ŞALANJJJ 5 / 30 OCAK

Çok fena uykum var, o yüzden yazıdaki herhangi bir abukluktan sorumluluk kabul etmiyorum, şimdiden bilginiz olsun  😃 Antalya dün biraz güneşle kandırdı bizi, bugün tekrar yağmur, soğuk. Hava da elektrik işletmelerinden yana, çok yakalım ki sobayı, katmerlensin borcumuz. Geçen ay 15 gün tek çubuk yaktığımız elektrik sobasına gelen fatura zaten abartılıydı, bu ay iki misliyle mutlu olduk, bereket versin 😠 Çabuk gel bahar...

Dün güneşle birlikte hava da ılınınca arkadaşım arayıp buluşalım dedi, pandemi başlangıcından bu yana görüşemedik hiç. Ne olacaksa olsun, yetti gari deyip okeyledim. Sebep benim yarınki doğumgünümdü. Ben bir kutlama insanıyım, bayılırım özel günlere, kutlamalara, o günlerde organizasyonlar yapıp evde ya da dışarıda birarada olmaya. Doğumgünü, yılbaşı, mezuniyet vb hiç kaçmaz benden, daha doğrusu kaçmazdı, pandemiden bu yana kös kös yalnız kutlamalar yapıyoruz ki hiç tadı olmuyor. O sebeple heves ve heyecanla gittim buluşma noktasına. Toplamda beş arkadaş olduk, dördüyle aylar sonra ilk kez görüşüyorum yüzyüze, o derece. En sevdiğim cafeye gittik ve adeta bize tahsis edilmiş arka salonda rahat rahat oturup görüşemediğimiz zamanların acısını çıkardık, ben de en azından öncesinde eş dostla kutlamış oldum doğum günümü, yarın yine Köroğlu-Ayvaz olacağız haliyle. Fotoğraf dünden:

Güneşi gören keyif yapıyor, dün biri benim sandalyenin altına konuşlanmış, aynı bunun gibi kara bir kedi, hiç haberim yok, bir ara kalkacak oldum, az daha hayvanın üstüne basıyordum, bereket son anda farkettim. 

Bu sabah bilgisayarın başında bir yandan Instagramı kurcalıyor, kafamın içinde de yapmam gereken şeyleri sıralıyordum. Yarın için doğumgünü pastası almam gerekli diye geçirirken aklımdan yenilediğim sayfada pat diye pastane vitrini düştü önüme, dizi dizi pasta. Biraz ürkmedim desem yalan olur, bunlar bizim düşünceleri de mi okuyorlar nedir? Yoksa biz bizzat kendimiz android miyiz? Tepe sersemi olduk yahu 😃

Neyse bu ince işleri bırakıp bugünkü şalanjımızın 5. sorusunu cevaplayalım:

-Hayatta bugünlere kadar gelebilmeni ne sağladı:

Valla ne diyeyim, ömrüm varmış geldim, dilerim bir süre de yarınlarda kalırım. Yaşadığım bin türlü tatsızlık var düşünecek olursam. En sevdiklerimin hastalıklarını gördüm ki, en ömür törpüsü onlardı. Ne kadar dirençli olduğuma şaşarak üstesinden geldim yaşadıklarımın. Herkes bir şekilde olumsuz şeyler yaşıyor, kimsenin hayatı gül bahçesi değil. Mızıldanmadan, sızlanmadan altından kalkmaya çalışmak lazım. Aslında sağlık konusunda çok naif bir insanım, sevdiklerimin en ufak şikayeti en vahim senaryoyu yazmam için yeterlidir. Çocukluğum boyunca annem de, babam da hastalıklarını hiç saklamadılar bizden, hep sızlanıp bizi de ortak ettiler sıkıntılarına, o yüzden önceleri kendim için, sonraları sevdiklerim için hep evhamlı oldum. Annem çeşitli kereler önemli sıkıntılar yaşadı tıbbi anlamda, yanında olup üstesinden gelmeyi başardık ama son hastalığı vahimdi ve üstesinden gelinecek gibi değildi. Öğrendiğimde hep çok üzgün, hem de "Nasıl başaracağım?" endişesi içindeydim. Sonra bir arkadaşımın sitesinde küçük bir öykü okudum. Ana fikri şuydu: "Yükü taşı, altında ezilme". Kulağıma küpe yaptım o günden beri. 

Her şeye rağmen hayat güzel, insanı havaya uçuran küçük mutluluklar var ki benim için çok önemlidir minik jestler, küçük hediyeler, anmalar. Fazlasında gözüm olmadan, var olanlara şükrederek bunca yılı geçirdim. Bir arkadaşım dalga geçer benimle, hep memur zihniyetiyle istiyorsun, en azını. Sen çok iste de vermezse vermesin der 😊 O da haklı aslında ama öyle alışmış ya da alıştırılmışız. Şu pandemiyi ve bizi sürekli dürten gündemi aşabilsek belki o zaman hayat biraz daha gülümser, biz de ona kahkahayla karşılık veririz. Kalın sağlıcakla. Haftaya bir yaş daha büyüdüğümde görüşmek üzere...