SABAH YÜRÜYÜŞÜ

Bütün gece rüyamda çaldırdığım çantamın peşinde kan ter içinde koşturduktan sonra uyanıp da göz hizamda durduğunu görünce Nasreddin Hoca misali sevindirik oldum. O sevinçle de uzun bir sabah yürüyüşüne çıktım. Daha apartmandan dışarıya adımımı atarken beni yan binadaki emlak ofisinin kapısından süzülen "Dönülmez akşamın ufkundayız" şarkısının nağmeleri ve emlakçı komşunun şarkıya eşlik ederken söyleyeni bastırdığı sesi karşıladı. Ben de "Bu son fasıldır ey ömrüm, nasıl geçersen geç" diye mırıldanarak yola koyuldum. Kendime güzergah olarak eski okul yolumu seçtim. Polisevi'nde önemli bir toplantı vardı sanırım, bir sürü resmi plakalı aracın arasından zor sıyrıldım. Palmiyeli caddeye gelince anılarım üşüşüp geldiler, kişeledim ama gitmediler. Bu okula ilk tayinim çıktığında ortalıkta in cin top oynardı, yegane bina bir resmi daireye ait lojmandı. Dersler bittiğinde ortalık karanlık olur, ıssız yolda korka korka yürürdük eve dönmek için. Sonraları bir inşaat faaliyeti heryer dolup taştı, palmiyeler de yeni açılmış yolun kaldırım kenarlarına belediye tarafından dikildi. Mübarek o kadar yavaş büyüyen bir ağaç ki boyumuza ulaştığında  iki yıl boyunca o kaldırımdan yürüyememiştik yüzümüz gözümüz çizildiği için. Bugün baktım da ne kadar büyümüşler, çaktırmadım kendime ama galiba biz de epey büyümüşüz:)

Hava enfesti bugün, güneş kış için oldukça sıcak sayılacak ışınlarını cömertçe yollarken gökyüzü de bulutsuz mavisiyle ona eşlik ediyordu. Dağlarsa bembeyaz kar örtüsüyle mevsimin kış olduğunu hatırlatmaktan geri durmuyorlardı. Antalya işte, iki gün önce ısıtamadığım ayaklarım için sıcak su torbasından yardım alırken bugün neredeyse üstümdeki ceketi çıkaracak duruma geldim. Zaten hastanenin önünden geçerken gördüğüm turist çift benim yapamadığımı fazlasıyla yapmıştı. Kadın olanı ip askılı penye buluzunun altına kısacık pamuklu bir şort ve hayli yüksek sabo terlikler giymiş, eşi ise keten bermudasının üstüne kısa kollu bir Polo gömlek geçirmişti. Muhtemelen Kuzey Kutbu'ndan falan geliyor olmaları gerekirdi bu kadar açılıp saçılmaları için ve belli ki plaja idi yolculukları. Onları geride bırakıp gümrah benjamin ağaçlarının gölgelediği bir yola saptım, kaldırıma komşu sitenin parmaklığına dolanan gecikmiş yaseminlerden birkaç dal koparıp koklayarak yürümeye devam ettim, etraftakilerden utanmasam sekerek gidip "önümüze gelene bir tekme" tekerlemesi söyleyecektim, kendimi zor tuttum.

Karabiber ağaçlarının kurumuş meyveleriyle taze açmış çiçeklerinin aynı daldan sarktığı bir sokaktan geçerken yukarıdakini gördüm; terkedilmiş bir triportör. Alıp eve götürmek geldi içimden. Küçükken Konya Ereğli'de doktorluk yapan halamı ziyarete giderdik yaz tatillerinde. Bir dönem şehir içi ulaşımı bu triportörlerle yapılırdı. Arkadaki kasaya iki sıra konur, oturduğunuz zaman dizleriniz karşınızdaki kişinin dizlerine değer, gözleriniz de ister istemez gözlerine bakardı. O yüzden bunların adı halk arasında "Dizdize Gözgöze" idi. Yani o yılların Ereğli'sinde "Dizdize Gözgöze'ye binmek " diye bir tabir vardı. Ben anılara dalmış yürürken iki tane ilkokullu velet elektrik direğindeki taksi çağırma ziline basıp tabanları yağlayıverdiler. Gelen taksideki cüsse olarak onlardan az hallice genç şoför okkalı bir küfür savurup tekerleklerini gıcırdatarak geri dönüyorken ben pastane-fırına giden yola sapmıştım. Ekmeğimi alırken ustaların aralarında tartışmalarına kulak misafiri oldum, bir tanesi "Pastanın üzerine -seni anan bizim için doğurmuş, hamurunu bizim için yoğurmuş- yazılacakmış, sığar mı?" diye soruyordu. Diğeri "Sığmazsa -iyi ki doğurmuş- yazarsın" diye çözüm önerirken çıktım pastaneden. Site bahçelerindeki ağaç haline gelmiş Atatürk çiçeklerine bakarak Darla'yı andım, turunçlara bakıp iç geçirdim, toplasam ne güzel kaynatırdım diyerek. Alışkanlık yaptı bu turunç işi bende. Sağa sola bakınırken eve gelivermişim, bir heves posta kutusunu yokladım ama kader utansın, benim postacı 4 gün demişti ama bugün 8.gün hala uğramadı. Kartlarımın geri kalanına  kavuşmam için daha ne kadar bekleyeceğim bakalım...