PAZAR SIKINTISI / 28 KASIM

Sabahları egzersiz esnasında Spotify'da, "Öyküler Sesleniyor" isimli bir podcast dizisine takılıyorum bu aralar. Ünlü yazarların öykülerini tiyatro oyuncuları seslendiriyor. Dün "Çamurdan Köfteler"i dinlemiştim, nefisti, Oya Küçümen seslendirmiş ki nasıl bir seslendirmek. Bugün önce Haldun Taner'in "Sancho'nun Sabah Yürüyüşü"nü bitirdim-dün yarım kalmıştı-Rüştü Asyalı'nın sesinden, sonra da Tülay Bursalı'nın seslendirdiği "Geyikli Orman"ı dinledim ki şahaneydi. Bence mutlaka dinleyin bu öyküleri, ruha gıda gibi. 

İki gündür tipik Antalya yağmurları başladı, kâh kütleler, kâh damlalar halinde iniyor. Bazen sessiz sessiz, bazen de şimşekli gökgürültülü yağıyor. Şimşek demişken, dinlediğim öykülerden birinde şimşeği mealen şöyle tarif etmiş yazar: "Sanki dağların ardında bir dev sigarasını yakmak için çakmağını sürekli çakıyor ama bir türlü yakamıyor". Ben bu metaforların hastasıyım, iyi yazarlık budur işte. 

Dün bütün gün ve gece sürekli yağdı, bir gün önce yıkayıp astığım çamaşırları içeriye zor kaçırıp salonun dört bir yanına Çarşamba Pazarı gibi yaydım. Faakiriz biz, kurutma makinemiz yok 😁 kurutma makinesi olarak Antalya güneşi kullanıyorduk ama o da bu aralar tatile çıktı. Salondaki pazar yerini bir süre sonra toparlayıp çamaşır askılığına yerleştirdim, inanın hala kurumamıştı, 1,5 gün oldu. Havadaki nemi varın siz tahmin edin. Haliyle bir yandan dizler, bir yandan omuz "İmdaat!" diye bağırıyor. Haydi omzu anladım da, behey dizler siz artık metal ve plastikten oluşmaktasınız ne demeye etkilenirsiniz ki nemden, yağmurdan. Cevriye'yle Tevriye'yi köpeklere yem edeli 5 ay oldu ama hala selamlarını gönderiyorlar gittikleri yerden.

Dizlere alıştık, daha normale dönmeleri için vakit var, sabrediyorum ama bu aralar omzum ve kolum coştu. Küçüğünü kıskanan büyük kardeş gibi, "Ben de buradayım, benimle de ilgilen" sinyalleri veriyor. Bir süre duymamazlıktan geldim, akıllanır, keser sesini diye ama kesmek ne kelime iyice yükseltti feryadını. Bu yılki doktor ve hastane kotamı dolduramamışım anlaşılan, mecburen aldım bir randevu, gittim doktora. Neyse durumum çok vahim değilmiş, zorlamışım arkadaşları. Annemin dediği gibi naziktiler, nazenin olmuşlar. Zorladığım doğrudur, dizleri kollarken onları harcadım açıkçası. Sıkıntıdan oyun oyna, tablete yüklen, bastona yüklen, oturduğun yerden kalkarken kollara yüklen, merdiven trabzanına yüklen ve en kötüsü yazın büro koltuğu beni üzerinden attığında dizleri koruyayım diye üstüne düşecek şekilde sağ kola yüklen. Sağ kol olsun da ne yapsın, en sonunda intikamını almaya karar verdi. Doktor şimdilik ilaç tedavisi verdi, kontrole gittiğimde sıkıntım geçmemişse başka bir çözüm düşünecek. Bir ara fizik tedavi diyecek oldu o anda tüm hızımla odadan kaçmayı düşündüm. Neyse ki her ikimiz de sonraki zaman dilimlerine attık bu olasılığı. Bezdim gerçekten, fena halde usandım. Geçen yıl covid korkusuyla neden kaçtıysam bu yıl hepsine balıklama daldım. Hastaneler, doktor muayenehaneleri, MR tetkikleri, röntgenler, tahliller, prp'ler, ameliyatlar, hasta ziyaretleri, cenazeler, çifter çifter fizik tedaviler, teker teker gelin ulen dediysem de toplaşıp toplaşıp geldiler. Ne diyeyim Allah beterinden korusun. Şu Covid belasını da tez zamanda üstümüzden alsın diyeceğim ama arkadaşın da gitmeye pek niyeti yok, kostüm değiştirip değiştirip çıkmaya devam ediyor podyuma. 

Bir yılı daha yedik neredeyse, bir dilim kaldı, sonra bitti. Pek de umutluyduk kendisinden, sanki kabahat 20'deydi de 21 olunca her şey sütliman olacaktı. Umut fakirin ekmeği, ıslatıp ıslatıp yiyoruz. Yılbaşı renkleri görülmeye başladı bile sağda solda. İyice grileşen hayatımıza bir renkli parantez, bir ışık işte, küçük mutluluklar hevesi. Dilerim 22 biraz yüzümüzü güldürür.

Çınarım yağmura direnemedi, salıyor yapraklarını yerlere, bir haftaya kalmaz iyice çıplak kalır, yanındaki defneyle selvi de ona nisbet yapar. 

Hepinize güzel dileklerimi yolluyorum...