ın "Pencere" şiirinden:

Pencere, en iyisi pencere;
Geçen kuşları görürsün hiç olmazsa,
Dört duvarı göreceğine.