BİRAZ GAR, BİRAZ GENÇLİK PARKI, O ANKARA MI ACABA?

Dün gece Filiz Aygündüz'ün yazdığı "Kaç Zil Kaldı Örtmenim?"in de defterini dürdükten sonra bugün nihayet sokağa attık kendimizi. Bilenler bilir Ankara Gar'ının yanında DDY Çay Bahçesi vardır; lojmanların arasında, vızır vızır trafiğin aktığı bir anayolun kıyısında, şehrin göbeğinde adeta bir yeşil vahadır. Oraya gidip çardaklardan birinin altına yerleştik; çay, soda, ayran, tost, köfte Allah ne verdiyse yiyip içip ufacık bir hesap ödedik. Gözümüzü yeşille şenlendirmemiz de yanımıza kâr kaldı. Sonra da haydi gelmişken bir de Gar ziyareti yapalım diyerek yönümüzü yan tarafa çevirdik. Babamın çocukluğu dedemin görevi nedeniyle istasyon lojmanlarında geçmiş, ondan bize devreden bir demiryolu sevdası vardır, bir genetik tutku hali. Gar binalarına, trenlere, raylara, istasyonların havasına bayılırız ailecek. Lakin Ankara Garı'na bir haller olmuş, hızlı tren çalışmaları nedeniyle tren seferlerinde değişiklikler yapılmış, hızlı trenler Sincan'dan kalkmakta imiş, yolcular servislerle Sincan'a götürülüp oradan trenlere aktarılıyormuş. Koca istasyon bomboştu. Ne kampana sesi, ne ray tıkırtısı, ne tekerlek gıcırtısı, 2013'e kadar böyleymiş sanırım. Yan taraftaki park delik deşik, Gar Müzesi bile 3 aylığına kapalıydı. Hasılı birşey anlamadan, bir keyif almadan dolaşıp bari buraya kadar gelmişken bir de Gençlik Parkı'nın tadına bakalım diyerek karşıya geçtik. 

Geçtik geçmesine de Lunapark kapısından girdiğimizden Gençlik Parkı'na ulaşabilmek için Ikea mağazasının girişinden kasalara yürürcesine yol katettik, arada geçiş yok. Aynı mantık sanırım, her oyuncağı gör, belki binersin. En nihayetinde göl(!) kıyısındaki çay bahçelerinden birine ulaşıp yerleştik. Lakin ne göl eski göl, ne çay bahçelerinin eski tadı var. Nerede o damalı örtülü masalar, tahta sandalyeler, o sıcak, samimi ortam. Neyse ki esinti vardı, önümüze gelen semaverden pek de tad alamadığımız çayları yıllar önce nikahımın kıyıldığı, şimdi sıvaları dökülmüş, terkedilmiş Nikah Salonu (eski Göl Gazinosu)na bakıp hafiften burularak içtik. Çocukluğumun, ilkgençliğimin binbir anıyla yüklü Park'ı makyajlı ama ruhsuz vitrin mankenlerine dönmüş. Metro'ya doğru yürürken gördüğümüz dondurmacı Şişman'ın adını taşıyordu. Küçük bir kızken orijinal Şişman Dondurmacı'sının önünden geçerken irkilerek bakardım tezgahın arkasında oturan o iri adama. Dondurmaları onun yaptığını, içine terinin damladığını, belki de parmağını soktuğunu düşünür yemek istemezdim, hala Maraş dondurmasını pek sevmem. Çocukluk işte, oysa şimdi nasıl özlemle andım o büfeyi ve o şişman adamın görüntüsünü.

Nostaljik gezimiz Şişman'ı anarak sona erdi. Keşke bu şehir geçmişine sahip çıkabilse...

Meraklısı için not: Yazının başında bahsettiğim "Kaç Zil Kaldı Örtmenim?"i merak ettiyseniz çok beğendiğimi söyleyebilirim.