19 ŞUBAT (BLOGCU GELDİ HAANİM)

Bu sabah erkenciydim. Eski ve çok sevdiğim bir öğrencimle buluşmak üzere anlaşmıştık, buralara pek bakamadan yola düştüm. Buluşma mekanı şurasıydı:

Beklerken kale duvarına yapışmış gibi duran ve yerde atılan yemleri gagalayan güvercinlerle hasbıhal ettim bir süre. 

Sonra da şu manzaraya karşı oturduk. Hava limonata gibiydi. Güneş, deniz, sohbet, çay-kahve, kısacası gün de güzeldi, biz de 😍

 Az evvel döndüm eve ve vakit geçirmeden ödevimi yapmaya oturdum. Çalışkan öğrenciyim ben, yasam küçüklerimi korumak, büyüklerimi saymak ve bloguma yazı yazmaktır 😃 Bu minvalde bugünkü konumuza gelirsek:

Soru 19: En merak edilenlerden, baştan itibaren blog maceranı dinlemek isterim.

Bilgisayarla tanışmam hayli geç oldu benim. Hatta o kadar karşıydım ki emekliliğimden iki yıl önce okul idaresi öğretmenleri zorunlu kursa tabii tutunca oldukça canım sıkılmıştı. Bahar gelmişti, doğa bizi çağırıyordu ve bizler ders sonrası 3 saat daha kalıp bilgisayar öğrenecektik. Bunu öğrendiğim günden kursun ilk günü bitene kadar söylendim. İkinci gün konu ilgimi çekmeye başladı, üçüncü gün oğluma telefon edip bana bir bilgisayar ayarlamasını ve göndermesini söyledim. Kurs biter bitmez bilgisayar geldi ve benim macera da başladı. Önceleri internette geziniyordum, sonra blogları keşfettim. Bazılarını takibe aldım. En çok Tijen İnaltong'un "Mutfakta Zen"ini, İpeğin "Acemi Aşçı"sını, Nunu'nun "Bir Dut Masalı"nı okuyordum. Ortama o kadar yabancıydım ki blog yazan arkadaşlar bana magazin yıldızı falan gibi geliyordu 😃 Kim derdi ki günün birinde hepsiyle tanışıp arkadaş olacağım. Bu arada emekliye ayrılmış, eşzamanlı olarak annemi kaybetmiştim, olup bitene alışmaya çalışmaktaydım.  Bir gün yine bazı blogları okuduktan sonra ani bir ilhamla "Neden benim de bir blogum olmasın?" dedim kendi kendime. Zaten bilgisayar kullanımını oldukça ilerletmiştim, yazmayı seviyordum, hemen hemen hayatımın her döneminde günlük tutmuştum, vaktim dersen yeterince boldu. Sıvadım kolları ve 2009'un 6 Haziran günü blogu açıp "Hoşgeldim" adıyla ilk yazımı yazdım. İsim aramak için hiç düşünmedim. Leylak en sevdiğim çiçekti, Antalya'da iklimsel nedenlerle yetişmiyordu ve ben çok özlüyordum. Bloguma adını vererek özlem gidereyim bari dedim. Ne bilirdim ki gün gelip  bu ad benimle özdeşleşecek. Blogların altın çağına denk gelmiştim. Kesintisiz post giren yüzlerce blog vardı. İlk günler yorum ve takipçi yolu gözleyerek geçti. Her yeni takipçi şeker verilmiş çocuk gibi sevindiriyordu. Giderek takipçiler arttı, öyle ki artık dönüp bakamaz hale gelmiştim eklenenlere, kafam karışıyordu. Bol yorumlu, bol postlu, bol etkinlikli zamanlardı onlar. Birkaç yıl üstüste yeni yıl kartı etkinlikleri yaptık, blog buluşmaları düzenledik, yazılarını sevdiğimiz dostlarla yüzyüze görüştük, tanıştık, ahbap olduk. Birbirimize mail adresleri verdik, Facebooklarımıza ekledik. Öyle güzel dostluklar kurdum ki, biri bana böyle olacağını söylese inanmaz, "Hadi canım" der geçerdim. Şehirlerarası ziyaretler yapıp birbirimizi evlerimizde misafir ettik, şehirçi buluşmalar yaptık, blog harici yazıştık, haberleştik, telefonlaştık. Birsürü tatlı kızkardeşim oldu, birinin düğününe bile iştirak ettim. Şimdi düşündüğümde ezelden beri tanışıyormuşuz gibi geliyor bazılarıyla. Magazin yıldızı sandıklarımla kahveler, çaylar içtik, sohbetler ettik. Yazı hayatıma büyük katkısı oldu, önceki postlarımı son zamanlardakilerle karşılaştırınca ne kadar yetkinleştiğimi anlıyorum. Kitabımı yazmam ve basılması bile bir yerde blog sayesinde oldu diyebilirim. Takipçilerimin ısrarları, blogumu takip eden yayınevi sahiplerinin teklifleri ile geleceğe bırakabileceğim en güzel bir şeye sahip oldum. Radyo sohbetlerine katıldım, blog dostları ile kolektif kitaplara imza attık, sosyal sorumluluk projelerine katkılarda bulunduk. Hasılı blog, hayatıma ummadığım güzellikler kattı. Her ne kadar instagram ve benzeri fotoğraf ağırlıklı, az yazılı şeyler gündeme gelip bloglar eskisi kadar rağbet görmese de benim için vazgeçilemez bir mecra. Bir dost gibi, kişisel tarihim gibi, terapi seansım gibi. Umarım uzun yıllar daha yazmaya devam ederiz, hem ben, hem de sevdiğim blogger dostlarım...