FİZİK 6 / 20 HAZİRAN

Şayet doktor uzatmazsa üç hafta sürecek tedavinin ilk haftasını bitirip ikinci haftadan gün aldım.  Bugün farklı bir rota çizemedim, zira almam gereken bir şey vardı. Antalya'dan gelirken yaz mevsiminde olduğumuzu düşünüp, fizik tedavi ve klima altı masa hesaplamadığım için yanıma ne fular, ne şal almışım. Annemden kalma eşyaların arasında da uygun bir şey bulamayınca satın almak farz oldu, zira elleri düzeltirken tepemden üfleyen klima sayesinde boyun ve omuz problemi yaşayacağım. Bir fizik tedavi merkezinde klimanın tam altına neden tedavi masası koyarlar, üstelik henüz tam anlamıyla ısınmamış Ankara'da neden klima çalıştırırlar onu da anlamış değilim. Geçen hafta yağmur, rüzgar nedeniyle hırka, mont taşıdım yanımda ama artık gerek kalmadı onlara, elimde de yük etmek istemediğim için şal gereklilik oldu. Yüksel Caddesi'nde bu tarz şeyler satan bir sürü mağaza var, birinde aradığımı bulamadım, ikincisinde ise fiyatları görünce dudağım uçukladı. En son 20 liraya aldığım şal 40, 40 liraya aldığımsa 100 lira olmuş. Evdeki bir çekmece dolusu fular ve şaldan birini valize atmadığım için kendime söylenerek her ikisinden de birer tane edindim. Mor olanı boynuma doladım ve girdim hastaneden içeri.

"Günaydın" dediğim fizyoterapist arkadaş selamıma cevap verdi ve daha ben söylemeden klimanın kanatlarını yukarı kaldırdı, lakin kanatlar özgür, bildiği biçimde salınmaya devam etti. Omuzlarıma omuzlarıma esen soğuk rüzgarın başıma ne işler açacağını bildiğim için egzersiz odasındaki oklavalardan birini kaptım ve mantı açtım, yok canım ne mantısı, onu orada tedavi görenler açsın. Ben klimanın kanatlarını dürttüm. Bu defa yukarı üfleseler de aradaki boşluktan tepeme selam göndermeyi de ihmal etmediler. Elektrik prizleri klimanın olduğu duvarda olduğu için mecburen katlanacağım bu "Rüzgarlı Bayır" hallerine, şallarım sağ olsun. Birisi de siyah, üzerinde renkli pullarla çiçek işlemeleri var. Onu Fizik Tedavi'den mezun olup diplomamı alırken takmayı düşünüyorum 😃 Kep yerine de huni fırlatırım artık.

Huni yazınca aklıma geldi, bizim meşhur ameliyata giderken "tansiyonu fıllayan" teyzemizin maceraları devam ediyor. Cuma günü tedavinin ortasında birden bağırmaya başladı: "Aboo nerelere gidem, yimeği ocakta unuttum". İşlemleriyle ilgilenen görevli anlayış gösterdi, "Git evine söndür bari altını, yangın falan çıkar sonra, başka bir gün telafi ederiz eksik kalanı" dedi. Teyze gitmeye hazırlanırken biri öneri getirdi, "Doğalgaz vanası evin dışındaysa ara komşunu kapatıversin" dedi. Fikir kabul gördü, telefonla komşu arandı, vana kapatıldı, sorun çözüldü, tedaviye devam edildi. Ellerim sürekli hapiste olduğu için bir şey okuyamıyorum, podcast dinlemeye niyet ettim ama onda da kulaklık tak, telefonu aç derken görevliyi bekletiyorum, vazgeçtim. Şimdi etrafı dikizleyip konuşulanlara kulak kabartıyorum, vakit geçiyor böylece. Bugün egzersiz odası muhabbetlerinde kedi idi konuşmaların konusu. Sözkonusu teyzemizin de kedisi varmış, gelip koynuna yatıyormuş, çocuk gibi kucaklıyormuş. Lakin bu aralar fazla tüy döküyormuş, yıkamayı düşünüyormuş. "Yıkaacaan ama huysuzlanıyo, ben de gafasına huni takıyom, elimi ısdırmasın diye, öyle yıkıyom" diyor. Huni dediği yaralarını yalamasın diye veterinerlerin taktığı "elizabeth" denen yakalık olsa gerek. Hasılı teyze çok tatlı, maskeden yüzünü hiç görmedim ama gözleri sürekli gülüyor. 

Bugün parafin  hafta başı nedeniyle olsa gerek oldukça sıcaktı, "Yandım" dememek için zor tuttum kendimi. Naylon torbayla paketlenip havluyla sarılarak 10 dakika bekledikten sonra parafinleri söküp çöpe, kendimi de hastaneden dışarı attım. Yürüyerek eve geldim. Yol üstünde şu doğaçlama sanat eserini görüp fotoğrafladım. Birisi yere kırmızı boya sıçratmış, ağaçtan kopan bir dal da üstüne düşüvermiş, sizce de güzel olmamış mı?