ÇOCUKLUĞUN İZİNİ SÜRMEK

Cumartesi günü geçmişimize hoş bir yolculuk yaptık üç arkadaş. Çocukluğum ve ilkgençliğim Ankara Yenimahalle'de geçti. Şimdiki çocukların rüyalarında bile göremeyeceği güzellikte bir çocukluk sundu bize bu semt. Oturduğumuz ev göz alabildiğine uzanan bir kırlık alanın üstündeydi. Bahar geldi mi doyum olmazdı. Arka balkonumuzdan Atatürk Orman Çiftliği görünürdü, öylesine boştu arazi. Buğday tarlalarının arasından yürüyerek İstanbul Yolu'na pikniğe giderdik güle oynaya, taze başakları koparıp sütlü içlerini yiyerek. Gelinciklerin, papatyaların boyverdiği otların arasında deli gibi oyunlar oynardık, ne yakantop dayanırdı bize, ne ip atlama ne seksek. Akşam çöker, balkondan seslenen annelere "Nooolur, birazcık daha" diye yalvarır sonunda çaresiz "Evli evine, köylü köyüne, evi olmayan sıçan deliğine" diye bağrışarak zoraki girerdik evlere. Semt sakinlerinin çoğu memurdu, düzenli, temiz, sakin, insanları birbirine saygılı, şehirden bağımsız, şirin bir yerdi Yenimahalle. Orada gençliğini ya da çocukluğunu geçirenin tutkusu, özlemi asla dinmez.

Ne yazık ki son yıllardaki çarpık kentleşmeden, göçlerden nasibini aldı. Güzelim iki katlı, tek katlı evler yapsatçıların elinde çirkin apartmanlara dönüştü, yeşili azaldı, halkı kozmopolitleşti, görünümü değişti kısacası eski tadı kalmadı. Ama bir tutku işte Yenimahallelilik, vazgeçemiyoruz bir türlü, internette sayısı binlere ulaşan gruplar kurup hiç görmediğimiz kişilerle "mahalle ruhu" dediğimiz şeyi paylaşıyoruz. Cumartesi günü Yenimahalle turu yaptığım iki arkadaşım da çocuklukları, ilkgençlikleri Yenimahalle'de geçmiş, gruplar aracılığıyla tanıyıp bir yılı aşkındır yazıştığım insanlardı. Hem özlemimizi gidermiş hem de dostluğumuzu sanaldan gerçeğe dönüştürmüş olduk. Bizi ençok yukarıda fotoğrafını gördüğünüz ev etkiledi; iki devasa apartmanın arasında çürük bir diş misali, bitkisel hayata girmiş bekliyor, ötenazi bekler gibi. Kimbilir içinde ne hayatlar yaşandı, neler gördü geçirdi.

Ölümünü bekleyen birçok eski eve karşın güzel şeylere de imza atılmış. Taşkın Sokak'ta restorasyon çalışmaları yapılmış, kaldırımlar yenilenmiş, binaların ön cepheleri elden geçirilmiş, eğlence mekanları bu sokakta toplanmış,

Tıpkı 1964 den beri hizmet veren Yenimahalle'nin meşhur meyhane-restoranı "Çalıkuşu" gibi.

Restorasyonun sloganı "Sokakta Hayat Var" olarak belirlenmiş.

Yalnız tuhaf olan binaların sadece ön yüzlerinin yenilenmiş olması. Pırıl pırıl görünen binaya yandan bakınca adeta döküldüğünü farkediyorsunuz. Yine de bu iyi bir başlangıç ve güzel şeyler vadediyor, dilerim devamı gelir.

Pekçok sokağını gezdik eski mahallemizin, okuduğumuz okulların önünden geçtik, yaşadığımız evleri-ki çoğu yıkılmıştı-ziyaret ettik, hala mevcut olan bildik yerleri gördük sevindik. İlk kornet külahı bizlere tanıtan ve ne mutlu ki üçüncü kuşakla hala hizmet veren Vardar Dondurmacısı'ndan aldığımız dondurmalarda çocukluğumuzun tadını bulamasak da kokusunu duyduk sanki. Sadece bütün vesikalıklarımızı çektirdiğimiz "Foto Hülya" ya girip poz vermediğimiz kaldı. Hasılı yeni dostlarla eski günlerde bir gezinti yaptık, buradan her ikisine de sevgilerimi yolluyorum...