İSTANBUL 3 / 11 EKİM

Ve geldik son güne. İstanbul o kadar kaotik, hareketli, uyumayan bir şehir ki dışardan gelen biriyseniz ister istemez bu döngüye ayak uyduruyor ve orada geçirdiğiniz zamandan daha fazlasını yaşamış gibi hissediyorsunuz. Hesapta son günün sabah saatlerini otel civarında, Yeldeğirmeni Mahallesi'ni gezerek, öğleden sonra da Moda'ya giderek geçirecektik. Kahvaltı sırasında beraber geldiğimiz arkadaşla yaptığımız sohbette Salt Galata'da "Reşat Ekrem Koçu Sergisi" olduğunu duyunca kız kardeş plan değişikliği önerdi. Tabii ki kabul ettim, valizleri hazırlayıp resepsiyona bıraktık ve kendimizi Karaköy vapuruna attık. Esasen o gün İstanbul'un kurtuluş günü olduğu için toplu taşım araçları ücretsizmiş ama bizim kartımız isme kayıtlı olmadığından şıkır şıkır ödedik paraları 😄 İstanbul kurtuldu ya paralarımız helal olsun deyip güverteye yerleştik. Vapurla defalarca karşıdan karşıya geçsek de Ankaralı olarak manzaraya doyamadığımızdan yine telefonlara davrandık, bu defa yanımda tarihi yarımadayı götürmek istedim. Kız kardeşle Cankurtaran Öğretmenevi'nden Sarayburnu'na güneşte pişe pişe yürüyüşümüzü anıp gülüşerek vardık Karaköy'e. 

Karaköy kalabalığına karışıp gösterişli binalarıyla Bankalar Caddesi'ne ulaştık. Salt Galata henüz kapalıydı, açılış saatine kadar etrafı kolaçan etme yürüyüşü yaptık. Bizi Freddy Mercury karşıladı:

"Bohemian Rapsody"den bir kuple rica ettik, kırmadı. Söyledi ve motosikletine atlayıp gitti 😊Biz de buralara kadar gelmişken bir eski dosta "Merhaba" demek istedik, istikamet Kamondo Merdivenleri:

O esnada Salt Galata açıldı, biz de içi-dışı birbirinden güzel binadaki "Reşat Ekrem Koçu Sergisi"ni gezmek için girdik içeriye.

Serginin adı "Başka Kayda Rastlanmadı" ama görüldüğü gibi başka kayıt var mı diye epey yakından inceleyenler var 😃

Reşat Ekrem Koçu malum İstanbul aşığı bir tarihçi ve yazar. Kendisinin tarih ve eski İstanbul konulu kitaplarının yanısıra 11. cildi yarım kalmış İstanbul Ansiklopedisi en önemli eseri. Bu sergide de İstanbul Ansiklopesi'nin yayınlanmamış bölümleri izleyicilere sunulmuş. İlgiyle gezdik. 

Salt Galata'nın cafesinde kahvelerimizi de içtikten sonra tekrar Karaköy sokaklarına açıldık. Karnımız acıkınca Gümrük Lokantası'na girdik. Alışkanlıklarımıza aşırı bağlı bireyler(!) olarak daha önceki gelişimizde oturduğumuz masaya yerleştik, aynı manzaraya bakarak yemeklerimizi yedik 😄

Saat bizi beklemediği ve akşam da yola çıkacağımız için İskele'ye yollanıp tekrar vapura yerleştik. Gitmeden birkaç hatıra pozunu da ihmal etmedik:

Ve bu kez yakından görüşme fırsatı bulamadığım sevgili Kulem, onsuz olmaz, onsuz olmaz...

Kadıköy'e iner inmez kendimizi tıklım tıklım bir Moda tramvayına yerleştirdik. Yaş ortalaması epey yüksekti 😃 Bir de herkese laf yetiştirip tavsiye veren her ...'a maydanoz, egosu şişkin bir amca vardı. Kısa mesafe için binen bir delikanlıyı azarladı, arkaya ilerleme uyarıları yaptı, çocuğunu sıkı sıkı tutup tramvay penceresine oturtan bir kadına kızdı, son olarak da karşımızda oturan yol sorduğumuz beyefendiye "Bu durağa bir rehberlik bürosu aç" diyerek bizimle dalga geçmeye kalkınca kız kardeş dayanamayıp tersledi. Terslenince de "Şaka yapıyorum yahu, anlamıyorsunuz" havalarına girdi. 

Kendimizi can havliyle attık tramvaydan, çok isabetli bir iş yapmadığımızı, yolu kısaltalım derken uzattığımızı saate bakınca anladık ama yine de "Olsun, Moda'yı boylu boyunca görmüş olduk" diyerek avunduk. Hâl böyle olunca Moda Çay Bahçesi'nde oturma planımızı iptal ettik ve meğerse çok kısa olan yolu yürüyüp tekrar Kadıköy'e döndük. Şehrin yabancısı olmanın böyle dezavantajları oluyor. Maydanoz Amca'ya tramvayda kızdık ama sonrasında kendisini anıp epey eğlendik. 

