NOSTALJİ

Alakasız bir zamanda, ani bir kararla Ankara'ya geldik ya, biraz yadırgadım; önce evi, eşyaları, sonra Ankara'yı. Beyin hala kavrayamadı nerede olduğunu. Buzdolabına gittiğimde mesela her seferinde buzluğu açmak için eğiliyorum, karşıma yekpare bir kapak çıkıyor, eğilerek harcadığım efora acıyıp yukarıya yöneliyorum. Elektrik anahtarları, fırının düğmeleri, tuvalet kağıdının yeri hep ikinci aramada bulunuyor. 2-3 güne kodlar çözülür de bu defa Antalya'da aynı şeylere tersten yeni baştan başlarım. Geldiğim günün akşamı elimdeki çay bardaklarını mutfağa götürürken zamanda bir kırılma yaşadım, şimdiki yaşımda değil de bu eve ilk taşındığımız, üniversiteye başladığım yıllardaydım sanki. Mutfağa geçtiğimde annemin inatla koku çıksın diye açık tuttuğu pencereden gelen ayazla üşüyeceğimi düşündüm. Ev sobalıydı o zamanlar, henüz kat kaloriferi tesisatı döşenmemişti, kışın kurduğumuz soba kocaman salonu ısıtamaz, caddeye bakan bölümü iptal eder, camlı kapılarını kapatarak yalnızca çamaşır kurutma amaçlı kullanırdık. O çamaşırları içeride olmasına rağmen donmuş olarak topladığımı bilirim, eskiden daha mı soğuktu ne? Kömür kokardı Ankara, beyaz giysiler isle griye döner, nefes almakta zorlanırdık. Erken çöken akşam karanlığına bacalardan yükselen kömür dumanı eklenir, korku filminde gibi dönerdik evlere, 12 Eylül öncesi ortam da korku filmi gibiydi zaten. Evler sığınağımız gibiydi, sıcak, korunaklı. Dedim ya, bir zaman kırılmasıydı sanki, kafamı çevirsem annemi o camlı kapının önündeki kanepede, tepeden vuran floresan ışığı altında dantel örerken görecektim, bizim ısrarla istemediğimiz, annemin ısrarla ördüğü danteller. Her bir ilmeğinde hiç çıkarmadığı turkuaz taşlı altın yüzüğünün parladığı parmağının, parmaklarının izi olan danteller. Ölümüne yakın boyun omurlarından olduğu ameliyat sonrası "Öremeyecek miyim?" diye üzüldüğü danteller, dolap, çekmece bekleyen danteller. 

Sonuçta silkelendim ve mutfağa gittim, pencere kapalıydı, balkon da camlanmıştı zaten, üstelik sıcaktı. Çayımı koyup kitabıma geri döndüm biraz buruk, biraz hüzünlü. Dün kızkardeşle buluşup onu yolcu ettikten sonra Kızılay'da yürüdüm biraz, nostalji peşimi bırakmadı, sanki Ankara'ya yıllar sonra ilk kez geliyormuş gibi, daha üç ay öncesi buradaydım halbuki. Sanırım kışın hüznü sebep bunlara, şehrin bu kadar gri olduğunu unutmuşum. Taşları bile değişmiş kaldırımlarda, bulvar boyu binalarda ilkgençliğimin izlerini aradım. Neredeyse şehrin ilk AVM'si konumundaki Soysal Han'a itibar eden kalmamış, hayatımda yediğim en güzel sosisli sandviçleri yapan Sandviç çoktan kapandı zaten, vitrininde kıpkırmızı elma şekerleri sergileyen Penguen Pastanesi'nin akibeti de benzer. Gerçi o taşınmış, hala faaliyette ama eski debdebesinden eser yok. Yerlerinde hepsi birbirine benzer giysiler satan hazır giyim mağazaları, kuyumcular, döviz büroları. Soysal Han'ın alt katındaki uğramadan geçmediğim Hat Kitabevi'ni bilen kalmamıştır, Sakarya'daki loş ve labirente benzer koridorlarıyla Bilgi de kapandı zaten, Tevfik Küflü'yü ancak o kitabevinin müdavimleri hatırlar. Yerinde ışıltılı bir zincir parfümeri var şimdi geçmişin loşluğuna tezat. Sahi bir de Tarhan Kitabevi vardı Soysal Han'ın Sakarya girişinde, yabancı kaynaklı kitapları oradan alırdık. Haşet Ziya Gökalp Caddesi üstündeydi, oradan aldığım iki Almanca kitap hala kitaplığımda durur. Zafer Çarşısı'ndaki kitapçılara hiç değinmiyorum bile ne çok kitabevi varmış Kızılay'da o zamanlar, şimdi aklımıza tek gelen Dost. Pastaneler birer birer kapanıyor. Kızılay'daki Flamingo ince, uzun konumuyla ne çok anımıza sahne olmuştur kestaneli pastalarını yerken, sonra Tunalı'ya taşındı, şimdi yerinde dönerci var. Pastane kültüründen döner ve kebap kültürüne geçiş, kişilik sahibi ve asil Kızılay'dan sıradan ve pespaye Kızılay'a geçişle eşzamanlı sanki. Sağa sola bakarak yürüyorum bulvarda, geçmişin mekanlarını arıyorum, Ali Nazmi Pasajı yenilenmiş ama Sağyaşar Plak yok, yıllarca giydiğim botlarımı aldığım ayakkabıcı da. Bulvarın en şık ayakkabı mağazası Müge çoktan mazi oldu, ders çıkışları çay içmek için çekme katına oturduğumuz, havalı garsonunun çayları kafamıza atar gibi getirdiği Meram Pastanesi de. Hafızamdaki mekanları şimdikilere yerleştirmeye çalışıyorum, bebeklerin zeka oyunları gibi oturmuyor, üçgen parça kare oyuğa uymuyor. Problem benim zekamda değil, şehrin hafızasını yok edenlerde. Öğrenci harçlığımızla ucuz kazaklarına tav olduğumuz Kocabeyoğlu Pasajı çirkin girişiyle hala ayakta ama içi eskisi gibi değil. Caddenin en şık mağazası ABC kapanalı yıllar olmuş, Alp Billuriye bile dayanamadı bu çarka. Gazi Mustafa Kemal Bulvarı'na dalsam nostalji iyice tavan yapacak, hani nerede Büyük Ankara Muhallebicisi? Altında Tiffany, yanında Bravo Dolfin. İzmir Caddesi'nde Alman Kültür, yanında Balin Otel, hayatımda gittiğim ilk yemekli düğün, 5 yaşındaydım. O da yok artık, cadde koca işhanları ile dolu, sevimsiz, kalabalık. 

Dönüş yoluna vuruyorum kendimi, kapısındaki uyduruk heykelimsi ile güzelleştirilmeye çalışılmış çirkin otelin önünden geçerken gülümsüyorum. Orada bir otobüs durağı vardı, hemen arkasında da bir mağara girişine ya da bir canavarın ağzına benzeyen kapısı ile gizemli bir diskotek. Adını unuttum, içine de hiç girmedim ama Kızılay'ın ortasında yanardağ krateri gibi bir şeydi o diskotek, az ilerisinde de benzin istasyonu. Vay canına az daha hatırlarsam yaşım ortaya çıkacak, kaçayım ben en iyisi. Kısacası ne Ankara eski Ankara, ne ben eski ben. 

Konuya uygun fotoğraf bulamadım, şununla idare edin: