AH GÜZEL İSTANBUL 4

İstanbul'da sondan bir evvelki günümü Anadolu yakasına ve yeme-içmeye ayırdık arkadaşlarla (Bugüne kadar aç gezdik ya, yazık bize). Her ne kadar Çınar'ı ikna edemesem de tatilde yenen şeylerin kilo yapmadığını söylemiştim, o yüzden gönül rahatlığıyla geçtik Kadıköy'e, Çiya Sofrası'na, yöresel tadlar denemeye.

Çok ısrar etti ama çiçek almadık, hatırı kalmasın bari fotoğraflayıp meşhur edelim dedik. O da gönüllüymüş yüzü gülmese de poz verdi. Kadıköy Çarşısı'na daldık sonra ve Çiya Sofrası'nda birbirinden ilginç yemeklerin arasından "Ya şundadır, ya bunda" diyerek seçimimizi yaptık. Zehra öğretmenim, kulaklarınız çınladı mı?

Bu benim seçimim; Antakya yöresinden "Kabaklı yoğurt çorbası". İçinde yoğurt, yarma, nohut, kabak ve minik köfteler var. İçine yoğurt giren her çorbaya bayıldığım için bunu da büyük bir zevkle kaşıkladım.

"Felafel"i ortaya aldık, hep birlikte tattık, süperdi.

Arkadaşlarım "Fellah Köftesi" ve "Semsek" yemeyi tercih ettiler.

Bu tabak salata büfesinden seçildi. Kuru biber ve patlıcan dolması, yaprak sarma, "Zahter" ve "Murç" (sakız ağacı sürgünü) ve patlıcan salatası, "Kaya Koruğu Turşusu"ndan oluşma bir karışım.

Ve ortaya tadımlık tatlılarımız: Kaymaklı Ceviz, Kuru Domates ve Yeşil Zeytin Reçelleri ya da tatlıları diyelim.

Biraz fazla gibi görünüyorsa da kişi başına hesaplayınca makul miktarlarda yedik aslında ama genellikle bulgur, nohut ve yoğurt ağırlıklı olunca şişirdi ve uykumuzu getirdi haliyle. Çarşı içinde dolaştık bir süre, sonra da bir taksiye atlayıp Fenerbahçe Parkı'na yollandık.

Deniz kenarındaki cafelerden birine yerleştik, esen rüzgardan sersemlemiş, yediklerimizden ağırlaşmış bir vaziyette yelken dersi alan minikleri izlemeye başladık. Bir yandan da hazmı kolaylaştırmak için limonlu çaylar yuvarlamaktaydık. Hani bir fıkra var: "Adamın biri ziyafete gitmiş, o kadar çok yemiş ki düşmüş bayılmış. Doktor çağırmışlar, muayene etmiş, bir bardak karbonatlı su verin demiş. Adam gözlerini açmış; "Doktor, doktor demiş, bir bardak su alacak yer olsa midemde 2 dilim daha baklava yerim." Biz çayı gönderip mideyi rahatlattık, fıkradaki adam gibi baklava değil ama planladığımız başka bir lezzete yer açmak için. Bir kez daha tekrar ediyorum, tatilde yenen şeyler kilo yapmaz:) Gönlümü böyle avutsam da eve dönünce bir hafta oruç tutsam yeridir.

Uykuyu dağıtıp yorgunluğumuzu atınca park içinde yürüyüşe çıktık. Güzeldi güzel olmasına da Antalya'nın binbir çeşit çiçekli, ağaçlı parklarından sonra fazla cazip gelmedi bana ama yürüyüş canlandırdı bizi, ikinci Kadıköy seferine hazır hale geldik.

Kadıköy'deki ikinci durağımız Baylan Pastanesi oldu. Arkadaşlarımdan biri özellikle çok istedi oraya gitmeyi, çocukluğunda Karaköy'deki kapanan şubesine çok giderlermiş ve yıllardır da uğramamış Baylan'a. Onunki bir nevi çocukluğa ve anılara yolculuk, bizimki de yeni bir lezzetin keşfi oldu. "Cup Griye" yedik Baylan'da ve hiç pişman olmadık. Benim damak zevkime göre tatlısı biraz fazla olsa da üzerine içilen sade kahve içimizin kıyılmasını önledi. Ayrıca Baylan'ın yıllardır değişmediği belli olan dekoru, menüleri, servis takımları ve cam şişede gelen Taşdelen suyu bile geçmişe sürükledi hepimizi.

Dönüş vakti gelince yerleştik vapurun güvertesine; yıllara meydan okuyan kunt yapısı, doyumsuz güzelliği ve soylu havasıyla Haydarpaşa Garı'na bir selam gönderdik ve hep bu haliyle kalmasını, rant uğruna birilerine peşkeş çekilmemesini diledik.

İstanbul, büyülü şehir... Bir günü daha sonlandırırken kağıttan kesilmiş gibi duran narin silüetine bakıp bizim olduğu için, tüm hırpalamalarımıza dayandığı için teşekkür ettim.

Bitmedi...