19 MART (CORONA GÜNLERİ 1)

Kaç gündür klavyenin başına oturup oturup kalkıyorum, içimden gelmiyor. Dışardan pek anlaşılmasa da sağlık, özellikle de sevdiklerimin sağlığı sözkonusu olunca ciddi anlamda endişeli bir tip oluyorum. Endişe de benim bünyeye hiç iyi gelmeyen bir duygu, neşem ve iştahım gidiyor, kafamı yorganın altına gömüp dış dünyayla bağlantımı kesmek istiyorum. Sonra "sakin ol" diyorum kendime, "sadece senin başına gelmedi bu olay, düğün bayram olmasa da tüm dünyanın yaşadığı bir kaos, umarım kısa sürede atlatacağız". Kendi söylediklerime kendim de pek inanmıyorum aslında ama günlük hayata devam diyorum. Zaten yaptığımız ne, el sabunlamak, ev temizlemek, kapı kollarını, elektrik düğmelerini, musluk başlarını dezenfekte etmek, çamaşır yıkamak, kazara markete çıkmışsak bu faaliyeti iki katına çıkarmak. Yok sanal ortamda müzeler ziyarete açılmış, yok falanca filarmoni konserleri ücretsiz dinleniyormuş, bunlara bile baktığım yok. "Her şey gönül hoşluğuyla" derdi anneannem, öyle gerçekten. Hani derler ya "tam mutsuz olacağım bir gülme geliyor", ben de tam sakin olacağım bir mail, WhatsApp mesajı, bir Twitter bildirimi geliyor, yeniden alevleniyorum. Sanal alemle bağlantıyı kesmek en iyisi bu dönemlerde ama o da olmuyor ki, çoğu zaman derde deva bir iyi haber, bir uzman görüşü alabilir miyiz diye çöküyoruz başına. Aslında şuraya şunu yazabildiğimize göre herkesin evinde interneti var ve bu bilgileri ilk kaynağından görme imkanına sahibiz, öyleyse mesaj kutularımıza, Facebook hesaplarımıza bunları tekrar tekrar göndermenin faydası ne? Çoğu da aslı astarı olmayan, şehir efsanesi, kocakarı masalı türü şeyler, insan inanmasa da panik katsayısı artıyor. O yüzden her yollanana fazla itibar etmemek, itidalli davranmak şart.

Dezenfeksiyon ve endişe seansları dışında kitap okuyorum, zaten okurdum, daha çok okuyorum. Hem evde bir yıl hatta daha fazla yetecek kadar okunmamış kitap stoku var. Biz "tsundoku" sendromlular  ileri görüşlü insanlarız demek ki, bu günleri düşünerek yığmışız kitapları raflara. Annem rahmetli ne zaman kitap alıp eve gelsek "Ev kitap dolu, yine mi kitap aldınız" derdi. Öyle ya, çevir çevir oku 😃 Üstelik o zamanlar ne yayınevleri bu kadar çok kitap basardı, ne de öyle aşırı kitap alıp yığacak harçlığımız vardı. Kardeşim de, ben de tutkulu okurlar olduğumuz için elimize geçeni kitaba yatırdığımızdan sıkı bir kitaplığımız ve çok kitabımız vardı ama öyle "tsundoku" denecek bir durum değildi, okudukça alırdık. Eh o zaman annemin görüşüne göre varken yenisini almak niye, değil mi? 😃 Birkaç yıl oluyor kaybedeli, çok esprili, çılgın bir halam vardı, kızkardeşim araştırma görevlisi olarak bir üniversitede işe başladığında "Halam, sen şimdi ne iş yapacaksın orada?" diye sormuştu, o da "Okuyup araştırma yapacağım hala" diye cevap vermişti. Halamın yorumu şöyle oldu: "Yavrum, evinde okusan da devlet boşa para harcamasa ya". Hala aklımıza geldikçe güleriz. Zaten şu kaotik günlerde en büyük neşe kaynağım yine kardeşim ve onunla yaptığımız telefon konuşmaları, üç-beş corona muhabbetinin ardından işi geyiğe vurup dedikoduya geçiyoruz, biraz rahatlatıyor. 

Bu süreçte "Üvey Kardeş"i bitirdim, son zamanlarda okuduğum en iyi kitaptı diyebilirim. Herkese tavsiyemdir, 700 sayfa olduğuna bakmayın, çok rahat okunuyor. Ardından Nihan Eren'in "Hayal Otel"ini okudum, ilk kitabından bu yana severek takip ettiğim bir yazar, bu kitabı da çok güzel. Sonra favori yazarlarımdan bir diğeri, Mehmet Eroğlu'nun son kitabı "Kötü Adamın 10 Günü", çok iyi bir polisiye idi. Elimde bitirmek üzere olduğum Adile Naşit üzerine yazılıp kitaba dönüşmüş bir yüksek lisans çalışması var, hayli ufuk açıcı ve onun bitiminde devam edeceğim Jorge Amado'dan "Dona Flor ve İki Kocası". Sizler neler okuyorsunuz?

Ve bahar geliyor, hava bugün Ankara'ya yağan karın etkisiyle rüzgarlı ve soğuk ama doğa baharı çoktan giyindi bile. Balkonumun çınar ağacı yapraklanmaya başladı, şu karantina günlerinde avuntum olacak yeşilliğiyle:

Ve komşusu, kumrulara apartman görevi yapan selvi, bu süreçte en çok onlarla hasbıhal edecek gibiyiz:

Bugünlük bu kadar, dağlar gibi yığılmış ütülerimi eritmeye çalışayım ben, hoş dışarı da çıkmıyoruz ütüsüz giysek de olur ama varsın mikrobu kırılsın. Kendinize iyi bakın, sosyalleşmeyin, evinizde kalın...