EYLÜL GELDİ

Eylül geldi sonunda... Gerçi Hayat Bilgisi derslerinde bize okutulduğuna göre ayın 21 ine kadar yaz sayılsa da gerçek hayatın kitaptaki hayata hiç benzeşmediğini kavrayalı epey uzun bir zaman oldu. Antalya'da olsam hala yaz modunda, üstelik havalar bir nebze serinledi diye sevinçli olabilirdim ama Ankara Eylül'le birlikte "Sonbahar"ı gözüme sokmaya başladı. Her ne kadar şair "Teşrin" den bahsetse de ben sık sık Yahya Kemâl'in şu dizelerini tekrarlamaktayım:

"Artık ne gelen, ne beklenen var;
Tenha yolun ortasında rüzgâr
Teşrin yapraklarıyla oynar..."

Daha 4 yıl öncesine kadar Eylül ayı benim için ayların en telaşlısı idi. Derin bir ruh sıkıntısıyla okulların açılmasını beklerdim, yani sadece öğrenciler değil öğretmenler de pek sevinmiyor tatilin bitmesine. Ne telaş olurdu bir gün öncesi; "Ne giysem?", "Hangi dersler verilecek?", "Ders programı nasıl olacak?", "Programda karnıyarık olacak mı? (Bunu öğretmenler bilir, arada boş saatlerin çok olduğu gün demektir ve boşa harcanan vakittir)", "Geçen seneki haylaz sınıf bu sene de bana düşecek mi?" soruları kafamda cirit atarken kendimi fiziksel ve ruhsal olarak hazırlamaya çalışırdım. Ertesi gün yaşananlarsa tam bir curcuna olurdu. Akın akın öğrenci dolardı bahçeye. Lise 1.sınıfa yeni başlayacaklar şaşkın, ürkek, korkak gruplar halinde gezinirlerdi. O çekingen kız ya da oğlanlardan bir kısmının iki aya kalmadan bir canavara dönüşeceğini tahmin edemezdiniz tabii:)) Derken tören başlardı, yazboyu mikrofonu özlemiş idarecilerden biri başlardı açılış konuşmasına dakikalarca sürecek. E burası Antalya, haliyle çok sıcak, güneş altında bir nevi haşlama pozisyonunda beklerdik de beklerdik arkadaşımız mikrofona doysun diye. Sonra bir uğultuyla dağılırdı öğrenciler, onlar sınıf aramaya bizse ders programımızı almak için idareye. Onca sene çalıştım yüzümü güldüren çok az ders programım oldu; birkaç çeşit ders, o da yetmez yeni konmuş, o zamana dek hiç girilmemiş dersler, arası açık ders saatleri, çok erken girişler, çok geç çıkışlar. Bir hışımla elimize uzatılan kağıdı alır, imzamızı atarken ufak çaplı bir tartışma yaşar sonra durum değerlendirmesi için kantinde toplaşırdık. Tost kokuları, kaşık şıngırtıları, öğrenci çığlıkları arasında idareye verip veriştirirdik. Programı iyi olan şanslı azınlık çekimser kalır ya da sıvışırdı çaktırmadan arada ona da giydirmeyelim diye. Değişen birşey olmazdı tabii ki, bir hafta konuşup çenemizi eskitir, sonra kadere razı başlardık derslere. Bir öğretim yılının en nefret ettiğim zamanı ilk 15 günlük süre oldu. Bugün girip tanıştığın, derse başladığın sınıf yarın senden alınıp bir başkasına verilir, ilk saat ders var diye gelirsin haberin olmadan son saate kaydırıldığını öğrenirsin, neredeyse iki konusunu işlediğin ders değiştirilir başka bir ders çeşidine geçersin, neler, neler. Hava cehennem sıcağıdır, kapıyı pencereyi açsan gürültüden ders yapamazsın, kapasan ısı ve nemden buharlaşırsın. Yıllar yıllar çalıştım ama Antalya gibi sıcak bir şehirde okulları Eylül başında açmanın anlamsızlığını kavrayan bir üst düzey görevli çıkmadı. İlk 1 ay kesinlikle kaybedilmiş bir zaman olarak aktı geçti.

Şimdi, emekliliğimin 4. yılında düşünüyorum, geriye dönmek ister miyim diye? Cevabım şu: YAŞASIN ÖZGÜRLÜK...