ARALIK AYI DÜŞÜNCELERİ

Tanıştırayım: Filimiz Hamdi. Biraz obez ama biz onu öyle seviyoruz. Bu yıl Noel baba olarak hayvanat bahçesinde görev yapacak, pek mutlu. Haber vermek için uğradı bugün, biz de sevindik onun adına.

Hamdi kadar olmasa da ben de fena değilim ruhsal açıdan. Yenilenme projem süper gidiyor, aldığım sonuçlar umduğumdan da iyi. Uzayda kapladığım yeri epey daralttım başkaları da rahat sığsınlar diye, malum uzay hepimizin.

Sonra posta kutusuna gelen ve benim yolladığım kartlar, al sana bir keyif daha. Kaç yıldır uzak kaldığımız bir faaliyeti tekrar hayata geçirme işini pek sevdim. Hadi bakalım gelsin, gitsin kartlar, açılsın zarflar.

Ve yaklaşan yeni yıl. Ömürden bir dilimi daha harcadığımızı boşverip çocukluğumdan beri pek keyiflenirim yılbaşı zamanı. Bayramlarda ne kadar gerilirsem yılbaşında o kadar gevşerim. Bayramlar benim için çatık kaşlı, rabıtalı, evcimen, hamarat ve biraz da tutucu komşu teyzeler gibidir. Yılbaşı ise fıkır fıkır, cıvıl cıvıl, delişmen, süslü hatta biraz kokoş, gezenti kızıdır mahallenin, hakkında fısır fısır dedikodu yapılan. Vitrinlerdeki süslere bakmaya doyamam, alışveriş merkezlerindeki çam ağaçlarının dibine konmuş sahte hediye paketlerini tek tek açmak isterim, Noel Baba'nın kızağına binesim gelir. Öyle bir delilik hali işte. Eskiden beri böyledir bu, yeni birşey değil. İlkokuldayken falan da kar süsü vermek için evi top top pamuklarla süsleyip annemden azar işitir, okul çıkışı kırtasiyeciye uğrar "salonda at yarışları" kağıtları, "fırdöndü" gibi zımbırtılar alır, sonra da yılbaşı akşamı komşularla toplanmış iki kadeh birşey içip özel günün tadını çıkarmaya çalışan annemle babamın başının etini yerdim "Haydi oynasak ya" diye. O zamanlar kardeşim yoktu, tek çocuktum ve şımarma hakkım bakiydi. Dırdırımdan bıkan hane halkı gönlümü etmek için oynarlardı birkaç el. O "Salonda at yarışları" denen abidik gubidik oyunu tam hatırlayamıyorum ne menem birşeydi, tek aklımda kalan işaret parmağını ıslatıp kağıdın üstündeki beyaz kireç gibi şeyi açarak altında yazan rakamı okuduğumuzdu. Sanırım tuttuğumuz atın sayısı ise kazanılıyordu. Bir de okullarda hediye çekilişi yapılırdı, daha çok ortaokulda yapardık bunu. Orta 1 deyken sınıf öğretmenimiz böyle bir çekiliş düzenledi, kağıtlara isimler yazıldı, kura çekildi. Herkes kime çıktığını merak edip dururken ben ertesi günü öğrendim. Sınıfın en egzantrik, en çatlak kızı Canan'a isabet etmişim. Tabii bunu Canan'dan değil sıra arkadaşından öğrendim. Teneffüste yavaşça yanıma sokuldu "Canan seni çekti kurada" dedi, "Altın yüzük almak istiyormuş parmağının ölçüsünü verir misin?". Orta 1'deyim ve bit kadar birşeyim, üstelik hiç süslü değilim, altın yüzük fikri tuhafıma gitti, hem bu kadar pahalı bir hediye niye ki? Bu düşüncemi belirtince aracı arkadaş Canan'ın babasının fabrikatör olduğunu ve istediğini alabileceğini söyledi. Hafiften gururlandım, ne de olsa Hulusi Kentmen'in şımarık kızına isabet etmiştim:) Sahiden de aracı arkadaş ertesi gün elinde bir parça beyaz makara ipiyle gelip parmağımın ölçüsünü aldı. Kendimi siyah-beyaz bir Türk filmi hissiyatına sokup hediyelerin verileceği 31 Aralık gününü iple çekmeye başladım. Bu süre içinde bohçacı, pardon aracı arkadaş sürekli gazlıyordu beni, Canan siparişi vermiş, Canan şöyle yapacakmış, Canan böyle yapacakmış. Öyle ki utanıp Canan'ın yüzüne bakamaz olmuştum. Derken 31 Aralık günü geldi, sabırsızlıkla hediyelerin verileceği dersi beklemekteyiz. O da son ders, neyse nihayet vakit geldi, sırayla hediyeler dağıtılmaya başlandı. Derken Canan'ın adı okundu, bende yürek Selanik. Ama o ne, Canan süklüm püklüm ayağa kalktı ve "Hocam hediyemi evde unuttum" dedi. "Doingggg", kafama inen sanal tokmakla bütün hayallerim tuz buz olurken Canan bir özürü bile esirgedi benden. Zil çaldığında herkes elinde çoğu Kemalettin Tuğcu romanı olan hediyesiyle evine dönerken ben "Ellerim böyle boş, boş mu kalacaktı" şarkısını söylemekteydim. Takriben 10 gün sonra bir teneffüste Canan yanıma yanaştı, elindeki gazete kağıdına sarılmış paketi "Yeni yılın kutlu olsun" diye sıramın üstüne bırakıp arkasına bile bakmadan uzaklaştı. Paketi açtığımda yan tarafı boylu boyunca çatlak, ağzı kırık, Kütahya işi sakalet bir vazo çıktı içinden. Galiba Canan'ın fabrikatör babası tam da yılbaşı yaklaşırken iflas etmiş, benim payıma da haciz memurlarının bile tenezzül etmediği vazo düşmüştü:))))

Amanin bu ne uzun bir yazı olmuş, buraya kadar gelebilen okuyucu için blog aleminden kocaman bir alkış lütfen...