ORDAN, BURDAN, ŞURDAN

Pazar günü evde temizlik vardı, yıllardır alışamadım bu eyleme. Lakin artık el mahkum, tek başıma altından kalkamıyorum, ne diz izin veriyor, ne el, ne de bel. Son yardımcımdan memnunum aslında, abla-kardeş gibi hallenip gidiyoruz. Öncesinde enteresan deneyimlerim olmadı değil. Çok yıllar önce alt kat komşumun tavsiyesiyle gelen bir hanım mahalle hamamı temizliyormuş gibi küvete çamaşır suyu ve kireç çözücüyü birlikte boca edince küçük çaplı bir fenalık geçirmiş, kanepeye uzatıp limon suları, portakal suları içirip ne yapacağımı şaşırdığım kadının başında çırpınıp durmuştum. Sonra dirilip kalkmış bir şey olmamış gibi kaldığı yerden banyoyu temizlemeye devam etmişti. Ben şükür atlattık diye sevinirken az sonra odadan içeriye giren kadını görünce ağzım bir karış açık kalmıştı. Arkadaş banyonun son rötüşlarını bitirmiş, küveti doldurup içine girmiş, akça-pakça, bembe-beyaz, buharı tüte tüte, üstünde benim bornoz "Oh, pek rahat ettim" diyerek gelmişti. Şaşkınlıktan söylemeyi başarabildiğim tek şey "Bari bornozumu giymeseydin, ben sana havlu verirdim" olmuştu, yolcu ettikten sonra da gülsem mi ağlasam mı bilememiştim. 

Bir dönem ise yakın bir ilçeden bir hanım geliyor, yakını olan bir arkadaşımda kalıyor, ona, akrabalarına ve bana birer gün ayırıp evine dönüyordu. Yaşı biraz ileri olduğu için aslında her temizlik gününde huzursuz oluyor, içime sindiremiyordum. Ama çok külhan ve başına buyruktu, sen ne dersen de o alıştığı gibi işini yapar ve "Ben gideeen gaari" diyerek ayrılırdı. Yazları ise sıcak olduğu için gelmez bunu da Mayıs başında ilan ederdi: "Bundan gaaari benden size fayda yok, başınızın çaresine bakın". Emir büyük yerden tabii, biz de bakardık başımızın çaresine 😀

Ama bir Nerimanım vardı ki bayılırdım, gülerek gelir, gülerek gider, yerine göre şarkı söyler, yerine göre sohbet eder, en çok da kocasına söylenirdi. "Abla derdi, benim adam hasta güya ama usta, hem kel hem fodul. Hem çalışmaz, hem benim her şeyime karışır. Herkesin sağlam kocaları ölüyor, bu hasta herif niye ölmez ki?" İlahi kadın, işi bırakmış artık, umarım keyfi yerindedir. 

Nereden nereye geldim, neyse temizlik sorunsuz bitti, bu yardımcımın pek arkasını toplamak gerekmiyor, aldığını aldığı yere koyuyor, kendince şekil vermiyor öte beriye, o yüzden fazla yorulmuyorum. Fırsattan istifade birikmiş ne kadar dizi varsa yeni bölümlerini izledim, izlerken de 2 yıldır sepetlerinde uyuyan örülmüş motiflerimi uykudan kaldırıp birleştirme işlemine başladım. Niyetlendiğim gibi koltuk örtüsü yapmaktan caydım, başka planlarım var. 

Sabahleyin temiz bir eve uyanmak pek güzel oluyor, biraz daha temiz olsun diye çarşafları, nevresimleri değiştirdim, değiştirirken de "Yıl olacak neredeyse 2018, hala nevresimlerin kolaycacık geçirilmesini sağlayacak bir şey icat edilmedi" diye söylendim. Çamaşır makinesini çalıştırdım, yıkananları astım, terbiyeli kereviz pişirdim ve bir film izlemeyi hakettiğime karar verip hazırlandım. Sinemaya gittik, "Aile Arasında" filmini izlemeye. Biraz tereddütlüydüm aslında, ben pek komedi filmlerinde gülemem, belden aşağı esprileri aptalca bulurum, hele bazı komedyen geçinenlere hiç tahammülüm yoktur ama senaryoda Gülse Birsel'in kalemi olunca "haydi izleyelim bakalım" dedim. İyi de etmişim, yer yer saçmalasa da sevdim filmi, epeyce de güldüm ama filmin tadını yanlışlıkla benim yerime oturup sonra iki öne geçen kadın çıkardı. Filmin her saniyesine kahkahalarla gülüp salonu çınlatttı, sefası olsun. 

Oyuncuların hemen hemen hepsi çok iyiydi ama ben Devrim Yakut'un hastasıyım, her role bu kadar mı yakışır bir insan. Kendisini tiyatro sahnesinde izlemişliğim de var, ciddi bir dramdı, orada da döktürmüştü. Diyeceğim fazla beklentiye girmeden giderseniz oldukça eğlenebilirsiniz.