PEK DOMESTİK GÖRDÜM KENDİMİ

Güya Antalya'ya gelecektim de, telaşeye ara verip biraz dinlenecektim de, enerji depolayıp yoğun koşuşturmaya geri dönecektim de, vesaire vesaire vesaire. Ne gezer efendim, misliyle yorulup döneceğim anlaşılan. Bitmek bilmez bir iş silsilesi beni beklemekteymiş meğerse. Yapıyorum yapıyorum tükenmiyor.

Güne ütü yaparak başladım, hani şu gömme dolap operasyonu sırasında topluca çamaşır makinesine soktuğum çul-çaput cinsinden ne varsa bu defa ütülenmek üzere önüme yığıldılar. Hava da daha sabahtan sıcak, üstüne bir de ütünün sıcaklığı. Klimayı çalıştırsam öksürük krizim tutuyor. Çaresiz vantilatöre mum olduk, o üfledi, ben ütüledim. Vakit ziyan olmasın diye de bir yandan film izledim: "Aşkın Son Mevsimi". Hani şu Tolstoy'un hayatını, daha doğrusu son yıllarını anlatan film. Beğendin mi derseniz "Eh!" derim. Tolstoy'un hayatını izlemektense yazdıklarını okumayı tercih ederim doğrusu.

 

Ütü bitti karın acıktı. Hani diyete devam ya, yaptık kendimize az yağlı, bol sebzeli, etsiz bir yaz türlüsü. Ütü yaparken film izlenirse yemek yaparken de şarkı söylenir: "Bir fırtınaaaa tuuuuttuuu biiizi, deeeryayaaa saaldııı".

Tencere ocakta tıngırdarken de Vileda kovasını doldurup yerleri paspasladım, ardından ütülenmiş öteberiyi yerine kaldırdım. Diyorum ya pek domestik gördüm kendimi bugün. Sonracıııma enfes diyemeyeceğim yemeğimi yiyip market alişverişine gittim. Eskiden olsa aburcubur raflarını talan etmeden gelmezdim, şimdi peynir seçerken bile çeşitleri kısıtladım, yazık banaaa :( Aburcubur niyetine bir koli soda yüklenip döndüm eve. Aldıklarımı yerleştirirken balkondan gelen sesle sevindim: "titi titi tirmis". Hemen koştum balkona, bingo. Bizim yılların meşhur tirmisçi amcası bisikletiyle geçiyordu.

 

 Antalya'ya yerleştiğim ilk yıldan beri görüp bildiğim, şehrin simgesi haline gelmiş bir kişiliktir bu. Epeydir görmeyince, daha doğrusu sesini duymayınca akibetinden şüpheye düşmüştüm (gerçi kendim de ne zamandır Antalya dışındayım ya). "Titi titii tirmis" diye bağırarak gezer, bunun tercümesi sanırım "tuzlu tuzlu tirmis" olmalı. Antalyalı olmayanların içinde tirmisi bilen çok az kişiye rastladım. Sarı renkli, yassı, nohut-fasulye-mısır karışımı bir lezzeti olan, kabuğu soyulup yenen bir baklagil türü tirmis. Sanırım asıl adı acı bakla. Zaten bir süre suda bekletilip süzülmesi, acılığının giderilip yumuşatılması gerekiyor. Sonra da tuzlanıyor. İlginçtir ki yıllardır bu adamcağızdan başka ne yapanını ne de satanını gördüm. Biraz zayıflamış ben görmeyeli, biraz yaşlanmış, biraz da küçülmüş sanki ama aksesuarlar aynı: Kırmızı bisiklet, camekanlı sandık, bisikletin gidonuna takılı pazar çantası, mavi plastik kürek ve cam sandığın üstünde naylon poşetler. Hep merak ederim, acaba yegane geçim kaynağı bu mudur?

Bu arada cümleten geçmiş olsun, benim lavanta keselerinin doldurma ve kurdelelenme işi tamamına ermiştir. Siz sağ ben selamet, zor oldu ama bitirdim sonunda. En son partiyi Edith Piaf'ın hayatını anlatan "La Vie En Rose" fimini izlerken hallettim "Padam padam padam" ve benzerleri eşliğinde. Böylece ben erdim muradıma keseler çıktı kerevetine:))