1. GÜN

Ayın 2 si olmuş bile, yeni yıla ne kalmış ki şunun şurasında, hazırlıklara başlamak lazım :)

Eski yılın son günüyle bugün arasında kalan 1 Ocak'ı tam anlamıyla kedi kıvamında geçirdim. Antalya'da üç gün önce başlayıp yer yer kudurmuş gibi yağan yağmur dün öğleden sonra bitmeye yüz tutup sabahleyin de güneşe terk etti yerini. Bilenler bilir, tipik Akdeniz iklimli Antalya'nın rutubetli soğuğu kimi zaman bozkır Ankara'nın ayazından daha çok üşütür insanı. Sıfır dereceye bile ulaşmamış bir ısı düzeyi dün evin içinde ayaklarımı birer buz parçasına döndürmeye yetti. Kaldı ki günboyu güneş aldığından, kuzey yönü kapalı olduğundan soğuğun pek uğramadığı bir konumu var evimizin. Denemediğim şey kalmadı zavallı ayaklarımı ısıtmak için önce kalın bir çorap üstüne terlik giydim yetmedi. Çorap sayısını ikiye çıkardım, bana mısın demedi. Üstüne bir de yün patik geçirdim ki normalde pek gülerim o patik denen giysiye. Yine olmadı üstelik ayaklarıma ilaveten eşofmanın içinde bacaklarımın dizlerime kadar olan bölgesi de üşümeye başladı. "Yahu" dedim, "galiba ölüyorum, dolaşımım durdu, kanım yavaş yavaş ayak parmaklarımdan itibaren çekilmeye başladı, bu üşüme ondan". Üstelik oturduğum noktadan tepeme klimanın sımsıcak havası üfleyip durur. Gittim dolapları deştim, 1.güve baskınında delik deşik olmuş lakin saf yün olduğu için atmaya kıyamadığım bir hırkayı bulup kollarını kestim, bacaklarıma geçirdim çorap gibi, ayağıma da ilave bir çorap daha giydim, terliğe zorla soktum kalınlığından. Ve fekat aziz ve muhterem kârilerim parmaklarımın adeta buzdan bilyeler olma kıvamında bir derece değişiklik olmadı. Derkeen henüz buzlanmanın erişemediği beynimde bir şimşek çaktı: Sıcak su torbası ya da artık unutulmaya yüz tutan ismiyle termofor. Bir elim kettlenin düğmesine basarken öbür elim çekmecelerde termofor arayışına girdi. Neyse ki çabucak çıktı ortaya kareli giysiler giymiş abiyle, çıplak küçük kardeşi. Lıkır lıkır boşalttım kaynar suyu ağızlarından, göbekleri şişti. Sonra ağabeyi ayağımın altına, kardeşini üstüne yerleştirdim, 5 dakika sonra nasıl ısınıp gevşemişim  ki tarif edilemez. Murakami'nin "Haşlanmış Harikalar Diyarı" bir kitap olmaktan çıkıp hayata geçti sayemde. İnsanın ayaklarının ısınması ne muhteşem bir duyguymuş Yaleppim, boşuna dememiş atalarımız "Ayağını sıcak tut başını serin, gönlünü ferah tut düşünme derin" diye. Parmaklarımın ucundan ruhuma doğru kelebekler uçuştu adeta. O andan itibaren ekose ağabeyle çıplak kardeşi kış günleri itibarıyle "yangında ilk kurtarılacak" listesine alındı. Sonra ısınmış ayaklarım beni mutfağa sürükleyip bir kahve yaptırdı, yeni fincanıma doldurup odaya döndük ve adetim olduğu üzere Lale'min hediyesi kitabımla 2012 okuma sezonumu açtım: "Ağustosun Kuru Çayırları". Geçen yılda onun armağan ettiği "Sahilde Kafka" ile başlamıştım. Bundan sonra böyle, Lale anladın sen onu:))

Ayaklar ısındı ya enerjim tavan yaptı. Lale'nin izinden gittim ve onun sabah izlediğini söylediği filmi bulup izledim konsepte uygun olsun diye, bir Norveç filmi: "Home For Christmas/Yeni Yıl". Gece yatarken de bir başka şekerin armağanı kitaptan, Ahmet Büke'nin "İzmir Postası'nın Adamları"ndan iki öykü okuyuverdim. Sonra da demiryolcu dedemi, Niğde'nin ve Ulukışla'nın istasyon binalarını, bekleme salonlarının kokusunu, tren düdüklerini, rayların sonsuzluğunu düşünerek uyuyakaldım...