KARDAN AİLE

Günlerdir kar bekliyorum, niye bekliyorum onu da bilmiyorum. Diyeceksiniz ki Antalya'da yaşıyorsun, kara hasretsin ondandır. Alakası yok, geçen yıl da kışı Ankara'da geçirdim ve kara doydum hatta Antalya'dan gelirken yolda tutulduk kara, berbat bir yolculuk yapıp kaza tehlikesi bile atlattık. Kaldı ki çocukluğum, ilk gençliğim kesintisiz Ankara'da geçti, şimdi yağdığını sanan karlar o zamankinin yanında çiçek tozu gibi kalır. Az kayıp düşmedim okula giderken tırmandığım buz tutmuş yokuşta, ertesi gün erimeye başlayıp nedense sarmısaklı yoğurda benzettiğim vıcık vıcık bir hal almış kar birikintilerinin içinde bileklerime kadar ıslanıp az yürümedim. Az buz kesmedi ellerim, az kızarmadı burnum, Antalya'ya taşınınca da kardan kurtulduğum için az sevinmedim. Hasılı bu kadar istekli bekleyiş özlem değil yani belki değişiklik ihtiyacı. Geldim geleli gördüğüm gri gökyüzünden öyle bıktım ki ortalık beyaza kessin istiyorum. Cadı ağacına dönmüş yapraksız dallar kara bürünüp güzelleşsin istiyorum. Gece karanlığında, el ayak çekilmişken gökten pamuk pamuk düşsün istiyorum ve ben pencereden gözümü daldırıp bakarken göğe doğru yükseliyormuş hissini yaşayayım istiyorum. Çocukken çok severdim bunu. Annemlerin yatak odasının yerden yüksekteki dikdörtgen penceresinin kıyısına oturur, şehirden uzak Yenimahalle'nin tenhalığında daha da coşkulu yağan kar tanelerine bakarak bir uçma duygusu yaşardım. Çocukluğumdaki pekçok güzel şey gibi bu duygu da yoklar arasına karıştı ne yazık ki.

Hasılı bugün yine soğuk ama cam gibi masmavi bir gökyüzüne uyandık, kar falan hakgetire. Belki kar da Tekel işçilerine kıyamıyor onun için yağmıyordur. Sebep buysa hak verdim, yağmasın. Ben de geçmiş yıllardan bir kar görüntüsü koyarım şuracığa ve anlatırım öyküsünü size. Bu gördüğünüz kardan aile 3-4 yıl önce Antalya yakınlarındaki eşimin ailesinin yaşadığı kasabada bir bayram günü bizzat tarafımdan yapılmıştır. Uzun zamandır gördüğüm en yaman kardı, neredeyse dizlerimize kadar birikmişti. Çatıdaki terasa çıktık oğlumla ve elimizin altındaki malzemelerle oluşturuverdik bu şirin yaratıkları. Olay şu: Küçük oğlan diploma almış, anne ve baba da mezuniyet törenine gelmişler yaşadıkları köyden. Burnundan anlayacağınız üzere baba Temel Karadenizli. Hava karlı olduğu için kürk yakalı paltosu ve koyun derisinden kalpağını giyip gelmiş. Anne Fadime kendi halinde, güler yüzlü, sevecen bir ev hanımı. Yegane sorunu yıllardır çektiği zehirli guatr hastalığı, gözlerinin bu derece fırlak olmasının sebebi o. Her ikisi de oğullarının mezuniyetinden dolayı çok mutlu ve gururlu görüldüğü gibi. Oğul İdris ise yalnızca mezun olmakla kalmamış dereceye de girmiş, omuzundaki kırmızı cin biber pardon şal, okul birincisi olduğunun nişanesi. Kafasındaki zeytinyağı şişesi tıpası- ay yine dilim sürçtü kep - ne kadar yakışmış değil mi? Eh böyle mutlu bir olayı belgelemek de bize düştü doğal olarak. Vatana ve millete hayırlı olsun. Ben de daha fazla abartmadan bitireyim şu yazıyı. Haftanız güzel geçsin...

Not: Bir kültür ve sanat adamını, bir fotoğraf ustasını, Şakir Eczacıbaşı'nı kaybettik. Mekanı Cennet olsun...