BİLGİSAYARLA TANIŞMA

Bilgisayarla mutlu bir birlikteliğimiz var son yıllarda, hatta bitmeyen bir balayı yaşıyoruz. Hani uzaydan gelme, ayakları yere basmayan kadın dergilerinin yazdığı gibi beraberliğimizi eskitmemek için birbirimize sürprizler sunuyoruz, o yüzden de çok mutluyuz.

Mutlu beraberliğimizin tarihi pek yeni aslında, bizim kuşak geç tanıştı bu şeytan icadıyla hatta hala tanışmayan yüklü bir miktar olduğunu düşünüyorum. Uzun bir süre direndim, nedense bana hiç cazip gelmiyordu. Kalem hışırtısını klavye tıkırtısına tercih ediyor, merak ettiklerimi Google amcaya değil Büyük Larousse ciltlerine, TDK Sözlüklerine danışıyordum. "İnternet" sözcüğü, "hipokampelifantokamelos" abuklaması kadar anlamsız geliyordu ve inanır mısınız eksikliğini hiç hissetmiyordum. Girdiğim Ekonomi derslerinde çocuklara sık sık tekrarladığım "Tanımadığınız şeye ihtiyaç duymazsınız" kuralını bizzat üzerimde test etmekteydim. Mutluydum kısacası, bilgisayar kullanmayı bilmemekten dolayı bir eksiklik hissetmemekteydim.

Emekli olmaya karar vermeden önceki yılımdı. Dönem sonu yaklaşmış, Antalya'ya bahar gelmiş, yer gök çiçeğe kesmiş, narenciye rayihası şehrin atmosferine karışmış, her yer yeşermişti. Okul çıkışı parklar, bahçeler, deniz kıyıları, cafeler, sinemalar bizi beklemekteydi. Tatilin ucu göründü diye seviniyorduk ki celp geldi; askere çağrılıyorduk pardon zorunlu bilgisayar kursuna tabii tutulacaktık. 3 hafta süresince ders saatleri bitiminde okulda kalıp bilgisayar öğretmeni olan bir arkadaşımızdan kurs alarak sertifika sahibi olmak mecburiyeti getirilmişti.

Fena halde isyanlardaydım, Antalya baharı o yıl itibarıyle bizler olmadan saltanatını sürdürecekti. Dışarda gürül gürül akıp giden en güzel mevsime biz bilgisayar monitöründen bakacaktık ancak. Ama emir büyük yerdendi, çaresiz bir Pazartesi günü son ders saatinden sonra kadınlı erkekli 30 kadar yaşını başını almış öğretmen bilgisayar laboratuarında toplandık. Arkadaşımız pardon öğretmenimiz geldi başladık derse, başladık ama herkesin gözü saatte, kimsenin ders falan yapma isteği yok. Neyse adamcağız temel kuralları vermeye başladı, word, dosya açma şu, bu. Sonra da "Evet pencereleri kapatıp masa üstüne çıkalım" dedi. Kursa benden de gönülsüz katılmış, dünyaya geldiğine pişman arkadaşlardan biri bu isteği "M. Bey pardon hocam, hava çok sıcak ya pencereleri niye kapattırıyon?" sorusuyla karşıladı. Sınıf kahkahadan kırılırken o üstüne bir de "Niye gülüyorsunuz, size sıcak gelmiyor mu?" diye üsteleyince ben hafiften keyiflenmeye başladım. Sınıf sokaktan daha eğlenceli hale geliyordu.

Tam bir komediydi başlarda dersler. Zavallı arkadaşımız, çoğu kendinden kıdemli öğrencilerinin olmayacak sorularını yanıtlamaya uğraşıyor, öğrencileri aratmayacak derecede hatta daha fazla gürültü ettiklerinde susturmak için ne yapacağını şaşırıyor, sınıfa girdikten 1 saat sonra "bu kadar yeter, hadi gidelim" diyenleri ikna etmeye çalışıyor, fırsat bulursa da birşeyler öğretmeye çabalıyordu. Bana gelince, kursun 3. gününden itibaren bilgisayar kullanmakta ne kadar geciktiğimi kavramış, temel kuralları çözmüş ve müthiş keyif almaya başlamıştım; hem bilgisayar kullanmaktan, hem sınıfta olan biteni izlemekten. Arkadaşların bir kısmı ne kadar uğraşsalar da algıları açılmıyordu; aynı şeyi defalarca soruyor, heyecanlandıkça yanlış yapıyor, benim meslek dersi öğretmeni olduğum için 10 parmak daktilo yazmayı bilmekten kaynaklanan hızımı yeteneğime yoruyor, ben de hınzır hınzır gülüp açık etmiyordum. Esasında ben sevmiştim bu işi, çabuk kavramam ondandı. Artık bahar bensiz de sürdürebilirdi saltanatını, keyfim yerindeydi; bilgisayar, monitör ve ben mutluyduk.

Kurs 3 hafta sonra yapılan dandik bir sınavla sona erdi, sertifikalarımızı çaylı-pastalı bir toplantıyla kutladık, öğrenenler öğrendi ama kursa katılan çoğunluğun hala klasör bile açabileceğinden şüpheliyim.