25 MART (CORONA GÜNLERİ 4)

Sanırım bu Cavit Efendi'yi tek parça olarak defetmeyi başarırsak sağlığımızdan sonra en büyük kazançlarımızdan biri de bloglara yaptığımız geri dönüş olacak. Zaten birkaç gündür kafa dağıtmak amaçlı yazıyordum ama dün bir challenge-biz ona aile arasında şalanj diyoruz-teklifi geldi Kanatlı Kedi blogundan. Her gün yazalım, ilerde bu günleri anımsar, neler yaptığımızı okuyup bazen güler, bazen gamlanırız mealinde bir nedenle, eh ben zaten niyet etmiştim, devam ediyorum. Haydi sizler de niyet edin, hem biraz kafa dağıtır, hem de blogları harekete geçiririz. 

Sanırım lise son sınıftaydım, üniversiteye hazırlık kursuna devam ediyordum, bu nedenle de haftada üç defa Ankara'nın meşhur "boynuzlu" tabir edilen troleybuslarıyla Kızılay'a gidip gelmem gerekiyordu. Bu gidiş gelişlerden birinde üniversite öğrencisi olduğunu düşündüğüm bir gencin elinde ilgimi çeken bir kitap gördüm, karikatürize bir kapağı ve ilginç bir adı vardı: "Dünya Poturunu Çıkarıyor". 

Corona bütün dünyada yayılıp ülkemizde de resmileşerek bizi evlere kapattıktan sonra ilk aklıma gelen bu kitabın adı oldu, kendi kendime "Dünya poturunu çıkarıyor galiba" dedim. Yeni kuşaklar için "potur" dize kadar geniş inip, daha sonra daralan bir nevi pantolona verilen ad ve sanırım bu dönemde potur biz oluyoruz. Dünya biz insanları sarhoşlamış ya da yorgun bir adamın dinlenmek için kendini yatağa atarken yaptığı gibi tersine, düzüne bakmadan, özensizce fırlatıyor.  Haksız da sayılmaz yani, elimizden geleni yaptık yormak için koca mavi gezegeni. Umarım yorgunluğu çabuk geçer de poturunu münasip şekilde tekrar giyer.

Evde iki kişiyiz ama gariptir dışarı çıkılmayınca daha çok iş oluyormuş ya da cansıkıntısını gidermek için iş icat ediyoruz. Dün Ankara'dan geldiğimden beri katlayıp katlayıp üstüste yığarak minik bir dağa dönüştürdüğüm ütüleri hallettim. Hem ütüledim, hem güldüm. Çok özenli insanlarız, evin içinde bile ütüsüz asla giyemeyiz diye. Bırak ütülü giyinmeyi, eşofman, pijama dışında bir şey görmedi günlerdir sırtımız. Ütü masasını salona taşıdım, laptopu kanepenin sırtına yerleştirdim ve bir yandan ütülerken bir yandan "Dedemin Fişi" filmini izledim, ütü seansına da başka film gitmezdi zaten. Filmle senkronize olarak bitti ütü, marketten gelen suları balkona, giysileri de makineye attım, kısır yapmaya giriştim. Akşam yemeği olarak. Çoğu kişinin aksine karantina bizim iştahı kesti. Öyle börekler, çörekler, kurabiyeler falan yaptığım yok. Günlerdir ağzıma tatlı niyetine kahvenin yanında yediğim 1-2 minik lokum dışında bir şey girmedi. Sabah çok az kahvaltı, akşam normal bir yemek, arada bir-iki meyve. Hareket olmasa da belki birkaç kilo verebilirim bu süreçte. Harekete zaten Cevriye izin vermiyor. Ben de bugün sportif faaliyet olarak kuş biblolarımın tozunu aldım 😄

Paranoya ile tevekkül arasında dalgalanırken kendime her gün için halledilmesi gereken ufak hedefler koyarak aklımı başımda tutmaya çalışıyorum. Geri kalan zamanda da kitaplara sığınıyorum. Sizde durumlar nasıl?