SOMBAHAR / 2 KASIM

Antalya sonbaharın geldiğini kabullenmemiz gerektiğini 31 Ekim'i 1 Kasım'a bağlayan gece tepemize Nuh tufanı yollayarak eyleme döktü. Ardarda şimşek parıltısı, gök gürültüsü, yağmur şakırtısı arasında uyumaya çalıştım ama ne beyin söz dinledi, ne rutubetle coşan dizler. Daha önce böyle bir hava bilgisayar arızasına sebep olduğundan kalkıp fişi çektim, sonra da "Neler oluyor?" diye pencereye yanaştım. Yağmur damlalar halinde değil su kütleleri halinde iniyordu. Antalya'ya ilk kez gelen biri olsam bu yağmurun asla dinmeyeceğini, yerlerin ilelebet kurumayacağını düşünürdüm. Lakin bunca yılda alışmıştım, yapılması gerekenleri yapıp biraz daha uykusuz kalmak için yatağa döndüm. Balkon giderlerini kontrol, pencere denizliklerine bez tıkama, perdeleri camlardan uzaklaştırma işleri tamamdı. Gerisi gökyüzüne kalmış. 

Sabah yağmur dinmişti, yere inen onca su sihirli bir şekilde kaybolup gitmiş, geriye hafif bir ıslaklık kalmıştı ama kara bulutlar her an indirmeye hazır ve nazır nöbetteydiler. Netamelidir bu havalar hiç sevmem, kışçılara şaşarım. Hayatımın her döneminde, Antalya'nın Cehennem sıcağında bile yazcı oldum. Mevsim kışa dönmeye başlarken daha, öksürüğüm, hapşuruğum, cümle ağrılarım ve güneşsizlikten kaynaklanan keyifsizliğim saklandıkları yerden çıkıp "Biz buradaydık, hiç gitmedik ki" diye yapışırlar yakama. Bakmayın siz Antalya'nın güneşli, ılıman kışlarına. Rutubet içinize işler, bir sezonda yapamadığı soğuğu, ayazı 15 güne sığdırır ki içiniz katılır. Evlerin çoğunda kış düşünülmemiştir, Akdeniz iklimi ya, yazlar sıcak, kışlar ılık ve yağışlı geçer ya, üşümezsiniz diye hesap etmişler herhalde ama hele de kuzeye bakan bir eviniz varsa yandınız. Kara ikliminden daha çok üşürsünüz. Antalya'ya ilk yerleştiğimizde yeni bitmiş bir apartmana taşınmıştık, daha üzerinden yaz geçmemiş, betonlar tam kurumamıştı, rutubet hissediliyordu. Üstelik alt katımız sığınak, üst katımız da henüz sahibi taşınmadığı için boştu. Haliyle ekmeği unutulmuş sandviç gibiydik, koruyucu kılıfımız yoktu. O kış epey üşüdük, Kocaman bir alanı olan ev öyle biçimsiz bir şekilde dizayn edilmişti ki küçük bir antreden sonra girdiğimiz mekan eskilerin sofa tabir ettiği tüm oda kapılarının açıldığı, hiçbir işe yaramayan bir bölümdü. Tek eşyası koyacak başka bir yer bulamadığım için kapılardan fırsat bulup kenarda kalmış 1,5 metrelik alana yerleştirdiğim dikiş makinemdi. Buna karşılık oturma odası diye ayırdıkları oda bundan çok daha küçük bir yerdi. Kış gelince mecburen oraya tıkılır, gürül gürül yanan kömür sobasında hem ısınır, hem terler, kazara odadan çıkacak olursak soğur, sonra da hababam hasta olurduk, bakınız: Ben 😄 Üstüne üstlük okul bundan da beterdi. Ticaret Lisesi ile Otelcilik Okulu inşaatı aynı zamanda bitmiş iki ayrı bina idi ve her iki okulun kalorifer kazanı ortaktı. Gelgelelim bizim sistemde bir arıza vardı ve orada çalıştığım 25 yıl boyunca o kaloriferler bir kez bile yanmadı, radyatörler dekor olma niteliğinden öteye gidemedi. Kuzeye bakan sınıflarda ders yapmak Kars'ta ders yapmaktan daha konforsuzdu dersem bilin ki yalan söylemiyorum. Elbet orası çok daha soğuk bir iklimdi ama en azından ısınma düzenekleri çalışırdı. Üniversiteyi bitirine kadar Ankara'da okudum, hiçbir okulda bir gün üşüdüğümü hatırlamam en karlı, buzlu günlerde bile. Öğretmenler Odası'na bir soba kurdular sonra, şu kovalı tabir edilenlerden. Sınıflar yine soğuk. O soba da her türlü işe yarardı, üstünde simit ısıtılır, ardından hava yağışlı ise ayakkabısı ıslanmış bir arkadaş ayakkabısını koyabilirdi kurutmak için. İşe yaramayan, saklama süresi dolmuş yazılı kağıtlarını yakmaya da yarardı, üstünde birinin getirdiği kestaneleri pişirmeye de. Teneffüslerde kim erken girerse o kapardı soba başındaki sandalyeyi. Sınıflara hiç girmeyeyim, oralar buzhaneydi, haydi biz bir, taş çatlasa iki derse girip çıkıyorduk gün içinde ama bır kışı o sınıfta geçirmek zorunda olan battaniyelere sarılmış öğrencilere hala acırım. Bir ara sınıflara soba kuruldu ama baca deliği yok. Camdan dışarı çıkarıldı borular, sanırsın gecekondu. Sonra müfettiş geldi eleştirdi, olmazmış efenim. Çaresiz söküldü, üşüsün çocuklar, kime dert. Burası Antalya idi ve okul da kayıt olabilmek için milletin kapısında kuyruk oluşturduğu güya seçkin bir okul, hah güleyim bari. Dışı seni içi beni yakar. Ne zamanki emekli olduk sınıflara klima takıldı. Konfor biz ayrıldıktan sonra gelebilmişti ancak 😃

Yine benim çenem-pardon klavyem-düştü. Ne diyecektim, ha bu sabah kalktım ki ortalık günlük güneşlik, tipik Antalya işte. Gök masmavi, bulutlar pıtırak. Mavi bir halıya mısır patlağı dökülmüş gibi:

Henüz sokak ıssız, ağaçlar yağan yağmurla yıkanmış, çam tozlu yeşilden ışıklı bir yeşile dönmüş, zeytinler fosforlu gibi parlıyor. Köşeden yanında köpeğiyle bir adam göründü. Emekliye yeni ayrılmış orta yaş sonu top sakalı bırakmış 😀. Yanında minnak bir Kaniş, mavi kostüm giydirmişler, müthiş sevimli. Tasması yok, kafasına göre kendi gibi minnak adımlarla yürüyor. Bizim binanın önüne geldi, sahibi ne kadar çevirmek istese de razı olmadı. Yere düşen çınar yapraklarını kokladı, sonra sokak lambasının direğiyle biraz ilgilendi, ardından çam ağacını denedi. Sanırım hiçbirini teslimatı bırakmak için uygun bulmadı, geri dönüp yan sokağa kıvrılmıştı ki sahibi kucaklayıp götürdü. Ben de mutfağa dönüp çayı koydum.

 

Aslında bugün geçen ayın kitaplarından biraz bahsetmek istiyordum ama fazla uzadı bu yazı. Onlar da bir dahaki posta kalsın. Hepinize en güneşlisinden günler diliyorum...