KARNIYARIK SAVAŞLARI 2

Pazar akşamı yemekte misafirim vardı, genelde pek az yaptığım birşeyi yaparak kendimi telef ettim günboyu. Elektrik süpürgesine atlayıp odalar arası yolculuk mu yapmadım, vileda sopasına binip cadılar gibi havada mı uçmadım, tozbezimle raflardaki objelerimi mi okşamadım, lavabo, klozet ve fayanslardan oluşan bir orduya harekat mı düzenlemedim, daha neler neler. Temizlik savaşları sona erdiğinde mutfakta aldım soluğu, vakit ikindi olmuş velakin konuğun önüne çıkarılacak bir lokma aş pişirilmemişti. Bu sezonun ikinci karnıyarık operasyonuna giriştim ama bu defakiler dişli çıktılar, ilkindeki gibi eğlenceli bir macera yaşamadık kendileriyle. Evvela henüz 3 gün önce pazardan taze taze satın alınmış dolapta istirahat eden patlıcanlarıma el attığımda dörtte üçünün "çürük raporu" alıp askerlikten yırttığını gördüm. Manava koşturduk evin beyini, gürbüz elemanlardan oluşmuş takviye kuvvet tedarik etti. Yıkadım, soydum, içini hazırladım, sıra patlıcanları kızartmaya geldi, attım tavaya. Çevirmek için çatallı elimi uzattığımdaysa kıyamet koptu, önce çat diye bir şarapnel patladı, arkasından makineli tüfek atışları başladı. Havaya sıçrayan kızgın yağ damlaları 45 derecelik bir açı çizerek umarsızca uzanmış kolumun üstüne kondular. Elimden iki, kolumdan 5 yanık yarası almış bulunmaktayım. Takımdan ayrılmış asi bir neferse yüzüme doğru hamle ederek çenemin sol yanına yapışıverdi. Şimdi yaradana şükrediyorum ki yüzümü ters yaratmamış, aksi takdirde çenemin yerinde sol gözüm olacaktı ve ben belki de "Nayır, nolamaz görmüyorum görmüyorum, nayır nayır yarım görüyorum" diyerek sevdiğine koşan H.ülya Koçyiğit gibi ayaklarımı sağa ve sola yalpalatarak hızlı ama zarif adımlarla dönenecektim evin içinde. En baba yanıklar sağ elimde, başparmağımın elime birleştiği yerde koyu pembe, iri bir yağmur damlası biçiminde, üzerinde besili kabarcıklar olan 4 cm lik bir desen taşımaktayım. Elimin üstündekiyse biraz daha kahverengiye çalıyor ve eşkenar dörtgen şeklinde. Kol ve çenedekiler daha küçük boyutlarda. Görüntüleri çirkin lakin "Kudret Narı" mucizesi sayesinde hiç acımamaktalar. Geçen sonbahar alıp, zeytinyağı içinde sakladığım iki adet kudret narının ezmesinden sürdüğümde beni ağlatacak kıvama getiren yanık acısı şıpın işi geçiverdi. Akşam gelen misafirler de yemeklerimi beğenince gazamız mübarek oldu.

Fakat dün o kadar yorulmuşum ki gece yorgunluktan hiç uyuyamadım, sabaha karşı iki saatlik bir uykuyla başladım güne ve bugünü tam anlamıyla dinlenerek geçirdim. İstirahat kelimesi anlamını ancak bu şekilde bulabilirdi. Bir makine çamaşır yıkayıp asma dışında hiçbir iş yapmadım tembellik ettim. "Sessizlik" i okudum. O kadar güzel ki, yavaş akan bir su gibi adıyla uyumlu. Ha konusu ne derseniz açıklayamam, zaten ben kitapta konu aramam, kelimeler beni sürükler götürür. Yazarın ve arkadaşım olan çevirmenin birlikte çektirdikleri bir fotoğrafın facebookuma düşmesi de cabası, kendimi yazarla tanışmış gibi hissediyorum şimdi.

Yine almış başını gitmiş bu post, huzurlarınızdan çekilirken hayatın sarp ve dikenli yollarında ben ve yanık izlerim hepinize başarılar dileriz.