23 NİSAN (KARANTİNA GÜNLERİ 33-ÇİFTE BAYRAM)

Ben hiç 23 Nisan törenine katılmadım ilkokul hayatım boyunca, hep heveslendim ama mümkün olmadı. Büyük şehirde yaşamanın sonucu olsa gerek, onca öğrencinin tamamını stadyuma taşımak mümkün değildi. Biraz da öğretmenimizden kaynaklıydı sanırım. Diğer öğretmenlere göre daha yaşlıydı ve tarzı biraz daha değişikti, sanki o okulun içinde ayrı bir klandık biz, daha farklı, daha içine kapanık. Tek bir kere, 3. sınıftaydım sanırım, kapı çaldı bir grup öğretmen içeri girdi. Hepsi pek süslü, döpiyesli, topuklu pabuçlu, saçları mizampleli nisbeten genç kadınlardı, bizimki ise eski tayyörlerinin altına uzun paçalı don ve lastikli çorap giyip, kalın tabanlı ayakkabılarla dolaşan, muhtemel ki ak düşmüş saçlarını bile kendi kesen, 60'ını aşmış bir ulu çınar. Neyse şık öğretmenler içeri girdiler ve şöyle buyurdular: "Firdevs hocam, 23 Nisan töreni için kız öğrenci bakıyoruz". "Buyrun" dedi Firdevscim, "Ayağa kalkar mısınız?" dedi süslüler, zarp diye dikildik ayağa bütün kızlar. Kalpler de gürp gürp, "Ayy, acaba beğenirler mi ki?". Sanırsınız görücü geldi, öyle bir heyecan. Mizampleli saçlar ve tıkırdak topuklar sıraların arasında dolaştı ve karatahtanın önünde birleşti. Sonuç: "Ah Firdevs hocam, kızlarınız çok güzel ama boyları kısa". "Beenim yaaarim çook güzel gızannem, aazııcık booydan gısa gızannem, hop ninnanayıı, ninnayı gızannem de gel oynayıı, oynayıı gızannem". Halt etmişsiniz tıkırdak topuklar ve mizample saçlar, pekala uzun boylularımız da vardı, anlaşıldı ki siz bizim muhteşem Firdevsimize karşı cephe almışsınız. Hicran yine hicran mı bu aşkın sonu böyle. Yattı bizim 23 Nisan geçit töreni.

İlkokul törensiz, stadyumsuz geçti. Tek bir kere, bir 10 Kasım günü şiir okumak nasip oldu, gerisi sıradan rutin hayat, sahne hayatımı başlamadan bitirdi o mizampleli saçlar, tıkırdak topuklar. Ortaokul ve lisede ise en beceremediğim ders Beden Eğitimi idi, 19 Mayıs törenleri de zaten niyet etmeden geçip gitti. Kısacası bayram iştiraki sıfır bir öğrenim hayatı yaşadım. Ama bir 23 Nisan günü bana şahane bir bayram hediyesi sunuldu. 14 yaşındaydım, ebediyen tek çocuk olarak kalacağımı düşünüyordum bir kardeş geleceği müjdesi aldım. Önce biraz bozuldum ama içinde bulunduğu kabın şeklini çok kolay alabilen bir akışkanım Allahtan, kabullendim bu fikri, hatta biraz da heyecanlandım. Törene gidemiyorsak tören bize gelsindi. Aslında daha sonraki günlerde bekliyorduk ama 23 Nisan sabahı uyandığımda evde annemle babamın yerine anneannem vardı. Bizimkiler bana hediye getirmeye gitmişler. Anneannem "baban gelince bana haber versin" diyerek evine gitti, kaldım evlerde yalınız yalınız. Ne kadar komşu kızı varsa bize topladım ben de, çaldık çığırdık. Çok gürültü etmiş olmalıyız ki babam merdivenlerden çıkar çıkmaz daha müjdeyi veremeden bütün apartmanın anası Müyesser Teyze yetişti ve beni şikayet etti: "Anası öldü kaldı mı hiç merak etmedi bu düşüncesiz, topladı mahalleyi, ortalığı ayağa kaldırdılar". Ben düşüncesiz eğdim kafayı, neyse ki babam bir kız sahibi daha olmanın mutluluğuyla Müyesser teyzeyi yatıştırdı, anneanneme haberi verdi ve bana "Haydi hazırlan halanlara gidiyoruz" dedi. Eh, abla olduğuma göre biraz süslenebilirdim. Gri kloş eteğimi, kolları ve yakası dantelli beyaz bluzumu ve o yıl çok moda olan cart kırmızı uzun örgü yeleğimi giydim, halamlarla gelen bebeği kutladık. İki gün sonra annem minik bir bohça ile çıkıp geldi. İyi ki geldi, iyi ki doğdu, hayatımın rengi canım kardeşim, büyük kızım, can dostum. Doğum günün kutlu olsun, nice yaşları birlikte devirelim.

Tüm çocukların yüzlerinin hep güleceği, daha güzel zamanlarda kutlanacak nice bayramlara...

Fotoğraf: Annem, halam ve paketiyle benim hediye 😍