EŞLİKÇİM BULUT OLSUN

Dün 8 aylık bir ayrılığın üstüne Kızılay'a doğru ilk keşif yürüyüşümü yaptım. Geleli bir hafta olacak neredeyse, bu ilk Kızılay seferim. İlk keşfim evin 20 metre ilerisindeki eskiden ayakkabı tamircisi Moğol tipli, kel kafalı Barış'ın yeri olan küçük dükkanda açılan baklavacı oldu. Kapı girişine sağlı sollu devasa saksılar içerisinde plastikten yapılma kocaman yapraklı, iri meyveli ayva, armut ve elma ağaçları yerleştirmişler. Hayatımda gördüğüm en sakalet nesnelerden oldular, ürktüm resmen. Bu kadar çirkinine hiç rastlamamıştım. Baklavasızlıktan ölsem o plastik ormanı  aşıp girmem dükkana.

Üstgeçite yaklaşırken sağ yandaki küçük yeşil alanda elindeki koca torbadan buğday serperek güvercinleri besleyen bir adam görüp içimden takdir ettim. Üstgeçit boştu, herhangi bir işportacı konuşlanmamıştı ama bitimindeki seyyar tezgahın meyva satıcısı bıraktığım gibi duruyordu. Az ilerdeki, kamyonetinin arkasında çiçek satan da öyle, kaldırıma çoğunluğunu papatyaların oluşturduğu çiçeklerini yaymış anahtarının sivri ucuyla kulağını karıştırıyordu. Apartmanlardan birinin bahçesinde ağaca dönüşmüş pembe gülleri hayranlıkla izleyerek yürümeye devam ettim. Sıra en sevmediğim olaya gelmişti; Mithatpaşa Caddesi'nden karşıya geçmeye. Merdiven tırmanmaya üşendiğim için ve henüz vızır vızır gelen araçların önüne kendimi atma çevikliğini kazanamadığından dolayı önümdeki çingene pembesi tişörtlü gencin arkasına geçtim ve onu takip ederek ulaştım karşı kaldırıma. Yüksel Caddesi'nin karmaşasını, gürültüsünü, cıvıltısını özlemişim, duvarlara yapıştırılmış afişleri okuyarak ilerledim ve Akman Pastanesi'nin Kızılay şubesinin kapanmış olduğunu gördüm. Bu benim için hiç hoş bir durum değildi, zira en sevdiğim, anılarımın olduğu ve her fırsatta bir bardak bozayı keyifle içtiğim bir mekandı. Eni konu üzüldüm; portakal rengi iskemlelerini, kulplu boza bardaklarını ve altına koydukları pembe kağıtları, bordo giysili, meraklı garsonlarını, leziz sosisli sandviçlerini çok özleyeceğim. Yakında bizi geçmişe götürecek hiçbir mekan kalmayacak bu şehirde korkarım.

Akman'ın kapanmasının oluşturduğu hüznü dağıtmak ve aç karnımı doyurmak için Bulguroğlu'na daldım, çıtır Ankara simidi ve ayran alıp yoluma devam ettim. Lakin önümde giden parlak kırmızı türbanlı genç kadının giydiği yerlerde sürünen, kırmızı tülden kabarık etek öyle aykırıydı ki ona bakarken ayranı üstüme döktüm. "Merak kediyi öldürür Leylak" diye söylenerek ıslak mendille bluzumu temizledim, simidimi bitirdim ve Yapı Kredi Yayınlarının Satış Mağazası'ndan içeri girdim. Mağaza eski yerinden yan tarafa taşınmış, daha geniş, daha şık bir yer olmuş. Rafları uzun uzun inceledim, sağ omzumdan beni dürtüp elime aldığım her kitap için "al, al" şeklinde propoganda yapan şeytanı kişkişledim, içimden sesi yükselen "elindekileri oku, bitirince alırsın" diyen meleğin saçlarını gıyabında okşarken kapıdan bir adam girdi. Hayli yaşlı, beli bükülmüş, kafasında namaz kılarken giyilen türden tığ işi bir takke, elinde şişkin bir poşet olan adamın önce adres soracağını sandım ama o kendinden gayet emin kasadaki görevliye yaklaştı, sigaradan tarazlanmış bir sesle Evliya Çelebi Seyahatnamesi'nin 4. cildini sordu. "Yok" cevabını alınca da fena halde sinirlendi ve "6 aydır gelemedi yahu, ne kitapmış bu" diye tarazlı sesinin elverdiğince bağırmaya başladı. Lakin yapılacak birşey yoktu, kitabın ne zaman geleceği belli değildi ve amcam Evliya Çelebi'nin 4. ciltte nereleri dolaştığını öğrenemeyecek gibi görünüyordu bu gidişle. Ateş püskürerek terketti kitabevini. Ben de şeytana uymadan arkasından çıktım ve bu defa Dost Kitabevi'ne çevirdim rotayı. Bir Yüksel Caddesi klasiği olarak merdivenleri çevik kuvvet polisleri doldurmuş kendi aralarında sohbet etmekteydiler. Aralarından geçip önce büyük Dost'a yöneldim, yandaki müzikevinden "Fikrimin İnce Gülü"nün ezgileri yayılıyordu Karanfil Sokağa, ne hikmetse her geçişimde aynı şarkıyı duyarım. Tezgahlara biraz göz gezdirdikten sonra her zaman daha fazla keyif aldığım Konur Sokak'taki diğer şubeye yöneldim. Yeni çıkanları incelerken sağ omuzdan yine dürtülmeye başlamıştım; "Almayacağım, almayacağım, almaya, alma, al, alacağım ulan" diyerek bu defa şeytana uyup elimde Didem Ünal'ın "Dünyanın Bütün Pastaneleri" kitabıyla kasaya yöneldim. Görevli genç hanımla hal-hatır edip diyet üzerine küçük bir sohbet gerçekleştirdikten sonra çıktım kitapçıdan ve eve dönüş yoluna koyuldum.

Bu küçük keşif turunun ardından şunu anladım ki ben bu şehri seviyorum ve özlemişim galiba...