AMASRA, ANILAR, ÇOCUKLUK, LEYLEK DEDE...

Beş gündür yolunu gözlediğim kitaplarım nihayet bugün geldi. Şeker kavanozuna düşmüş karınca gibi keyifliyim. İnsan yaşlandıkça geçmişini daha çok özlüyor galiba. Üstte gördüğünüz kitap, "Uzun Bacaklı Baba" benim çocukluğumun gözdelerinden biri. Ben onu bu isimle tanıyıp sevmedim ama, o benim için her daim "Leylek Dede" dir. Doğan Kardeş Yayınları'ndan çıkmış cep kitabı boyunda, okunmaktan yıpranmış, kapağı solup sararmış, sayfalarında çikolata, portakal, deniz suyu, salça ve benzeri lekelerin olduğu, kimi yerleri işaretlenmiş bir eski baskı Antalya'daki kitaplığımda süzülüyor yıllardır. Hem de ne süzülme, "Ben bu kitaplığın sahibinin ilk göz ağrılarından biriyim" dercesine başköşede. Onun yeri çok başka lakin geçenlerde bloglararası gezinirken yorumlardan birinde bu kitabın başkahramanının adına rastladım takma isim olarak. Ossaat kitabı açıp okumak için müthiş bir istek belirdi içimde. E şimdi bir kitap için ta Antalya'ya gidilmez, hem de bu sıcakta, mümkünse almayım. O zaman ne yapmalı hemen açmalı interneti ve kitap sitelerinden birinde bulup ısmarlamalı. Aynen öyle yaptım, yeni baskıda isim değişikliği yapılmış, "Uzun Bacaklı Baba" olmuş, olsun varsın ha baba ha dede, ikisi de erkek cinsinden yakın akraba. Üstelik yanında bonus olarak aynı yazarın bir başka kitabını da keşfedip ısmarladım ki kadayıf üstü kaymak oldu (aslında pek sevmem, bu sıcakta zaten hayatta yiyemem). Şimdi "Sevgili Düşmanım" isimli diğer kitap ilk kez, "Uzun Bacaklı Baba" da milyonuncu kez okunmak üzere hazır durumdalar, yaşasın.

"Leylek Dede" ile tanışmam bir yaz tatilinde Amasra'da oldu. İlkokuldaydım, ilk kez deniz kenarına uzun süreli bir yaz tatiline gitmiştik, hem de maaile. Annem, babam ve benden oluşan çekirdek ailemizin yanısıra anneannem, iki halam ve annemin o zamanlar genç bir kız olan teyze kızından oluşan bir kalabalıkla büyük plajın hemen kıyısındaki tipik bir Amasra evinin birkaç odasına pansiyoner olarak konuşlanmıştık. Gittiğimiz günün sabahında, 5'e doğru uyanmış, kaldığımız odanın denize bakan penceresinden o muhteşem gün doğumunu izlemiştik teyze kızımla birlikte büyülenmişcesine. Sonraları küçük denizde de olağanüstü günbatımları seyredecektik o zamanlar "Safa Park" adıyla ünlenen çaybahçesinden. Harika bir tatildi, çok eğlenmiştim. Denize cupcuplamalar, uzun yürüyüşler, dalından böğürtlen toplamalar, Bakacak tepesinden şehre bakışlar, mendirek turları, açık hava sinemaları, Demir Çelik İşletmeleri'nin kampında kalan Karabük'lü büyük amcayı ziyaretler, hepsi harikaydı. Sıkılmaya vakit bile yoktu aslında, kitap okumaya da. Fakat bir gün teyze kızım güneşte fazla kaldığından su toplayan sırtını biraz rahatlatmak için denize gitmekten caydı, elele verip çarşıya indik gezmek için. Tahta takunyalara, mısır kabuğu çantalara, ahşap oyma biblolara, bileziklere, yüzüklere, taş baskısı örtülere, yazmalara bakarak dolaştık. Sonra minicik bir kitapçı keşfettim diğer dükkanların arasında, sahaf gibi birşey. O zamandan zaafım varmış kitap olan heryere, zorla soktum teyze kızımı oraya ve ilk gördüğüm kitabı, ismi ilginç gelen Leylek Dede'yi beğendim, ayıptır söylemesi parasını da teyze kızıma verdirip aldım. Sonrası malum, pansiyona döner dönmez şöyle bir bakmak niyetiyle ilk sayfayı okumaya başladım. O gün deniz, yürüyüş, Safa Park'ta günbatımı, açık havada sinema, dondurma, hepsinden vazgeçtim. Yatana kadar kitap bitmişti neredeyse. Yıllar boyu da, kocaman bir kadın olduğumda bile zaman zaman açıp tekrar tekrar okudum, gözümde o yılların güzelim Amasra'sının hayali, burnumda iyot ve yosun kokusu ile.

Şimdi bana izin, eski gözağrım yanında kardeşi ile tekrar okunmak üzere beni bekliyor. Judy Abbott ve ben sizlere iyi akşamlar diyoruz...