CUMARTESİ'YE DAİR

İki gün önce çalan kapı zili Makbule'ye fotoğraftaki güzel mi güzel elbiseyi getirdi. Makbule mutlu, ben mahcup ve duygulu kalakaldık öyle. Kılıfın güzelliği ve zerafeti bir yana asıl onu yapan kişinin zerafetine hayran oldum. Her zaman kişiye özel, onu yansıtabilen hediyeler seçmeye gayret ettim, bana bu özellikte hediyeler gelince de ne kadar mutlu olduğumu söylememe gerek yok sanırım. Bu kılıfın kendisi, yapılışındaki ince düşünce, eklenen karttaki hoşluk ve bana kazandırdığı dostluk kalbimdeki "Hayatıma anlam katan küçük şeyler" çekmecesinin en nadide yerine yerleşti. Balkondaki kadına bir kez daha teşekkür ediyor ve kucak dolusu sevgiler yolluyorum...

Bugünü tembelliğime tavan yaptırma günü ilan ettim. Hiçbir iş yapmamak niyetindeyim, herşey atıldığı köşede dinlenmeye devam edebilir, tıpkı benim gibi. Her ne kadar bilgisayar masamın üstündeki karmaşaya baktığımda başım dönüyorsa da bir tanesini bile kaldırıp yerine koyma isteğinde değilim. Bulundukları yerde; ağrıkesiciyle boş antibiyotik şişesi, kapağı açık dikiş setiyle el kremi, "Fırat" biblosuyla cep telefonu, yeşil çay kupasıyla Zeki Müren CD'si, üstüste dizilmiş ajandalarla Şükran Atay Pekmezci'nin sergi katalogu, sırtüstü yatmış Snoopy ile gözlüklü yeşil kurbağa, gidilememiş "Gölgeler ve Suretler" filminin gala davetiyesi ile flash bellek, Stevya poşetleri ile kağıt mendiller, sıvı silikon tüpü ile siklamen rengi, göbeğinde "I love you" yazan minik tavşan birlikte yaşamaya devam edebilirler. Yaşasın objelerin kardeşliği...

Bugün beni harekete geçirecek tek eylem akşama doğru gideceğim, neredeyse 25 yıldır görmediğim çocukluk arkadaşımın oğlunun nikahı. O zamana kadar da gelsin miskinlik...