ÖLÜM, YAŞAM, YERALTI, YERÜSTÜ vs vs

Bugün annemi ziyaret için mezarlığa gittik. Bayram öncesi o tarafların trafiğini bildiğimiz için toplu taşıma vasıtalarını tercih ettik giderken. Metroyu kullandık ilkin. İki kat merdiveni inip trenin gelmesini bekleyen kalabalığa karışınca bir garip oldum. Kafka'nın "Değişim"indeki gibi ama ben hamamböceğine değil de köstebeğe dönüştüm sanki. "Hadi bakalım" dedi iç ses, "bir süre köstebek ol bakalım, neler hissedeceksin?" "Fena fikir değil" dedim iç sese ve ossaat hem kendimi hem çevredekileri köstebek gibi görmeye başladım. Eğlenceli bir durumdu, burnumu oynatarak kalabalığı yarıp bindim önümdeki vagona. Bayram nedeniyle kalabalıktı, her türden köstebek doldurmuştu treni, ayakta kaldım. Tutunduğum direğin arkasında çok genç üç dişi köstebek güle, söyleye muhabbetteydiler. Biri diğerlerini yuvasına davet ediyor, diğerleri de evde kimlerin olduğunu soruyorlardı. Babaanne köstebeğin de onlarda olduğunu duyunca "Iyyy" dediler, geleceğin babaannesi olarak moralim bozuldu bu söyleme, kınadım bu yavru köstebekleri, tabii içimden. Az sonra boşalan yere oturdum. Tepemde dikilen iki genç köstebek-ki birinin dişlerinde tel takılıydı-Japonların teknolojideki gelişimleri üstüne derin bir muhabbet içindeydiler. Tam karşımda oturan sarışınsa hayli iddialı giyinmişti metro kullanan bir köstebek olarak; askılı siyah bluzunun üstüne kocaman turkuaz boncuklardan oluşmuş bir kolye takmış, sol elinin üç, sağ elinin iki parmağına da herbirinin çakıltaşı büyüklüğünde taşları olan beş yüzük geçirmişti. Muhtemelen yüzüklerine dikkat çekebilmek için yanındakiyle sürdürdüğü konuşmasını abartılı el hareketleriyle desteklemekteydi. Ayakkabıları gözüme takıldı düşmanı olmasam da-malum dost başa bakarmış, düşman ayağa-kolyesinin turkuazıyla uyumlu hayli yüksek dolgu topukların üzerinde nasıl yürüdüğüne akıl erdiremedim. Yavaş yavaş yeraltında gitmekten ve köstebeklikten sıkılmaya, etrafımdakileri tekrar insana dönüştürmeye başlamıştım ki ineceğimiz durağa geldik şükür. Yeraltından yerüstüne çıktık ve minibüse aktardık insana dönüşmüş bedenimizi. Cehennem sıcağı vardı minibüsün içinde ve oturacak yer olmadığı için yine ayaktaydık. Biraz yol almıştık ki şoför "Yatın yere" diye bağırdı. Tarandığımızı falan düşünüp panikle çöktük, meğer trafik ekibi varmış geçiğimiz caddede. Behey vicdansız cezadan korkarsın ne diye ayakta yolcu alırsın, haydi aldın, bunu söylemenin bir adabı yok mudur? Derken bir kavşağa geldik, trafik tıkandı, herkes zar zar korna bağırtıyor. Bizim şoför kafayı uzattı, önümüzdeki özel arabanın sürücüsüne "Yürüsene be" diye çemkiriyor, öndeki "Kırmızı yanıyor, görmüyor musun" diye el, kol işareti yapıyor. "Oruç bir yandan, sıcak bir yandan insanları dellendirmiş anlaşılan, yeraltında köstebekken daha sakindi ortalık keşke orada kalsaydım" diye düşünürken sürücümüz ses tonunu iyice yükseltip düşüncelerimi böldü, hazret kırmızı ışıkta duran öndeki adama veryansın ediyordu: "Ulan sadrazam mısın, bey misin, kırmızı ışıkta durmak sana mı kaldı, bas yürü, beni ne bekletiyon arkanda?" "Pes" dedim, "pes yani, trafik kurallarına uymak suç oldu, şimdi köstebekliği nasıl özlemezsin." Sonunda sağ salim attık kendimizi mezarlığın kapısında minibüsten. "Ölüm asude bir bahar ülkesidir her rinde" demiş Yahya Kemal, doğru demiş. Dışarının keşmekeşi şıp diye bitti içeri girince. Sakin, sessiz, gölgeli yollardan geçip annemin kabrine ulaştık, duamızı edip dönerken gözüm bazı mezarlara takıldı, abartının üstüne çıkmış mezarlara, 3-4 metreyi bulan mezar taşları, oymalı lahitler, cami formu verilmiş kabirler. Acaba burada yatan rahmetliler sağken de gösterişe düşkünler miydi, yoksa yakınlarının egolarının şişkinliği midir son istirahat mekanını bile böylesine tantanalı yapan. Yunus Emre'nin dizeleri düştü aklıma:
"Şunlar ki çoktu malları
Gör nice oldu halları
Sonuncu bir gömlek giymiş
Onun da yoktur yenleri"
Tüm ölenlere rahmet dileyip çıktık mezarlıktan, yolun karşısına geçtik. Caddenin bir yanında ölüm, diğer yanında cıvıl cıvıl yaşam vardı; sıra sıra seralar. Metrodaki köstebekliğimi geride bırakmak, minibüste daralan ruhumu ferahlatmak, mezarlıkta üzerime çöken hüznü dağıtmak için daldım seralara, renk renk çiçeklerin arasına. Buyrun siz de seyredin, içiniz açılsın...

Bu sardunyalar eğer okuyorsa sevgili Sardunya için, çiçek tazeliğinde geçsin günleriniz. Sevgiler hepinize...