YOVURTLU PAKLA

"Yovurtlu pakla", anneannem öyle derdi 😀

Kısa bir süre için dışarı çıktım, niyetim önce PTT şubesine uğrayıp paket yollamak, sonra marketten kahve alıp dönmekti. Döndüm dönmesine de sadece kahveyle değil tabii, üç koca poşetle. Bu gittiğim market peyniriyle meşhur, yıllar önce küçücük bir dükkanda "dünyanın en güzel peyniri" sloganıyla sattığı beyaz peynir pek rağbet görünce açıldı, saçıldı, yayıldı. Şimdi bizim mahallede kocaman bir yeri ve birkaç semtte de şubesi var, peynirlerse mekan kadar gelişti, hangi çeşitten isterseniz alâsıyla mevcut, kendisini sevme sebebim de bu zaten. 

Kahve almak niyetiyle girdim ya, az daha unutup almadan çıkıyordum. Kahve yerine peynir, özel imalat süzme yoğurt, makarna, şapşahane bir tava ekmeği, cevizli acuka sosu, tane karabiber (ki bunların hiçbiri aklımda olan şeyler değildi, ah market rafları ah) alıp kasaya yürüyordum ki kahve sol yanımdan seslendi: "Hişt hoop, hemşerim nereye bensiz? Sen buraya ne sebeple geldiydin? Gördün güzelleri beni unuttun" dedi, evet öyle dedi, kimse duymadı ama ben duydum. "Pardon ya" dedim, "seni unutur muyum iki gözümün çiçaaa, ben senin adına blog açmış kadınım, affeyle dalmışım" diyerek attım sepete, başını okşayıp gönlünü almayı da ihmal etmedim. Gelmişken manav reyonuna da bir bakayım dedim, aa bir de ne göreyim anneannemin paklası. Yerleştirildiği kasada görücüye çıkma zamanı gelmiş gelinlik kız gibi kırıtıp duruyor. Yanaştım yanına ve bir süreliğine ruhum uçup marketten dışarı çıktı. 

Ben evleninceye kadar ailemle Ankara'da yaşadım, sonra evlenip Denizli'ye yerleştik, orada bir okula tayinimiz de çıkmıştı aynı zamanda. 1,5-2 yıl kadar kaldık orada, unutamayacağım güzellikte günler geçirdim ailemden ve alıştığım şehirden ayrı kalmanın hüznü ve özlemi her daim yüreğimde olsa da. O aralar ne hikmetse konut sıkıntısı vardı ve uzun çabalar sonucu şehrin dış mahallelerinden birinde bir ev bulmuştuk. Komik bir evdi, kullanışsızdı, kurduğumuz soba bacanın yanlış yerde oluşundan dolayı her daim akardı, tren gibi içiçe odaları, mavi marleyleri, cart yeşil duvarları ve tam salonun orta yerinde pembeye boyalı bir yüklüğü vardı. Neredeyse salon büyüklüğünde bir mutfağa sahiptik ve o koca mutfakta adeta kaybolan 1,5 metrelik bir tezgahta öğrendim yemek pişirmeyi. Sonbaharda evlenmiştik ve ben ilkbaharda bayağı iyi bir aşçı olmuştum sıfırdan başlamama rağmen. Bu süreçte bana yazdığı yemek kitabıyla yol gösteren Leman Cılızoğlu Eryılmaz'a ve bu kitabı bana hediye eden kuzenim Emoş'a müteşekkirim. İlk zamanlar o kadar elimin uzantısı haline dönüşmüştü ki kitap eşim "Bu kitap kaybolsa aç kalırız" diye dalga geçerdi. İşte aşçılığı ilerlettiğim zamanlarda bir bahar başlangıcında Şeytan Pazarı'nda dolaşırken rastladım baklaya. İyice turfandaydı. Şeytan Pazarı şehrin ortasında kurulan, her daim açık, rengarenk bir pazar yeriydi. Tezgahlar arasında kaybolmaya bayılırdım, hele de bahar aylarında. Nergisler, baklalar ve kazanlarda kavrulup mis kokularını havaya saçan leblebilerle kazınmıştır hafızama. Hala zaman zaman rüyalarıma girer. Sonraki gidişlerimde ne yazık ki eski güzelliğini kaybetmişti, adı da ne hikmetse Şeytan Pazarı'ndan Melek Pazarı'na evrilmişti. Çocukken baklayı hiç sevmezdim, ne zaman sofraya gelse burun kıvırır, yiyecek başka bir şey arardım. Gençliğimde birdenbire ilgi alanıma girdi, hele de turfandayken pek sever oldum. Sanırım Şeytan Pazarı'nda rastladığımda iyice turfandaydı ki epey bir para bayılıp aldığımı hatırlıyorum. Elimle pişirdiğim ilk baklaydı o ve ondan sonra ne zaman bakla pişirsem penceresinden içeriye solgun bahar güneşi vuran kocaman mutfağımı ve Denizli'yi anarım. Markette bakla kasasının başında kaç dakika geçirdim bilmiyorum ama hayalen gittiğim Denizli'den geri döndüğümde bakla tartılıp market sepetime yerleşmişti bile. Az evvel de mutfağa gidip altını söndürdüm. Artık mevsiminde bir ya da taş çatlasa iki defa pişiriyorum, eski düşkünlüğüm yok ama sırf Denizli'yi hatırlamak için alıyorum desem yeridir. Bu kadar nostaljiden sonra gidip düdüklü tencerenin kapağını açayım. Güzel anılarınız çok olsun...