KİTAPLAR

Tam da bugün Idefix siparişlerim kapıya gelmişken ve daha Kitap Fuarı'ndan aldıklarımı hatta daha öncekileri eritememişken  Yeliz bir mim pasladı: "Kitap Okuma Ritüelleriniz". Eh kitap dendi mi bende akan sular durur, dolayısıyla aldım elime kalemi (kalem nerde bu arada?), yazdım başıma geleni.

Aslında her koşulda kitap okuyabilirim (hareket halindeki bir vasıta dışında, anında midem bulanır otobüs ya da arabada giderken okumaya kalkarsam). Evde, sokakta, mutfakta çorba karıştırırken, yatarken, parkta otururken, yemek yerken, kuaförde boyanan saçımın zamanını beklerken rahatlıkla okuyabilirim; gürültü, patırtı hiç etkilemez. Hatta bir defasında acilen bitirmem gereken bir kitabı kolumu uzatarak duşun altında bile okumuşluğum vardır. Ama herhangibir zorunluluk yoksa ve keyifle kitabımı okuyacaksam genellikle kışın güneş, yazın esinti alan kanepeme uzanarak okumayı tercih ederim. Oturarak okuyorsam aynı kanepenin sağ köşesine kurulmam, köşeye bir yastık koyup sırtımı dayamam gerekir. Asla kanepenin sol yanına oturup okuyamam, dikkatim dağılır, huzursuz olurum. Her kitaba başlarken bir ayraç seçer içine yerleştiririm, okumaya başlayınca o ayracı alır bir kenara koyarım, kitaba ara verince de kesinlikle koyduğum yeri bulamaz arasına ya bir mendil, ya kalem, ya bir bardak altlığı hatta gözlük sıkıştırdığım olur. Bir keresinde eşimin hemen masanın üstünde bulduğum kimliğini koymuş kitabı kapatmıştım. Okumaya bir sebeple ara verince de tamamen unutmuştum. Günlerce kimlik aradık, tam yenisini çıkartmaya karar vermiştik ki tesadüfen kitabı tekrar elime alınca kimlik bulundu. Eşeğini kaybeden Nasreddin Hoca hesabı bir durum oldu. Kitap arasına yer işaretleyici olarak rastgele şeyler sokuştursam da aslında iflah olmaz bir ayraç manyağıyım. Hayli kapsamlı bir koleksiyonum vardır ve kitaptan sonra satın almaktan en çok zevk aldığım ve bıkmadığım şey ayraçtır. 

Kitabı okurken asla katlamam, buruşturmam, kıvırmam. Birkaç kez okunmuş kitaplarım bile yeni alınmış gibidir, eğer aşınmış bir kitabım varsa mutlaka bir başkası ödünç alıp o hale getirmiştir ve bu benim müthiş sinirlendiğim bir durumdur. O yüzden artık sadece gerçekten severek kitap okuyan, kitaba verdiği parayı boşa gitmiş saymayan insanlara ödünç (hatta temelli) kitap veriyorum ve geri dönüş yukarıdaki gibi olduysa bir daha avuçlarını yalıyorlar. Aldığım kitabın ilk sayfasına çoğunlukla ismimi, aldığım tarihi ve satın aldığım kitabevini yazarım. Hediye edilmişse mutlaka belirtirim. Sevdiğim bir yazarın kitabının yeni baskılarını da alırım, Mesela Füruzan'ın ilk basımından başlayarak tüm yayınevlerinden çıkmış kitapları kitaplığımda çifter çifter mevcuttur. Genellikle kardeşim ve çok yakın birkaç arkadaşım dışında kimseden ödünç kitap alıp okumam. Kitap benim olmazsa aramda bağ kurulamayacakmış gibi bir duyguya kapılırım. En sinir olduğum şeyse odaya girip duvarları kaplayan kitaplıkları görünce "aa giderken birkaç kitap alayım ben" denilmesidir, sanki halk kütüphanesi. Ben vitrini kadeh dolu bir evden ayrılırken ödünç kadeh mi istiyorum arkadaş.

Eskiden gece yatarken kitap okumazdım, birkaç yıldır yatmadan önce mutlaka okuyorum. Kitap okumak uykumu kesinlikle getirmez, sayfalar dolusu okuyabilirim. Son günlerdeki şikayetimse çocukluktan beri miyop olan gözlerimin bana bir hediyesi olarak zamanı geldiği halde takmadığım yakın gözlüklerine hem ihtiyaç duyup hem duymama durumum. Işık iyi değil ve uzun süre okursam görüşüm bulanıyor ve harfleri seçmek zorlaşıyor. Lakin yakın gözlüğü taktığım anda da adeta kusacak gibi oluyorum. Bu duruma nasıl bir çözüm bulacağım bilmiyorum.

Kitap sözkonusu olunca çenem düşüyor, daha yazacak birsürü şey bulabilirim ama okuyacakları da düşünerek burada kesiyorum. Bu mimi de kitap okumayı seven ve yazmayı arzu eden kişilere paslıyorum.