BÖYLEYKEN BÖYLE

Bütün öğleden sonrayı iç salondaki kanepede Memleket Hikayeleri'ni okuyarak geçirdim. Minderlerinin yumuşaklığından dolayı çok rahat aynı zamanda da fena halde kaygan olduğu için kazara dalarsanız uyandığınızda minderleri yerde, kendinizi de tahtaya gerili kumaş zemin üstünde yatar bulabileceğiniz bu kanepe ile aramda özel bir bağ, her bir santiminde de hüzün veren anılarım vardır. Annemin ölümünden önceki yatağa bağlı geçirdiği 4 aylık süreçte onu yattığı yerden en iyi görebileceğim açıya sahip olduğu için mekan edinmiştim kendime. Dinlenecek fırsatı bulduğum çok ender anlarda elime bir kitap alıp bu kanepeye uzanır, her satır sonunda anneme bir bakış fırlatarak okumaya çalışırdım. Hiç unutmuyorum, iyice ağırlaştığı son zamanlarda Selim İleri'nin "Kar Yağıyor Hayatıma" adlı kitabını okumuştum, ne zaman kapağını kaldırsam "şu anda bizim hayatımıza da kar yağıyor" diye düşünürdüm. Zaman zaman herkese  olduğu gibi o sıcak yaz günlerinde bizim içimize de karlar yağmış, acımız da kışımız da oldukça uzun sürmüştü. Üzerinden 7 yıl geçmesine rağmen elimde bu defa Memleket Hikayeleri, uzandığım o kanepede aklımdan bunları geçirdim. Sonra "yeter, bunlarla kafayı yorup mazoşistlik yapmanın alemi yok" diyerek  bir kahve yaptım ve kitabın son sayfalarını kahvemle tükettim.

Dün başlamıştım Memleket Hikayeleri'ne ve önceki postta belirttiğim gibi pek sevememiştim, biraz zorlama bulmuştum. Lakin fikir ileri sürmekte acele etmişim, sayfalar ilerledikçe kitap beni içine aldı, sürükledi götürdü. Hele Adapazarı ve Erzurum'la ilgili bölümler, küçük öyküler, anekdotlar çok sıcak, çok doğaldı. Sevdim kısacası.

Şu aralar pek etkinlik yapamıyorum, kendimi okumalara verdim. Pek de iyi oldu, birikmiş kuleler azar azar eriyor.

Burada başka bir hevadis yok arkadaşlar, beyleyken beyle. İyi akşamlar dileklerimi sunar, yeni bir kitaba başlamak üzere batan güneşe doğru uzaklaşırım. İmza Leylak Kit:))