GÜNLER GEÇERKEN / 16 AĞUSTOS

Ağustos ayı pek keyifli gelmedi, iki gün öncesine kadar bizi epey zorlayan anlar yaşattı. Eşim Ağustos başında bir operasyon geçirdi. Bir özel hastanede yapılan, basit denebilecek, hastaneye sabah girip ikindi üstü taburcu olduğumuz, toplamda bir saat ameliyathanede kaldığı bir işlemdi. Ayıldığında getirip yatağına yatırdılar, serumunu taktılar, her şey gayet yolunda idi. Akşama doğru da taburcu olup eve döndük. Gel gör ki gece işler değişti, sonradan ameliyatın komplikasyonu olduğunu anlayacağımız bir sıkıntı başladı, çok fazla tıbbi detaya girip uzatmak istemiyorum ve çok yardımını gördüğümüz bazı doktor ve personeli tenzih ediyorum. Sabah olur olmaz hastaneye geri döndük, birtakım işlemler yapıldı ama ertesi gün sıkıntı hala devam edince cerrah bizi ilgili olduğunu düşündüğü başka bir bölüme yönlendirdi. Bölümden birtakım tetkikler istendi, bir kısmı o gün, bir kısmı ertesi gün yapıldı, banka kartım okunmaktan yoruldu ve sonuçları önüne koyduğumuz doktor ödümüzü kopardı. Oldukça büyük bir ameliyat gerektiğini, çok geç kaldığımızı, bu ameliyatı ancak kendisinin yapabileceğini, Türkiye'de hiçbir devlet hastanesinde bu teçhizatın bulunmadığını söyleyip, ne kadara mal olur diye korkarak sorduğumuzda da dudak uçuklatan bir fiyat zikretti. "Hadi ordan!" diyemediğimiz için "Biz bir düşünelim" dedik ve arkamıza bakmadan kaçtık 😂

İlgili branşta doktor arayışına girdik sonra, arkadaşımın doktor oğlu bizi bir meslektaşına yönlendirdi. Tetkiklerimizin elinden tutup kalbimiz gümbürdeyerek gittik yanına. Bize ilk söylediği "Size bunun için ilaç vermediler mi?" oldu. "Yok" dedik, "Türkiye'nin hiçbir devlet hastanesinde yapılamayan bir ameliyat önerdiler". Tebessüm etti ve endişe edilecek bir durum olmadığını, bunun genellikle bu tür ameliyatlarda yaşa, bünyeye, narkoza bağlı olarak ortaya çıkabilen bir komplikasyon olduğunu, yazdığı ilacı 5 gün kullanmamızı, muhtemelen sıkıntının sona ereceğini söyleyip sonucu kendisine bildirmemizi söyledi. Evet 5 gün kullandık ilacı ve 6. gün sıkıntı gerçekten sona ermişti. Doktorumuzla temasımız devam ediyor ve kendisine ne kadar şükran borçlu olduğumu buraya yazmam gereksiz ama yine de yazayım, çünkü üzerimizden adeta koca bir dağ kalktı. Hasta yakını olmak bazen hasta olmaktan da zor. Türkiye'deki sağlık sistemi, Hipokrat yemininin yemek fiilinden türediğini sanan bazı doktorlar üzerine ise ne desem bilmiyorum. Yanlış anlaşılmak istemem, yukarıda da yazdığım gibi çoğunu tenzih ederek kuruyorum bu cümleyi, benim derdim büyük ameliyatçı ile.

Bu vartayı sağ salim atlattıktan sonra nihayet normal yaşama dönebildim, anlamadan okuduğum kitaplara, kafam başka yerdeyken izlediğim filmlere daha dikkatle yaklaşmaya başladım şükür. Bugün de upuzun bir yürüyüş yaptık, niyetimiz restorasyona alınan Saraçoğlu Evleri'ni görmekti ama henüz ziyarete açılmamış. Biz de rotayı Tunalı'ya kırdık ve uzun zaman sonra keyifle bir cafeye oturup kahvelerimizi yudumladık. Yol üstünde Celal Bayar'ın evi ile Türk Dil Kurumu binalarını fotoğrafladım. Sanırım hep onların bulunduğu kaldırımda yürümüşüm, TDK binasının üstündeki el yazmalarını karşıdan bakınca yeni fark ettim diyeyim de gülünüz 😃

Bunların karşısında ise uzun süredir atıl duran, Cumhuriyet'in ilk yıllarında Meclis başkanlığı yapmış Abdülhalik Renda'nın köşkü Kızılay Müzesi olarak yakında ziyarete açılacakmış. Umarım ben dönmeden gezmek kısmet olur.

İşte böyle dostlar, yazımı sıkıntılı günlerimde her sabah avuçlarıma güzel kokusunu doldurarak yüzümü güldüren fesleğenim ile bitireyim, kokusu size de ulaşmıştır umarım 😊