ARALIK OKUMALARI / 6 OCAK

Bu sabah egzersiz esnasında, "Bu Kız Çok Aç" isimli podcastte "Ali Muhiddin Hacı Bekir" şekercisinin tarihçesini dinledim 6. kuşak torundan. Öyküyü dinlemek güzeldi de dinlerken gözümün önünde akide şekerleri, lokumlar uçuşmasa iyiydi. Anneannem bir Hacı Bekir tiryakisiydi, mutlaka akide şekeri bulundururdu evinde, gidip gelip ağzına bir tane atardı. Özellikle fındıklısına bayılırdı, lakin fındık denilen şey biraz bayatlamaya meyilli bir arkadaşımız, hatta uzun süre kalırsa içinde birtakım  proteinli canlılar da oluşabiliyor. Anneannemin her şeyi gibi şekerleri de kıymetliydi, öyle her önüne gelene ikram edilmez, ancak hatırlı misafirlere çıkarılırdı, bir de kendi yerdi. O yüzden kimi zaman fındıklı akideler hemen tüketilmediği için yukarıda anlattığım akibete uğrayabiliyorlardı. Bir yaz tatilinde bir aile dostumuzla anneannemi ziyarete gittik, yanımızda ahbabın küçük torunu da var, onun için anneannem hiç bilmediği yaşlı bir kadın. Neyse oturduk, hatır soruldu, sohbet edildi, sonra anneannemin ikramda bulunası geldi-misafiri önemsediyse demek-gardrobun zor ulaşılan bir yerinden bir çanak akide şekeri çıktı, tek tek herkese sunmaya başladı. Daha çanağı görür görmez içindeki yabancı faunayı farkettim. Lakin yapacak bir şey yok, yaşlı kadın, halden anlarlar elbet diye, biraz da anneannemden çekindiğimden ses çıkaramadım. Büyükler şekeri alıp mendile sardılar, bir kenara koydular. Lakin torun küçük, tam ağzına götürecekken fındığın içindeki kurtla gözgöze geldi. "Aaa kurtlu bu!" diye bağırıp şekeri yere fırlattı. Anneannemin rengi değişti, kutsal akide şekerine saygısızlık ha! "Hani kız kurt?" dedi şekeri eline alıp, gözleri iyi görse zaten ikram etmez, o sadece şekeri ve fındığı seçiyor. "Kurt, murt yok bunda, ne uyduruyon" diye sinirlendi. "Ahacık" dedi çocuk, "görmüyor musun?" "Görmüyorum, hem kurtluysa da ne olacak, minicik şey, seni yemez ya, dul karıyım ben, bu kadarını alabiliyorum" diye pişkin pişkin üste çıktı. Anneannemin her hatalı tavrında geliştirdiği savunma mekanizması yine gündeme gelmişti: "Dul karı olmak". Çocuk ürktü, sustu. Ortalık biraz yatışınca kulağıma eğildi: "Bu dul karı kim? Pis midir biraz?" Ortalık yerde kahkaha atıp çocuğu suçlandırmamak, anneannemi daha fazla kızdırmamak için kendimi balkona zor attım. 

Anneannemin bir diğer bayıldığı Hacı Bekir ürünü çifte kavrulmuş lokum idi, Ulus'a giderken "Bir şey ister misin?" diye soranlara nazının geçtiği biriyse mutlaka ısmarlardı: "Bana Hacı Bekir'den 250 gram iki kavrulmuş nohun alıver". İşe girip da ilk maaşımı aldığımda ona 'iki kavrulmuş nohun' götürmüştüm. Umarım gittiği yerde de vardır.

Kitaplara gelirsek:

Aralık ayını geçen yılın başında aldığım, Koridor Yayınları'nın bez ciltli "Yeşilin Kızı Anne" serisinin 7 ciltlik kitaplarına ayırmıştım. Biraz kafa dağıtmak, Sümerbank basması benzeri elbiselere bürünmüş kitapların ellerimde dokusunu hissetmek ve ergenlik günlerime dönüp nostalji yapmaktı niyetim, gerçekten de öyle oldu. TV'de "Anne With An E" ismiyle 3 sezonluk dizisi de yayınlanan kızıl saçlı, çilli, geveze, hayalperest Anne'nin yetimhaneden AvonLea'ya gelişiyle başlayan kitap serisi 6 çocuğunun yetişkinliğine kadar devam ediyor. Esasen en küçük kızı Rilla'nın anlatıldığı son bir kitap daha var, onun bez ciltlisini bulamadım ama başka bir baskısı elimde, onu da okuyarak seriyi tamamlayacağım. Edebi anlamda beni fazla etkilemeyen ama ergenlik yıllarıma geri döndüren, eğlenceli zaman geçirten okumalar yaptım. TV'deki dizi aslında sadece birinci kitabı kapsıyor ve kitapta olmayan eklemeler yapılmış, aslında dizi çok daha detaylı kitaptan. Diziyi izledikten sonra kitapları okumak daha keyifli oldu, en azından karakterlere bir beden, bir yüz yakıştırabildim. 

Anne serisi dışında iki kitap okumaya fırsatım oldu, biri Nazım Hikmet'in oğlu Mehmet'in yaşam öyküsünün anlatıldığı, Sibel Oral'ın kaleme aldığı "İşitiyor musun Memet?", diğeri de Hakan Günday'ın son kitabı "Zamir" idi.

"İşitiyor musun Memet?" yer yer hüzünlü bir öykü, henüz çok küçükken babası yurtdışına kaçan, onunla çok az birliktelik yaşayabilmiş, annesiyle yurt dışına illegal yollardan çıkışı sağlanınca da babasını yine çok az görebilmiş bir çocuğun büyüme hikayesi. Kitabı kapatınca dünyayı kurtarmaya soyunmuş, büyük ideallere gönül vermiş kişilerin aslında evlenmemesi, evlense bile çocuk yapmaması gerekir diye düşünüyor insan. Zira ne birlikte oldukları kadınlara, ne de çocuklarına ayıracak zamanları, gösterecek şefkatleri pek olmuyor. Çocukları da eksik, kırık dökük bir yaşam bekliyor. 

"Zamir"e gelince tipik bir Hakan Günday kitabı, karanlık, bunaltıcı, ürkütücü, acıtıcı bir hikaye. Zamir henüz yeni doğmuş bir bebekken yaşadığı terör vakasiyla ölümden dönmüş, parçalanıp biraraya getirilmiş yüzü bir simge olarak kullanılmak üzere küçük yaştan itibaren yardım kuruluşlarında (Birinci Dünya Barışı Vakfı) çalıştırılmaya başlamış, görevi her koşulda savaşları durdurmak olan bir kişi. Kitap yer yer geri dönüşlerle Zamir'in öyküsünü anlatıyor, bunun yanısıra da dünyanın ahvalini sorguluyor. Açıkçası insanı umutsuzluğa sürükleyen, ağır bir kitap. Diğer kitaplarına göre ortalama buldum, bir "Az" ya da "Daha" değil benim için. Lakin pek çok gerçeği şakır şakır yüzümüze vurduğu için olumsuz yönde de olsa ufuk açıcı, ben yeterince bunalımdayim derseniz kendinizi zorlamayın ama yazarın tarzına alışkınsanız okuyun derim.

Fındıklı akide şekeri-kurtsuz olanından-tadında bir gün olsun...