FIRTINA / 7 ARALIK

Sabah kalkıp mutfak kapısının önüne geldiğimde balkona çıkmaya bile cesaret edemedim. Dışarısı veremli bir insan suratı gibi sapsarıydı, ürktüm resmen. Bir yandan yağmur yağıyor, bir yandan da şiddetli bir rüzgar var. Zaten rüzgarın çıkardığı tangırtı, tungurtularla uyandım. Ağaçlar haşmetmeapları fırtınanın önünde yerlere kadar eğilip "Amman avcı vurma beni" türküsünü söylerken, ortalıkta ne kadar çer, çöp, poşet, karton, tahta parçası varsa ahenkle dansediyor. Çöp konteynerleri de tekerleklerinin üstünde sağa sola kalça kırarak dansa iştirak ediyor. Karşımızda açılan ve belediyeden onay bekleyen inşaat çukuruna gelişigüzel atılmış sac levhalar havalanıp havalanıp çöküyor, birinin arabasının tepesine uçmaz umarım. 

Antalya geleneksel kış atraksiyonlarından birini icra etmekte bugün. Evde olduğuma şükrederek okul zamanlarını düşünüyorum. Yağmurdan sırılsıklam, fırtınadan yamulmuş okula ulaşır, daha 10 dakika geçmeden, üstümüz başımız kurumadan "Okullar tatil edildi" haberi gelir, aynı yolu yine ıslanıp yamularak geri dönerdik öğrencilerle birlikte. Onlar ıslansalar da tatilden mutlu çığlıklar atarak, biz de bu durumu önceden saptamayıp tatili geciktiren yöneticilere söylenerek yola düşerdik. Bu memleketin iklimine güvenilir mi, üstümüzü başımızı ancak değişmişken bu defa güneş çıkar, biriken sular gökten gelen mi, yerden emilen mi bir sihir gücüyle aniden yok olur, hayal gördük sanırdık. Artık evdeyiz ve bu havaları çay- kahve içip kitap okuyarak geçiştiriyoruz.

Kitap deyince, L. M. Montgomery'nin "Yeşilin Kızı Anne" serisini okuduğumu yazmıştım, Aralık ayını çocukluk ve ergenlik günlerime tahsis ettiğimi de. İlk kitap bitti. Meğer TV'de 3 sezon izlediğimiz dizi tek kitaptan senaryolaştırılmış. 2. kitap "Avonlea"da "Anne" 17 yaşına giriyor ve yaşadığı kasabada öğretmenliğe başlıyor. İster inanın ister inanmayım büyük bir keyifle okuyorum. İlk kitapta, diziyi de izlediğim için "Anne" adeta karşımda kanlı canlı konuşup duruyordu o çilli suratı ve kızıl saçlarıyla. O kadar kaptırmışım ki kendimi kanepenin yanındaki sehpada duran yeni aldığım yılbaşı çiçeğinden pembe bir çiçek ve bir yaprak pıt diye yere düştü. Yanımda oturan kocam, "Ne o düşen?" diye sordu. "Çiçekle yaprak" dedim. "Allah Allah, yepyeni çiçekten niye düştü ki?" dedi adam. Ben o anda birdenbire "Anne" (tabii sonunda E var :) oluverdim. "Şey" dedim, "bu çiçekle yaprak birbirine aşıkmış ama aileleri birlikte olmalarına, evlenmelerine asla izin vermiyorlarmış, onlar da elele tutuşup uçurumdan aşağı atlamışlar". Kocam suratıma "Fesüphanallah" der gibi baktı ve çözmekte olduğu bulmacasına geri döndü. Ben de kitaptan sirayet eden "Anne"nin hayal gücünden kendimi kurtarmak için kapağını kapattım, şeker patlatayım biraz da aklım başıma gelsin diye tableti elime aldım. 

Aslında dün sabahtan da hava yağmurlu idi, çok sürmedi güneş çıktı, baktım güneşli havanın gideceği yok, bari biriken çamaşırları halledeyim dedim, yıkayıp astım. Sonra içimden yürümek geldi, hazır hava güneşliyken biraz açılsın bacaklarım dedim ve alelusül giyinip maskelenip çıktım. Gözüm deniz tarafını yemedi, sokak aralarından yürümeye başladım. Pek keyifli bir şeyler görmedim haliyle, bir fotoğrafçının önünde kafası fotoğraf makinesi şeklindeki devasa şişme adam eliyle gel gel ederek ısrarla davet etse de daha önce orada çektirdiğim pasaport fotoğrafları aklıma gelince "Aman kalsın" dedim. Arananlar listesinde ilk sıraya oturmam işten değildi o fotoğrafla, bereket sınır kapısında alıkoymadılar 😁 Yaprakları tozlanmış turunçların, çiçek açmış yeni dünyaların, meyveleri yozlaşmış zeytinlerin, gövdeleri insanın giysilerini tırtıklayan, egzotik olmaları dışında bir numaraları olmayan palmiyelerin, devasa benjaminlerin altından yürüdüm de yürüdüm. Niyetim her zaman uğradığım çiçekçime gidip eğer tazeleri gelmişse kokina almaktı, üstgeçide çıktım o yüzden. Hazır çıkmışken şehre bir doğu, bir de batı yönünden bakayım dedim. Kocaman binalar yüzünden pek albenili olmadı ama birer de fotoğraf çektim, şehri özlemişim zira, en sıradan yerini bile:

Eve dönerken elimde kokina değilse de bir demet papatya ve bir de ayçöreği vardı. Sonrası kahve-çörek-çiçek. Kalın sağlıcakla...