KUAFÖR, BANKA, ZEYTİN, NECATİGİL / 12 KASIM

Dün sabah yüzümü yıkarken aynada gördüğüm şahıs o kadar soluk göründü ki gözüme hiç aklımda yokken telefonu alıp kuaförümü aradım, randevu aldım. Pandeminin başında kuaförden falan fena halde korkarken saçımı kendim boyamaya başlamış, o arada bir tutam röflemi de yok etmiştim. Şimdi 4 aşıyı bünyeye aktarmış ve pandemi olayına nisbeten alışmışken yeniletmenin zamanıdır diye düşünüp 5 katlı maskeme bürünerek çantama kolonya, dezenfektan, ıslak mendil, kağıt havlu ve yeni kitabımı  atıp yola düştüm. Gittiğimde içeride işi bitmek üzere olan bir müşteri vardı, kapının önündeki koltukların birine oturdum kızlar beni çağırana kadar. Çok sürmedi davet edildim. Saçımı önceden boyamıştım, sadece bir tutama gereken işlem yapıldı ve tekrar dışarıdaki koltuğa yerleştim. Başar Öztürk isimli bir yazarın "Haydarpaşa'nın Son Memuru" isimli kitabına başladım. 

Beklediğimden çok iyi ve sürükleyici bir kitap çıktı, 45. sayfaya gelmiştim ki saçımın yıkanmasına karar verildi, gönülsüzce attım çantaya girdim içeri. Nitekim akşam okumaya devam edecek, sabahın 5'inde uykumu almış olarak uyandığımda da bitirecektim. 

Saçıma bir tutam renk atılmış olarak kızlarla vedalaşıp çıktım kuaförden, para çekmem gerekiyordu. 2 gün önceki yürüyüş performansıma güvenerek bankaya gitmeye karar verdim. Niyetim ana caddedeki üst geçitten karşıya geçip bankaya yönlenmekti, gelgelelim üst geçidin yürüyen merdiveni arızalanmıştı. Benim için merdiven çıkmaktan daha kötü bir şey varsa bozuk yürüyen merdiven basamaklarını çıkmaktır. Çaresiz sonraki üst geçide kadar yürüdüm. Civardaki okulların dağılma saatine denk gelmişim, bir alay maskeli, formalı ergenin arasından geçerek diğer üst geçide ulaştım. Bir an emekli olmamışım da okul dağılmış eve gidiyormuşum gibi hissettim. Neyse bu geçitte yürüyen merdivenler sağlamdı, tepeye çıkınca Bey Dağları'na ve eski okuluma bir selam çakıp geldiğim yolu bu defa ters istikamette yürümeye başladım. Bankanın olduğu caddeye yönelince hatırladım ki taşınmıştı, yolum biraz daha uzadı böylece. Ama performansımdan memnundum dert etmedim. Sonunda bankanın yeni yerini buldum, bankamatiğin tuşlarını yanımda getirdiğim dezenfektanla bir güzel fısfısladım. Parayı çekip evin yönüne çevirdim rotayı. Bunca yolu sıkıntısız yürümemin ödülü olarak kendimi bir torba dolusu olgunlaşmış muşmula ile ödüllendirdim ve gücümün son kırıntılarıyla evi buldum. 

Bugünün ödevi bahçeden gelen siyah zeytinlerin kurulması idi. 5 litrelik iki bidona yaptım salamurayı. Niyet edenlere bir tarif vereyim, zira çok güzel sonuç veriyor. Aşağı yukarı 3'er kilo zeytin alıyor bidonlar. Her 3 kilo zeytine 1 kahve fincanı iri tuz, 1 kahve fincanı zeytinyağı, 1 kahve fincanı sirke, 1 yemek kaşığı şeker ve 1 yemek kaşığı limon tuzu ekleyip kapağını kapatıyoruz ve her gün iki kere altüst ediyoruz. Aşağı yukarı 3 ay sonra yenecek duruma geliyor. 