Tramvaydaki bunaltımızı İstanbul Kitapçısı'nda apar topar bir kahve içip bir-iki şey alarak giderdikten sonra yönümüzü tekrar Kadıköy Çarşı'ya çevirdik. Akşam trende yemek için birkaç unlu mamul satın aldık, otele gidip paketleri bıraktık ve Yeldeğirmeni Mahallesi teftişine başladık. Yeldeğirmeni hep aklımda olan ama bir türlü denk düşürüp göremediğim bir yerdi. Kendimizin seçmediği otelimizin bu lokasyonda olması bir çeşit şanstı sanırım. İlahlar Yeldeğirmeni'ni görmem için bu geziyi uygun bulmuşlar 😂 Keşke daha çok zamanımız olsaydı ve daha uzun uzun gezebilseydik ama bu kadarı bile semti sevmemiz için yetti.

İlk durağımız Qunegond'un önerisi ve resepsiyon görevlisinin tarifiyle ulaştığımız-ki neredeyse otelin dibindeymiş-Yeldeğirmeni Sanat Merkezi oldu. Notre Dame du Rosaire Kilisesi'nin restore edilmesiyle açılan merkezde çok hoş bir sergiyi gezme imkanı yakaladık. 

 

Bunun gibi 12 muhteşem tablonun yer aldığı sergi "Odyssey" adını taşıyor ve Von Wolfe isimli Alman ve Polonya kökenli bir İngiliz sanatçıya ait. Homeros'un erkek egemen anlatısı olan Odysseus'un okyanustaki fırtınalı yolculuğunu yeniden hayal eden sanatçı bu kez kahramanları kadın olarak resmediyor, böylece geleneksel cinsiyetçi rollere de karşı çıkmış oluyor. 12 devasa tablo alüminyumdan yapılma ışıklı kutularda sergilenmekte ve insanı hayran bırakmakta. Görebildiğimiz için çok mutlu olarak ayrıldık sergiden. Eğer gitmek isterseniz girişteki görevli telefonunuzdan size davet yaptırıyor ve o şekilde gezebiliyorsunuz. 

Sergiden çıkınca gezebildiğimiz kadar Yeldeğirmeni sokaklarında dolaştık, şahane duvar resimleri gördük, bazıları 1910'a tarihlenmiş güzelim binalara hayranlıkla baktık ve semtteki mahalle havasını çok sevdik. 

Mahallede çok miktarda cafe. küçük, butik işletmeler, sevimli dükkanlar ve bir mahallede bulunabilecek ihtiyaç mekanları-yufkacı, manav, bakkal gibi-var. Rengarenk bir görüntü, çok sevdik. Umarım hep böyle kalır, giderek yozlaşmaz ya da kentsel dönüşüme kurban gitmez.

Yukarıdaki gülen suratlı kepengi ve dış cephesine kirloz, tekinsiz görünümlü oyuncaklar asılmış, ne olduğunu anlamadığımız evi geldiğimiz gün valizlerimizi çeke çeke otele giderken görmüştük ama otelin Yeldeğirmeni'nde olduğunun henüz farkında değildik. Bu da böyle bir tesadüf oldu. 

Tren saatimiz yaklaşıyordu ve ben yine müthiş terlemiş, üstüne bir de o teri buz gibi yapıp sırtıma yapıştıran rüzgarı yemiştim. Otele döndük, kostüm değişimi yaptım. Eşyaları toparladık, resepsiyondan taksi rica ettik ama taksi yok cevabı aldık duraktan. Bize Pendik dolmuşuna binmemizi tavsiye ettiler. Trafikte geçecek süreyi de hesaplayıp ana caddeye çıktık, dolmuş beklerken işe bakın ki önümüzde bir taksi durdu. Çekine çekine-evet İstanbul'da böyle bir taksici korkusu var-Söğütlüçeşme'ye gider mi diye sorduk. Olumlu cevapla rahat bir nefes alıp şoför istifini bozmayınca valizlerimizi bagaja kendimiz yükledik. Böyle de bir minnetsizlik hali mevcut. İstasyonumsu mekana ulaştığımızda trenin kalkmasına neredeyse 1,5 saat vardı, ne yapalım korku dağları bekler. Yoğun bir kalabalık içinde kâh ayakta, kâh oturarak, görevlinin uyarılarına kulak kabartarak bekledik. Sonunda trendeki yerimize yerleştiğimizde derin bir nefes aldık. Ankara'ya ulaşıp YHT Gar'ının sakin düzenine kavuşunca da "Dünya varmış" dedik 😊

Her şeyine, tüm kaosuna, kalabalığına, pasaklılığına, düzensizliğine, yoğun trafiğine, çirkin yapılaşmana, ulaşım zorluğuna rağmen seni seviyoruz İstanbul. Çok güzelsin, karmaşanla güzelsin ama seninle yaşamak çok zor. Ara sıra ziyaretine gelmek yine kısmet olsun, bekle bizi İstanbul...

20.000 Adım