YOL HAZIRLIKLARI

En domestik günlerimden biriydi. Haftasonu yola çıkılıyor olması iş katsayısını arttırdı, söylene söylene toparlanmaktayım. Hafiften valizleri toparlamaya başladım, herkes gibi 10-15 günlüğüne tatile gidiyor değilim ki, bir gidiş 3-4 ay sürüyor. Bununla bağlantılı olarak da hazırlık aşaması hayli ağır oluyor. Sabahtan akşama kadar valize girmesi ve girmemesi gerekenlerin muhasebesini yaptım, bakiye aldım, ambar sayımı, envanter derken akşamı buldum. Valize gireceklerin sayesinde çekmece ve dolaplar da yerleşti, herbir giysi koklama testinden geçti, hafiften bile ter kokusu aldıklarım makineyi boyladı, yıkandı, ütülendi ve ben bittim. O kadar otomatiğe bağlamışım ki ellerim giysileri ayırırken beynim başka yerlerde geziniyordu. Hayatıma bir şekilde girmiş ve ondan sonra tamamen yokolmuş kişilerin bir listesini yapmaya kadar götürdüm işi yerleştirme esnasında. İlk anda 6 yaşımın Gürbüz abisi düştü aklıma, anneannemin uzaktan akrabası, askeri tıp öğrencisi, hayli uzun boylu, saçları hafiften seyrelmeye başlamış, güleryüzlü bir gençti. Haftasonları bazen bize evci çıkardı, dört gözle beklerdim zira belimden tuttuğu gibi havaya kaldırır, uzun süre tutardı beni yukarda. Boyu uzun olduğu için odayı kuşbakışı seyrederdim sayesinde ve bu da çok hoşuma giderdi. Sonra tıp fakültesi bitti, Gürbüz abi gitti. Gidiş o gidiş, o gün bugündür görmedim. Neyse ki havaya atılıp tutulma ihtiyacımı karşılayan bir başkası peydah oldu. Şu dünyadaki hala görüştüğüm en eski arkadaşım Serpil'in Osman dayısı. Kendi dayımmış gibi koştururdum peşinden, sağolsun yiğenlerinden ayırmazdı, çok havalarda gezmişimdir sayesinde. O apartmandan taşındıktan sonra Osman dayı da karıştı gaipler arasına. En özlemle hatırladığım ise ilkokulun üç yılındaki sevgili arkadaşım Afife'dir. 3. sınıfın son günlerinden birinde geldi ve "Allahaısmarladık, biz taşınıyoruz" dedi bana. "Hadi be, yalan söyleme" dedim, "Sahiden, babamın tayini çıktı" dedi. Yine de inanmadım ve güle güle bile demedim, Afife ise ertesi gün ve daha sonraki günler gelmedi. Hala içimde yaradır doğru dürüst vedalaşmamış olmak.

Akşama doğru fazla daldığımı ve fazla yorulduğumu farkedip ara verdim ve adıma gelen bir paketi almak için kargoya gittim.

Paket Lalecim'den geliyordu, şanımıza layık bir kitap almış bana, bizim için çok önemli bir makinanın-matbaanın-mucidinin yaşamöyküsünü anlatan "Macar". İbrahim Müteferrika olmasaydı çok sıkılacağımıza eminim hem benim hem Lale'nin. Kitap yok, dergi yok, gazete yok. E ne yapacaktık, "Nine bize masal anlat". Büyüyünce ne olacak, hayat çok tatsız olacak. Öyleyse iyi ki doğmuş Müteferrika, bakalım neler görmüş, geçirmiş okuyup göreceğim. Kargodan geldim, dışarının nemli sıcağından arınıp rahatlamak için kendimi duşa attım ve arkasından yaptım kahvemi, Lalecim senin şerefine içtim, bir yandan da kitabımı karıştırdım, uğur böcüklü, çiçekli, kuşlu mektubumu okudum. Çok teşekkürler, hatırın 40 yılın da üstünde olacak emin ol...

Ek:
Birhan Keskin aşkım depreşti yine, birkaç dize koyayım şuraya:

"sen bana elma yerdin eskiden
ben kocaman bir bardak su sana mutfaktan
iki buğulu ağaç olalım, ben sana
iki serin taş demiştim daha o zaman
yan yana ses veren, yağmur alan"