Zeytinleri 3 aylık istirahate bırakıp kendim de kitabımı alıp istirahate çekildim. Geçen postlardan birinde bahsetmiştim; Hilmi Yavuz'un konuk olarak katıldığı Behçet Necatigil hakkında bir podcast dinleyip Hilmi Yavuz'un "Behçet Hoca" kitabını sipariş verdiğimden. Kitap geldi ve kahvemi alıp başına oturdum:

Hilmi Yavuz Behçet Necatigil'in Kabataş Lisesi'nde öğrencisi imiş, sonraları dost olmuşlar. Hatta ölümünden sonra tüm eserlerini düzenleme ve basıma hazırlama işini ailesinin isteği üzerine Hilmi Yavuz üstlenmiş. Şairle ilgili çeşitli anekdotlar var kitapta, oldukça ciddi, dostları konusunda seçici, cevap vermek istemediği konularda ketum bir insanmış. Bir seferinde evindeki bir yemekte İlhan Berk şaka yapmak istemiş ve demiş ki: "Behçet sen öğretmenken çok baba bir öğretmenmişsin, herkese 10 verirmişsin, adın da "10'cu Behçetmiş". Necatigil bozulmuş ve cevap vermeden masadan kalkıp gitmiş, az sonra elinde bir yazılı kağıdı ile dönmüş. Kağıt Hilmi Yavuz'un 20 yıl önceki, lise sondaki edebiyat yazılı kağıdı imiş. "Bak bakalım" demiş İlhan Berk'e, "sen bu kağıda kaç verirdin". Sonra konu tatlıya bağlanmış ama burada asıl mevzu bir yazılı kağıdının bunca yıl saklanmış olması. Üstelik küçücük ve tıklım tıklım bir çalışma odası varmış şairin. Bu anekdotu okuyunca aklıma lisedeki Tarih öğretmenim Vacide Hanım geldi. O zamanlar bize çok yaşlı görünen ama belli ki henüz 50'lerinde, ufak-tefek bir kadındı. İtiraf edeyim ki sevmezdim. Tarihle ilgili bana çok bir şey katmadığı gibi aramızda geçen ve fena halde haksızlık yaptığı bir sözlü yoklama olayı vardı. Neyse geçmiş zaman, asıl söyleyeceğim çok yıllar sonra-belki 20-25 yıl-televizyonda bir tanıtımda adını duydum. Bir sınıf arkadaşımın bizden büyük, aynı liseden mezun ağabeyi milletvekili olmuştu. TV'de o dönem politikacıları tanıtan, onları yakınlarıyla karşı karşıya getiren bir program vardı, ismini unuttum. Okuldaşımız milletvekili için yapılacaktı bu program ve iki başka konukla birlikte bizim Vacide Hanım da ortaokul öğretmeni olarak katılacaktı. Akşam oldu, geçtim TV'nin karşısına, vallahi Vacide Hanım nasıl bıraktıysam öyle duruyordu. Sordular, "nasıl bir öğrenciydi milletvekilimiz?" diye. Önce eski öğrencisinin çalışkanlığını, efendiliğini, zekasını övdü, sonra "Bakın ispatı burada" dedi ve benim lise yıllarından hatırladığım çantasını açıp içinden löp diye bir not defteri çıkardı. Amanin, 1965 yılına ait bir defter. Kadın saklamış yahu, açtı defteri ve milletvekilimizin tarih notlarını tek tek okudu: "10, 10, 10". Sanırım o kuşak biriktirici bir özelliğe sahipti. Ben de fena sayılmam biriktirme konusunda ama not defterlerimi saklamak da hiç aklıma gelmedi, zaten idareye teslim mecburiyeti vardı. Sadece emekli olduğum yıldan tek bir not defteri kalmıştı elimde, onun da bir sayfasını alıp kalanını attım gitti. Necatigil bir de yazılı kağıtlarını saklamış arkadaş.

Kitap beni nerelere götürdü gördüğünüz gibi. Severim böyle Pandora'nın kutusu gibi zihnimi açan kitapları. Şimdi bu yazıyı Necatigil'den bir şiirle bitireyim, hakkıdır:

Sanki düğün olmuştur

Sevmiş, sevilmiş, yenmiş, yenilmiş

Çekmiş, çektirmiş

Oyun hüzün olmuştur. 

Düştür doğaldır içlenme

Bezginlik göllerinde bir gece

Karanlıkta senin de

Yüzdüğün olmuştur.

 

Ay peşinde

Bitkin akşamlar nikotin

Düşer bir gün giyotin

Aksâdeler giyindiğin olmuştur.

 

Süleyman ve Sabâ, hüthüt ve Belkıs

Söylerdi sorsaydık, geç git, bunları

Necatigil yok şimdi

Belki bir gün olmuştur.