BALKON BAHÇEDE SONA YAKLAŞIRKEN

Sabah gündelik işleri toparladıktan sonra mutfağa girip Kırşehir yöresinden, Neşet Ertaş'dan (severiz kendisini, ayrıca hakkında yapılmış nehir söyleşiyi de okumuşluğumuz vardır) alınma,
"Çiçekler eekiliyoor, güzelim haaaydı haydııı
Bahçaya dikiliyor, amman nideyiim, nasııl edeyim"
türküsü eşliğinde domates soslu biber kızartması faaliyetine giriştim. Aslında biberli-domatesli bir türkü söylemek isterdim ama aklıma gelmedi. Kızartma dediysem bildiğimiz kızartmalardan değil, "Mutfakta Zen" blogunun sahibi Tijen Hanım'dan öğrendiğim ve sık sık yapıp kızartmaya olan zaafımı zararsız geçiştirdiğim "Kendini kızartma sanan buğulama" bu yaptığım. Lezzet olarak da orijinalinden hiç farkı yok, sağolsun Tijen Hanım, deniz börülcesi de onun sayesinde girmişti mutfağıma. Biberler ve domatesler doğranarak tencere ocağa konup altı kısıldıktan sonra balkona, canlı durumdaki domates ve biberlerle halleşmeye çıktım. Eşimin kıymetlisi, doğal tohumdan yetişme domates kızarmaya başladı sonunda. Ama ne göreyim, bizimki eşimin şehir dışında olmasına dayanamayıp salmış kendini, yan yatmış saksının içinde. Bir nevi depresyon hali, sevilenden uzak kalmanın travması. "Aman" dedim, "Etme, tutma. Bu yan gelip yatma durumunun faturası iyi bakamamışsın diye bana çıkar, kalk gözünü seveyim." Tık yok. Dur bakalım, şuna bir ajitasyon yapayım, belki gaza gelir diye düşündüm ve başladım şarkıya:
"Başın öne eğilmesiiin, aldırma gönül aldırma
Ağladığın duyulmasın, aldırma gönül aldırma
Gönül aldırmaaaaaaa!.."
Nafile, yoldan geçenler bile etkilendi ama bizim domates hala yerlerde sürünmekte. Anlaşıldı, buna antidepressan gerek diyerek bir sopa diktim toprağına ve dallarını bağladım sopaya, zoraki de olsa kaldırdım ayağa. Ben elimden geleni yaptım açıkcası, gerisi onun beyin gücüne kalmış.

Ziyaret sırası diğer saksılara geldi Nazlı Hanım'ın tedavisini bitirince. Yukarıdaki fotoğrafta gördüğünüz iki adet domates neredeyse ağaç boyutuna geldiği halde çiçek açmaktan başka marifet sergilemeyen fidelerimizin sonunda dünyaya getirdiği bebeler. Hepi topu iki tane, saksı başına birer adet. Gövdelerinden utanmadan ürün diye sundular bunları bize, üstelik daha akibetleri meçhul, bakalım kızaracaklar mı? Yine de giderayak gösterdikleri bu gayretten dolayı kendilerini birer "Başarı Belgesi" ile taltif ettim. Yan saksıdaki salatalığın benden bir isteği vardı, emekiye ayrılmak. Baktım haklı, yaprakları sararmış, çiçekleri kurumuş, meyve zaten epeydir yok, kabul ettim dilekçesini. Bize sunduğu, kahvaltımıza tad katan salatalıklar için şükranlarımı sunup ilave bir tas suyla veda ettim kendisine.

Ve biberlerimiz; sorunsuz, kalender, çıtırık, lezzetli biberlerimiz. Neredeyse hergün 2-3 tane de olsa kahvaltımıza çeşni katmayı başardılar. O yüzden sezon kapanırken kendilerine "Ayın Elemanı" hatta "Mevsimin Elemanı" ödülü verip yapraklarını okşayarak şımarttım.

Aslında fotoğrafta gördüğünüz günlük ürün tabağındaki kiraz domatesler, rokalar ve mazereti olduğu için tabaktaki toplantıya katılamayan semizotları da övgüye değer bir gayret gösterdiler. Sonbahar yaklaşırken onları da "Mansiyon"la ödüllendirip sezonu kapatmak istiyorum. Bana kalansa, bütün ödülleri koyup geçen parmaklarımdaki muhteşem domates kokusu.

Bağlı-bahçeli, balkonlu-teraslı nice yazlar yaşayalım...