RUTİN DIŞI 1

Takipçilerim biliyordur, zaman zaman sevgili kaptanımız Lesliyan'ın önderliğinde grup yazıları yazıyoruz. Bir süredir yaz arası vermiştik, dün Akdeniz sularından, Luna'dan seslediği son yazısıyla Mindmills yeni bir davet yaptı. Ancak hâlâ yaz rehavetindeyiz, bir çoğumuz yazlıkta, tatilde o yüzden her gün değil de haftada üç gün yazalım önerisiyle geldi. Aldık bağrımıza bastık tabii ki önerisini ve bugün itibariyle başladık.

Bu yaz hem koşturmalı, hem de bir şekilde rehavet içinde geçiyor. Koşturmaktan o kadar yoruluyorum ki koşturma durumu bitince kolumu kaldıracak halim kalmıyor. Takip eden birkaç gün pestil gibi seriliyorum. Ne istediğim kadar kitap okuyabildim, ne film izleyebildim, ne eş-dost buluşması yapabildim bu ay. Sonunda zincirimi kırdım ve ya hep, ya hiç diyerek üst üste iki gün tiyatroya gittim. İlki uzun zamandır izlemek için fırsat kolladığım, Serkan Keskin'in tek kişilik oyunu "Saatleri Ayarlama Enstitüsü", diğeri ise daha da uzun zamandır beklediğim "Alevli Günler"di. Aslında üst üste olması benden kaynaklı değildi, ilk oyunun biletlerini Temmuz için almıştım ama organizasyon bir program değişikliği yaptı ve Ağustos'a ertelendi, bir de baktım iki oyun arka arkaya gelmiş. Eh yapacak bir şey yok, gideriz dedik ve gittik netekim 😂

Her iki oyun da açık hava tiyatrosunda idi, hiç sevmem açık havada tiyatro izlemeyi ama el mahkum. Oldukça da uzak bir semtte üstelik neyse bir şekilde vasıl olduk. Geçen ay da aynı mekanda "Bulaşıkçılar" oyununu izlemiş ve sıkı bir yağmur yemiştik üstümüze. Bu kez yağmur yoktu ama fena halde üşüdük, öyle ki yanımıza aldığımız mont ve şal bile fayda etmedi. Ankara havası işte, Fidayda da hanım kızlar fidayda 😀 Sadece üşümekle kalsak iyi, patlamış mısır hışırtıları, arkamızdaki grubun anlamsız ve aşırı yüksek sesli sohbet ve kahkahaları da tüy dikti. Oldukça uzun ve ara verilmeden devam eden bir oyundu "Saatleri Ayarlama Enstitüsü". Serkan Keskin olağanüstü bir oyun çıkarmıştı, prodüksiyon harikaydı fakat oyun fazla uzun geldi açıkçası. Aşırı üşümenin ve oturduğumuz bisiklet selesinden az hallice rahatsız koltukların da payı vardı şüphesiz bunda. Son anda ses sisteminde bir arıza da oluşunca iyice uzadı, üşüye üşüye ayrıldık mekandan. Oyuna hakkını verebilmek için kitabı okumuş olmak gerekli, eminim ki izleyen gençlerin çoğu kitabı okumadığı gibi Tanpınar'ın varlığından bile haberdar değildi en gülünmeyecek yerlerde gülüp, olmadık alkışlarla tepki verdiler. Kısacası üç seferdir tecrübe ediyorum ki o adı çıkmış, oyuna ve oyuncuya saygılı Ankara seyircisinin nesli tükenmekte. 

"Alevli Günler"e Sevdoşum'la gittik ve çok güldük, oyunu da çok beğendik. Artık mekanın düzenini öğrendiğim için yerlerimiz de pek güzeldi, yakından izledik. Bu sefer üşümedik de ama oyun neredeyse 2,5 saat olunca tek sıkıntımız yine koltuklar oldu. Erkan Can, Güven Kıraç, Bahtiyar Engin ve Levent Ülgen harika bir oyun çıkarmışlardı. Tek rahatsız edici şey-sanırım seyircilerin en çok buna güldüklerini bildikleri için-bel altı esprilerin çokluğu idi. Ne diyelim o kadar kusur kadı kızında da olur. Hasılı keyifli bir gece geçirip döndük.

Umut'la yaptığımız Ulus gezisine gelirsek, baktık bizimki tarihi şeylerden hoşlanıyor, Ulus'u daha iyi tanısın dedik. Bu kez rotamızı Roma Yolu'na ve Jülyen Sütunu'na çevirdik. Orijinal adıyla Cardo Maximus yakın tarihte restorasyona alınıp ortaya çıkarılmış. Ulus Şehir Çarşısı'nın hemen yanında ve yol seviyesinden aşağıda kalan Geç Roma dönemine ait kalıntı 216 metre uzunluğunda, 6,7 metre genişliğinde. Yan taraflarında yayalar için kaldırımlar da mevcut. 

Romalı olmadığımız için Roma Yolu'ndan yürüyemedik haliyle 😂 Yan taraftan devam edip şimdilerde Sosyal Bilimler Üniversitesi'nin sınırları içinde kalan Julianus Sütunu'na yönlendik. Girişteki görevlilerden izin alıp bahçeye girdik ve hem sütunu, hem de zeminin altında kaldığı için kalın camlarla koruma altına alınmış harabeleri gördük. 

Roma İmparatoru Julianus Persler'le savaşmak için yola çıkıp yolunu da Ankara'dan geçirince, "Gazan mubarek ola Julianusumuz, yen küffarı" diyerekten şerefine dikilmiş bu sütun 362 yılında. O yıldan bu yana da ara sıra bakımı yapılarak süzülüp durur. Belkıs Minaresi, Kıztaşı gibi isimleri olsa da kime niyet diktiyseniz onun adıyla anınız lütfen 😂 Çocukluğumda bu sütunun üstüne her yıl leylekler yuva yapardı. Epey zaman sonra önünden geçtiğimde tepesine dikey metal çubuklar dikildiğini gördüm, sanırım leyleklerin dışkıları zarar veriyor düşüncesiyle yuvayı engelleme amaçlı yapılmış. Şimdilerde ise tekrar restore edilip temizlenmiş, leylekler yok ama anısı kalsın diye bahçeye modelleme yapılmış;

Umut sütunu da, bahçedeki tarihi çeşmeyi de, yeraltındaki kalıntıları da ilgiyle izledi, hepsini tek tek fotoğrafladı, kadrajı nasıl ayarladı orasını bilemeyeceğim 😊

Julianus'la vedalaşıp daha halk tipi bir yere Ulus Hal'ine uğradık, çok kalabalık, çok gürültülü idi. Direkt geçip daha kalabalık ve gürültülü bir yere, Sulu Han'a indik. Her yer yapma çiçek, düğün, kına malzemesi, boncuk cıncık satan dükkanlarla doluydu. Umut'un çok ilgisini çekti, hepsini dolaşıp hatıra olarak bir deniz kabuğu satın aldı. Çocuk bana çekmiş, ilk gittiği yerden mutlaka bir anı eşyası almadan ayrılmıyor 😊

Sıcağa ve yorgunluğa daha fazla dayanamayıp evimizin yolunu tuttuk. 

Rutin Dışı 2'de buluşmak dileğiyle...